Έγραψε 3 20άρια, στην φυσική, την χημεία και την Βιολογία, που είναι και η μεγάλη του αδυναμία, συγκέντρωσε 19.380 μόρια στις Πανελλήνιες εξετάσεις και βλέπει το όνειρο του να σχηματίζεται. Η ιατρική τον περιμένει!
Ο λόγος για τον Σταύρο Χαρμάνη, πατέρας του είναι ο Βολιώτης παιδοχειρουργός Γιώργος Χαρμάνης και μητέρα του, η γνωστή για την δράση και προσφορά της στον σύλλογο Απανταχού Καρπαθίων, Πένυ Νικητιάδη, με καταγωγή από το Μεσοχώρι και τις Μενετές.
Ο Σταύρος μετρά τις μέρες για να κατέβει στο νησί, να βρεθεί με τους φίλους στο χωριό, στις Μενετές, να ξαμοληθεί στις θάλασσες. Να φορέσει το μαγιό, τη μάσκα, να ρίξει το ψαροντούφεκο στο νερό και να νιώσει τη μαγεία του νησιού του. Λατρεύει την Κάρπαθο και δεν το κρύβει!
Η υψηλή βαθμολογία, η αριστεία του Σταύρου Χαρμάνη κερδίζει αυτόματα το χειροκρότημα και τον θαυμασμό μας, ποιο είναι το μυστικό του; μα τι άλλο από το πρόγραμμα και η εσωτερική του ανάγκη για οργάνωση και πειθαρχία.
Λοιπόν όχι, Ο Σταύρος δε διάβαζε όλη τη μέρα. Όμως κάθε φορά που στεκόταν πάνω από τα βιβλία του μελετούσε με σοβαρότητα και φρόντιζε να αφήσει χρόνο για βόλτες και ξεκούραση. Α και να βλέπει τους αγώνες της Λίβερπουλ, γιατί είναι παθιασμένος φίλαθλος! Έφτασε στις εξετάσεις σχεδόν ακούραστος κι έτοιμος για το καλύτερο, κάτι που φάνηκε από τα άριστα αποτελέσματα.
Πειραιώτης και μάλιστα από τους πρώτους μαθητές της σπουδαίας Ιωνιδείου που έδωσαν εξετάσεις για να εγγραφούν στο πρότυπο σχολείο.
Ο Σταύρος είναι μια από τις ανερχόμενες ήρεμες νέες δυνάμεις της Καρπάθου.
Με πατέρα, θείο και νονό γιατρούς, για τον αριστούχο Καρπάθιο δεν ήταν καθόλου δύσκολο να διαλέξει δρόμο. Μάλιστα έχει σκεφτεί ακόμη και την εξειδίκευση, θα ήθελε να προσφέρει τις γνώσεις που θα αποκτήσει ως γιατρός σε αγώνες φόρμουλα 1! Όπως ο διάσημος γιατρός Sid Watkins, ο γνωστός “γιατρός της Formula 1”, αλλά και ο Riccardo Ceccarelli, γιατροί που έσωσαν τις ζωές αμέτρητων οδηγών. Ένα όνειρο που του ευχόμαστε και πιστεύουμε ότι μπορεί να το πετύχει.
Προς το παρόν το μυαλό του Σταύρου Χαρμάνη ταξιδεύει στο νησί, πετά στα στενά των Μενετών και ακόμη πιο συγκεκριμένα, προσγειώνεται στο μικρό γήπεδο που βρίσκεται κάτω από την εκκλησία του χωριού. Εκεί στα τσιμέντα και τις μπασκέτες, πλάι στην εκκλησία του Χριστού, έχουν μεγαλώσει ολάκερες γενιές Μενετιατών.
Αν κράτησα κάτι από την κουβέντα μαζί του δεν είναι άλλο από τη φλόγα των νιάτων και την πρόθεση του, κάποια στιγμή της ζωής του, όταν νιώσει ότι έχει ολοκληρώσει την πορεία του στις μεγάλες πόλεις, να ζήσει και να προσφέρει στο νησί του. Κι όμως, τη ώρα που το μυαλό των περισσοτέρων εξακολουθεί να ελπίζει στο φευγιό, είναι απίστευτα αισιόδοξο να ακούς από ένα νέο παιδί, έναν άνθρωπο που τώρα ετοιμάζεται για τις μεγάλες πτήσεις της ζωής του, ότι κάπου μέσα του υπάρχει κι ο τόπος του και θα βρει τον τρόπο να σταθεί σε αυτόν!
