Ρόδος, μετακινήσεις, τύχη ή ατυχία στην εποχή του Κοινωνικού Περιορισμού.
- Τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε την κρίση που προέρχεται από μία πανδημία αυτή του Κορωνοιού. Μία παγκόσμια κρίση που έχει φέρει αλλαγές στον κόσμο, στην παγκόσμια οικονομία και στην καθημερινότητα των πολιτών. Ο κοινωνικός περιορισμός μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Ασχολούμαστε με πράγματα απλά και καθημερινά που άλλοτε οι ταχύτατοι ρυθμοί εργασίας δεν μας άφηναν χρόνο ν’ ασχοληθούμε.
Η άθληση στους δρόμους έγινε αναγκαιότητα μιας και έχει ανασταλεί η λειτουργία των αθλητικών κέντρων και εγκαταστάσεων. Μία βόλτα στην εξοχή ή το περπάτημα είναι πλέον απόλυτη ανάγκη για κάθε πολίτη προκειμένου ν’ αναπνεύσει καθαρό αέρα και να ασκηθεί σωματικά. Μία όμορφη φωτογραφία απ’ το κέντρο χωρίς αμάξια μας γεμίζει με αισθήματα ευφορίας γιατί θαυμάζουμε τα παραδοσιακά κτίρια. Το περπάτημα, η βόλτα στη θάλασσα, η κολύμβηση, η μάζωξη με φίλους έχουν ξαφνικά αποκτήσει άλλο νόημα γιατί τα στερούμαστε. Τα απλά καθημερινά πράγματα, γίνονται ξαφνικά σημαντικά και τα νοσταλγούμε.
Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα αλλά υπάρχουν κίνδυνοι που απειλούν τη σωματική μας ακεραιότητα όπως η κακή κατάσταση των πεζοδρομίων, τα αδέσποτα ή η αμέλεια των ιδιοκτητών κατοικίδιων τα ν’ αφήνουν ασυνόδευτα και να επιτίθενται στους περαστικούς. Πρόσφατα παθούσα με κάταγμα δεξιού χεριού. Άλλωστε κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο νιώθω την υποχρέωση να επισημάνω τον κίνδυνο.
Από ανάγκη πλέον με το δεξί χέρι σε γύψο, για εξυπηρέτηση προμήθειας αγαθών και άλλων κυκλοφορώ πεζή, έχω καταργήσει το αυτοκίνητό μου και αυτό με έφερε αντιμέτωπη σε μία νέα πραγματικότητα. Ανέκαθεν είχα την ευαισθησία για τα άτομα που έχουν διάφορα κινητικά προβλήματα αλλά δεν το είχα βιώσει ποτέ προσωπικά. Άλλωστε και το παρόν με μεγάλη δυσκολία το γράφω και το καταθέτω.
Διαπιστώνω λοιπόν ότι στην πόλη μας κατασκευάζονται πεζοδρόμια που αν τα περπατήσει κάποιος νομίζει ότι περπατάει σε στρωμένο χαλί. Ένα από αυτά είναι αυτό που κατασκευάστηκε στο τέρμα της οδού Καναδά προς το λιμάνι. Καλλιτέχνης πραγματικά αυτός που το έφτιαξε, αλλά δεν προβλέφθηκε χώρος ή ειδικός διάδρομος για τα ΑΜΕΑ, ή μήπως εγώ δεν το είδα; Σε άλλες γειτονιές και περιοχές της πόλης υπάρχουν πεζοδρόμια, πραγματικοί κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Τύχη λοιπόν ή ατυχία με ποιο δρόμο γειτνιάζει η κατοικία μας.
Έχουμε απαίτηση από τους δημότες να μην κατεβαίνουν στο κέντρο και να μην κυκλοφορούν άσκοπα, να μην μεταβαίνουν στο Μόντε Σμιθ, στις παραλίες σε εποχή καραντίνας και κοινωνικού περιορισμού, αλλά που να πάνε να περπατήσουν οι ανθρώποι; Ασφαλή πεζοδρόμια για περπάτημα στις πυκνοκατοικημένες περιοχές δεν υπάρχουν. Και όσα υπάρχουν έχουν σοβαρά προβλήματα από λακκούβες και τα δέντρα τα οποία δεν είναι περιποιημένα. Τα πάρκα στις συνοικίες τα οποία είναι αρκετά είναι κι αυτά παραμελημένα, συνεπώς που να πάνε οι δημότες;
Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι άσχημα σενάρια για την παράταση καραντίνας και τις αρνητικές συνέπειες σε όλους, πόσο μάλλον να τα γράφω. Το περπάτημα όμως στο δρόμο ή σε κάποιο πάρκο είναι μία διέξοδος.
Τελικά είναι τύχη ή ατυχία να μένει κάποιος στην πόλη της Ρόδου, γιατί σε άλλες περιοχές υπάρχει μέριμνα και ευαισθησία για τον καλλωπισμό του αστικού περιβάλλοντος ενώ σε άλλες υπάρχει μειωμένη μέριμνα για την βελτίωση των κοινοχρήστων χώρων. Θα πρότεινα να εκμεταλλευτούμε θετικά προς όφελος των δημοτών τους περιορισμούς μετακινήσεων που θέτει η πολιτεία και να πάρουμε τα πράγματα διαφορετικά. Να λάβουμε διάφορα μέτρα όπως να σκεφτούμε πώς να βελτιώσουμε το αστικό περιβάλλον για όλους τους δημότες γιατί έχουν όλοι ίσα δικαιώματα, ειδικά τους ανθρώπους με δυσκολίες στη μετακίνηση.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Απόφοιτη Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών
του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδου
