Στο φυλάκιο Αγαθονησίου έφτασα λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό. Όλα όπως αρμόζουν σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο. Σοβαρότητα, πειθαρχία, σημασία στην λεπτομέρεια. Λεβεντιά! Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ και δεν ήταν δύσκολο να το εξακριβώσω. -Διοικητής στο φυλάκιο είναι ένας νεαρός λοχαγός. Αριστούχος της Σχολής Ευελπίδων, κάτοχος μεταπτυχιακού στις Διεθνείς Σχέσεις, γνώστης Αγγλικών, Ιταλικών, Ρωσικών. Βρίσκεται στο ακριτικό φυλάκιο με δική του απόφαση - η καταγωγή του είναι από την Βέροια. Αφού υπηρέτησε 3 χρόνια στη Λέρο επέλεξε να μετατεθεί στο Αγαθονήσι. Στον ένα χρόνο μπορούσε να φύγει αλλά εκείνος ζήτησε να μείνει άλλον έναν χρόνο. Του τα παίρνω με το τσιγκέλι, γιατί ο ίδιος λέει ότι δεν έχει αξία η προσωπική του ιστορία. Και όμως έχει. Ο λοχαγός Αντώνης Μουρτζίλας δίνει νόημα στην λέξη πατριώτης. Έχω γνωρίσει και άλλους Αντώνηδες. Τον δάσκαλο στον Άη Στράτη, τη γιατρό στην Λέρο, τον φαροφύλακα στις Σποράδες, τον φρουρό στο Φαρμακονήσι. Όπως έχω γνωρίσει – όλοι έχουμε γνωρίσει - και αυτούς που λουφάρουν. Αυτούς που επιλέγουν μόνο την καλοπέραση και μόνο την ευκολία των μεγάλων αστικών κέντρων. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν δείχναμε όλοι τον ζήλο του Μουρτζίλα – ο καθένας στην δουλειά του.
Δίπλα στον λοχαγό περήφανοι οι υπαξιωματικοί του και οι φαντάροι του. Έτοιμοι να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα του Αγαθονησίου. Μέρα και νύχτα, 24 ώρες το 24ωρο - με ήλιο και με καταιγίδες - επιτηρούν θάλασσα, αέρα και γη, «σκανάροντας» τις δραστηριότητες των τουρκικών δυνάμεων που είναι σε απόσταση αναπνοής από το Αγαθονήσι.
Τους ευχαριστούμε!
ΥΓ. Συγχαρητήρια να μου επιτραπεί να δώσω ξεχωριστά και στον μάγειρα για τις υπέροχες φακές και το ζουμερό κρεμμύδι που πρόσθεσε κατά παράκλησή μου στο συσσίτιο.
*Φωτογραφίες: Θοδωρής Μανωλόπουλος
