Σταθερός και μοναδικός. Ο Καρπάθιος Μηνάς Βλάχος - Του Μανώλη Δημελλά

Στο πέρασμα από το λιμάνι του νησιού, τα Πηγάδια, συναντάς ένα σωρό γνωστούς και φίλους, χασομεράς και μαθαίνεις τα μεγάλα περασμένα, μα και τα πιο φρέσκα, τα άχρωμα, καμμιά φορά και δύσοσμα νέα. Σωρό από ειδήσεις, που καρφώνουν το μυαλό ή περνούν σα κύματα, αφήνουν μοναχά κάποια αόριστη δροσιά στο σώμα, όμως σβήνουν σαν ξεθυμασμένο άρωμα στη  πιο κάτω γωνία.

Σε μια τέτοια γωνία, στο Κονάκι, είναι η πιο παράξενη αίθουσα τέχνης της Καρπάθου, του ιδιότροπου καλλιτέχνη, Μηνά Βλάχου.

Παράξενο υπόγειο, γεμάτο από ζωγραφιές ενός Οθείτη, που όμως  δεν ζορίζουν τον περαστικό επισκέπτη του.

Αφήνει τα μάτια και το μυαλό να περιπλανηθούν, στα εσωτερικά, γεμάτα μυστικισμό έργα του, ενώ εκείνος στέκεται σιωπηλός και παρατηρεί Καρπάθιους αλλά και τουρίστες, από την απέναντι γωνία της γκαλερί του.

Ο Μηνάς γεννήθηκε το 1956 στο Όθος, μεγαλωμένος με τη Καρπάθικη μουσική να δίνει τους πρώτους ρυθμούς της ζωής του.

Ζωγραφίζει για πρώτη φορά τους εξωτερικούς τοίχους του σπιτιού του.

Σχεδιάζει σε ηλικία δεκατριών χρονών, τον Ηρακλή μέσα σε φλόγες και το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τότε και για πολλά χρόνια ταξιδεύει. Πρώτα έφηβος μετανάστης στην Αυστραλία, παραμένει για επτά χρόνια στην Καμπέρα.

Ενήλικος πια, τραβά για την Αμερική. Γνωρίζει τη ζωή στην σπουδαία μητρόπολη του πλανήτη. Δουλειές με την ώρα, όπως όλο το πολύχρωμο λεφούσι των μέτοικων, εστιατόρια, κουζίνες και όνειρα, ένα φορτίο όνειρα.Που όμως ο Μηνάς δεν τα κάνει μύθους, ούτε και δάκρυα στο σκληρό μαξιλάρι. Γυρνά και ταξιδεύει, οτοστόπ, από τη Νέα Υόρκη στην Καλλιφόρνια.

Χτίζει, δημιουργεί ακόμη και τρια συγκροτήματα ροκ μουσικής, ενώ ο ίδιος είχε το ρόλο του κιθαρίστα. Ζωή που τη περιγράφει και χαίρεται, μοιάζει να χωρά  σε δυό, ίσως και τρεις, ανθρώπους.

Κοντά στα τριάντα και έπειτα από 18 χρόνια απουσίας επιστρέφει στο τόπο του. Στο νησί, που δεν έπαψε ποτέ να μνημονεύει, αφού και ο ίδιος μοιάζει με κλαδί, με σφηνωμένη πέτρα, με ένα ζωντανό κομμάτι της Καρπάθου.

Καλλιτέχνης παθιασμένος, γνήσιος ποιητής του χρώματος και της ζωγραφικής, πιάνει τα πινέλα και τη μοναδική του τέχνη και τεχνική.

Ο Μηνάς δεν έχει δάσκαλο, δεν  έχει μέντορα, η μαεστρία της τέχνης του. Ξεχωριστός, διαφορετικός, υπηρετεί με πίστη, με αστείρευτο πάθος και ευλάβεια τα έργα του.

Δεν θα τολμούσα να γράψω για κείνον λέξη, ίσως να προσπερνούσα και εγώ, όπως πολλοί φίλοι Καρπάθιοι από το εργαστήρι του, αν δε με φόρτωναν με βασασανιστικά ερωτηματικά τα έργα του, η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια.

Κοντά τριάντα, μάλιστα, τριάντα χρόνια προχωρά και εξελίσσει ένα μοναδικό είδος προσωπικής ζωγραφικής έκφρασης.

Οι κριτικοί τέχνης μιλούν και γράφουν για τη ψυχεδελική αποτύπωση της ενόρασης του δημιουργού. Ο Μηνάς φτιάχνει ζωντανά έργα, μα αυτός είναι και ο στόχος, του ακούραστου εργάτη της τέχνης.

Δεν σταματά να αποτυπώνει τον εσωτερικό του κόσμο, να δίνει πνοή σε ξύλα, μάρμαρα και πέτρες. Καμμιά σημασία δεν έχει το μολύβι ή το πινέλο, το χρώμα ή η απουσία του. Ο δημιουργός εμφυσεί, δίνει ζωή σε πίνακες και τους περιγράφει σαν παιδιά, που μπαίνουν σε καρδιές και μυαλά των φίλων του και δεν σταματούν να βγάζουν κραυγές, να προβληματίζουν μέσα από τη διαρκή πρόκληση.

Αυτός είναι και ο στόχος του δημιουργού, να ξεσηκώσει να βγάλει σκέψεις και να φορτώσει με συγκίνηση μέσα από τη θέαση.

Ντρέπεται για τους ανθρώπους που το βάζουν στα πόδια, που εγκαταλείπουν τις αρχές και τις αξίες τους, ενώ γεμίζει συγκίνηση μόνο που σκέφτεται τα πατρογονικά του.

Αν ο πατέρας του, τον έμαθε να βλέπει μέσα από τη μουσική, η μάνα του, η Καλλιόπη Βλάχου, του δίδαξε το μεγαλείο της θυσίας. Όχι με λόγια αλλά με την ίδια τη ζωή της, και ο ίδιος νιώθει "εργάτης" της τέχνης του, ενός Θείου δώρου, που θέλει να το μοιραστεί με μυημένους αλλά και αμύητους, γνωστούς και άγνωστους φίλους.

Μιλά για αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό και δείχνει, προτείνει τον πιο δύσκολο δρόμο: "Το δρόμο της καρδιάς, αυτόν πρέπει να τραβά ο άνθρωπος, αν θέλει να μετρά θετικό πρόσημο, στο κλείσιμο της ζωής του".

Ο Μηνάς Βλάχος πνίγεται από σκέψεις, μοιάζει σαν ερωτευμένος,

σαν πρωτάρης, με τέτοιο σφοδρό πάθος, ξεκλειδώνει κάθε μέρα το εργαστήρι του και πιάνει τα πινέλα. Τριάντα χρόνια δημιουργίας μοιάζουν με ένα αποδοτικό πρωινό του καλλιτέχνη, μοιάζει με ένα πίνακα, με έναν διαρκώς "φευγάτο" Άγγελο του Μηνά.

Το πιο αγαπημένο θέμα του καλλιτέχνη είναι ένας παράξενος Άγγελος.

Ο άγγελος του Μηνά κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια το θεατή, δεν κρίνει, όμως στέκει ολοζώντανος, σαν να παίρνει θέση στο παρόν και επίμονα να μας ρωτά:

Νιώθεται την παρουσία μου, μπορείτε να ξεχωρίσεται την οφθαλμαπάτη στην καθημερινότητα;

Μια περιπλάνηση στο εργαστήρι του μοιάζει με ένα σπουδαίο μάθημα ζωής, αρκεί να αφήσεις τα μάτια της ψυχής σας, να πλανηθούν αβίαστα στα ολοζώντανα πρότυπα του παράξενου, ιδιαίτερου δημιουργού.

Σε όλο το πλανήτη υπάρχουν χιλιάδες φίλοι, του Καρπάθιου καλλιτέχνη, 40.000 έργα του, συντροφεύουν ζωές, προβληματίζουν και ολοκληρώνουν, εκείνους τους τυχερούς, που στάθηκαν λίγο παραπάνω. Άνοιξαν κουβέντα με τα μυστικά οράματα, περπάτησαν, αποκοιμήθηκαν ή ξύπνησαν, αγκαλιά  με τους μοναδικούς πίνακες του Μηνά Βλάχου.

Αν τύχει και περάσετε από το Κονάκι, τη παλιά πλατεία Δημαρχείου, στα Πηγάδια της Καρπάθου, μη διστάσετε, ρίξτε μια ματιά, αφήστε τα μάτια σας, να περιπλανηθούν, μα κυρίως να πλανηθούν, από τους Άγγελους που βγαίνουν στο σεργιάνι.

 Manolis Dimellas