Σε γνωρίζω απο την όψη - Του Θάνου Ζέλκα

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ
Κάθε φορά που σε αντικρίζω να κυματίζεις αγέρωχα σε καμαρώνω. Είσαι ένας φάρος λαμπερός, διαχρονικός. Είσαι αυτό που αναζητώ όταν βρεθώ στα ξένα, χωρίς να ξέρω το γιατί. Απλά και μόνο η όψη σου με γεμίζει ασφάλεια. Νιώθω ότι ακόμα και σ’ αυτό το άκρο της οικουμένης έφθασε το μήνυμα που κουβαλάς και παύω να νιώθω μόνος.
Είσαι το σύμβολο του αγώνα, του αδούλωτου νου και του ανήσυχου πνεύματος. Ταξίδεψες σε όλες τις θάλασσες του κόσμου χωρίς να σε τρομάξουν οι φουρτούνες και οι καταιγίδες. Άντεξες όλες τις κακουχίες του έθνους αγόγγυστα, καρτερικά. Γιόρτασες μαζί του τις μεγάλες του στιγμές. Πάντα σεμνή και ταπεινή. Πάντα περήφανη για τα κατορθώματα των παιδιών σου.
Σήμερα γιορτάζεις. Το ξέρω ότι τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθεις αδικημένη, πληγωμένη. Σε φόρτωσαν αμαρτίες που δεν ταιριάζουν με το ήθος σου. Σε λέρωσαν με μίσος, με οργή, με ντροπή. Παραποίησαν τα ιδανικά σου, αλλοίωσαν τα μηνύματά σου. Σε χάραξαν με μια ακόμα πληγή κι όμως τη δέχτηκες κι αυτήν αδιαμαρτύρητα. Για να περάσει η μπόρα και να συνετιστούν τα παιδιά σου. Γιατί μόνο εσύ έχεις τη δυνατότητα τις πληγές σου να τις κάνεις φάρμακο για τις δικές μας.
Είναι η μέρα σου σήμερα. Είναι η μέρα που μας θυμίζεις σιωπηλά αυτά που όλοι θαρρείς πως βάλθηκαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε. Τη λεβεντιά, τη γενναιότητα, το αίμα των επώνυμων κι ανώνυμων που έπεσαν για μιαν ιδέα, για μια τρέλα που μόνο σ’ αυτό το ακρωτήρι της Μεσογείου καρποφορεί. Την τρέλα της λευτεριάς, που μοιάζει με τη φίλη σου τη θάλασσα. Όσο την σέβεσαι και την τιμάς, αυτή στο ανταποδίδει. Αν όμως της εναντιωθείς, ανταριάζει και δεν τιθασεύεται.
Θλίβομαι όταν σε κακοποιούν. Δεν σου αξίζει ούτε να σε καίνε, ούτε να σε διασύρουν, ούτε  να σ’ αφήνουν ατημέλητη σ’ έναν ιστό να σου σκίζει ο αέρας τα σωθικά. Θυμώνω όταν σε σέρνουν στα σκοτάδια και σε στολίζονται όσοι σε λερώνουν με την ποταπότητά τους. Εξοργίζομαι όταν σε κάνουν εμπόρευμα και σε πουλάνε με τις οκάδες.
Θέλω να ξέρεις πως η αγάπη μας για σένα δεν έχει στερέψει. Ακόμα μας εμπνέεις το σεβασμό και την ελπίδα. Μαζί πορευόμαστε σ’ αυτό το μονοπάτι. Μαζί θα την ανέβουμε κι αυτή την ανηφόρα. Κι αν τώρα κάποιοι ντρέπονται να σε σηκώσουν, θα έρθει πάλι η ώρα που ψηλά θα είσαι και θα μας θυμίζεις πως δεν υπάρχουν ακατόρθωτα. Υπάρχει μόνο έλλειψη θέλησης και ομοψυχίας.
Ακόμα κι αν σε θάψουν βαθειά, δεν θα κατορθώσουν να σε εξαφανίσουν. Γιατί είσαι σπόρος που φυτρώνει όπως θα έλεγε κι ο Χριστιανόπουλος. Εμείς που ποτιστήκαμε από το λυρισμό του Ελύτη, που νιώσαμε την ευλογία αυτού του τόπου, γνωρίζουμε καλά πως δεν χρειάζεται να φαίνεσαι για να σε βλέπουμε. Μπολιάζεται η θωριά σου μέσα μας από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Είναι βαρύ το φορτίο που κουβαλάς αλλά στα δύσκολα μόνο εσύ αντέχεις. Και ξέρω πως θα το αντέχεις όσο υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι ονειροπόλοι που όταν κατάματα σε κοιτούν, δακρύζουν. Όσο υπάρχουν εκείνοι που άδολα εμπνέονται από τα ιδανικά σου. Όσοι αυθόρμητα μόλις υπερβούν τον εαυτό τους, σ’ αναζητούν για να σε βάλουν στον ψηλότερο ιστό.
Κάθε φορά που σε αντικρίζω να κυματίζεις αγέρωχα σε καμαρώνω. Γιατί στις ρίγες σου είναι αποτυπωμένα σε μια λέξη όλα αυτά που θέλουμε να πούμε και δεν βρίσκουμε λόγια να τα εκφράσουμε. Ελευθερία.
Σαν τη θάλασσα είν’ γαλάζια και λευκή σαν τον αφρό…


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής