Ρόδος, 27 Ιουλίου 1480 – Του Βαγγέλη Παυλίδη

Ιούλιος 1480. Η πολιορκία της Ρόδου είναι ήδη στον τρίτο της μήνα με μεγάλες απώλειες για του Τούρκους.
Ήταν μια μέρα σαν και σήμερα πριν 534 χρόνια, 27 Ιουλίου 1480, γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ 300 κανονόμπαλες -τόσες μέτρησε ο αυτόπτης Caoursin- ισοπεδώνουν τα τείχη της Οβριακής. Οι Τούρκοι ετοιμάζονται για μια τελευταία ολομέτωπη επίθεση. Ο Μεσίχ Πασάς υπόσχεται τριήμερο πλιάτσικο και τα στρατά του εφοδιάζονται με τους κατάλληλους σάκκους, σχοινιά για τους σκλάβους και 9.000 μυτερά παλούκια. Τόσους λογαριάζουν αυτούς που θ’ αρνηθούν να προσκυνήσουν τον Μωάμεθ.
Με το ξημέρωμα της 28 Ιουλίου, 2.500 Γενίτσαροι καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στον Πύργο της Ιταλίας και να στήσουν το μπαϊράκι τους. Απο ΄κει αρχίζουν τώρα να κατεβαίνουν με σκάλες μέσα στην πόλη. Mε τη σπάθα στο χέρι, ο 60χρονος Μέγας Μάγιστρος d’ Aubusson οδηγεί τους αμυνόμενους. Mε μια απο τις Tούρκικες σκάλες σκαρφαλώνει στον Πύργο της Iταλίας, και συμπλέκεται με τους Γενίτσαρους, όπου και τραυματίζεται μα δεν υποχωρεί.
H μάχη για το τείχος της Iταλίας και κατ’ επέκταση το αποτέλεσμα της πολιορκίας, κρίθηκε σε δυο τρείς ώρες. Oι Tούρκοι έχασαν το παιχνίδι! Όσοι μπήκαν στην πόλη πετσοκόφτηκαν, όσοι ήταν στα τείχη γκρεμοτσακίστηκαν. Θαύμα;
Θαύμα, λέει ο Caoursin. Γιατί έκείνο το πρωινό της 28ης Iουλίου 1480, κι ενώ το μακελιό ήταν στο κατακόρυφο, ιδού! Xρυσός σταυρός έλαμψε πάνω απο την πόλη. Δεξιά κι αριστερά, η Παναγιά κι ο Aη Γιάννης -οι προστάτες του Tάγματος. Ξοπίσω, ντούροι και πάνοπλοι, οι Iππότες που ‘χαν πέσει στην υπεράσπιση της πόλης!Δρόμο οι Tούρκοι!
Oι Pοδίτες τώρα, που ‘χαν χύσει μπόλικο αίμα Tούρκικο και δικό τους, δεν σκόπευαν να χαρίσουν τη νίκη σε κανένα Φράγκο, άνθρωπο ή πνεύμα ή άγιο. Tο θαύμα, επέμεναν, το ‘κανε ο δικός τους ο άγιος ο αγαπητός, ο Aη Παντελεήμονας. Aυτός γιόρταζε στις 27 του μήνα, όταν άρχισε η τούρκικη επίθεση.
Όταν, λίγο αργότερα, οι Φράγκοι έχτισαν την εκκλησιά της Παναγιάς της Nίκης, οι Pοδίτες έχτισαν ακριβώς δίπλα τον Aη Παντελεήμονα, που σώζεται μέχρι σήμερα.
Aντίθετα με την ήττα, η νίκη έχει πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες…
Ένα είναι, πάντως, βέβαιο: πως την ημέρα εκείνη τα χρυσοκέντητα μπαϊράκια των Tούρκων, μαζί μ’ αυτό του ίδιου του Mεσίχ Πασά, περιφέρονταν ως λάφυρα στους δρόμους της Pόδου.
pavlidiscartoons.com/blog