Ρόδος: Βρε ούστ, παλιόσκυλα...Του Μανώλη Δημελλά

Η Άννα είναι επιληπτική, ο Νικόλας επέστρεψε με κατάθλιψη, ενώ ο Ρενάτο μόλις συνήλθε από ένα βαρύ τροχαίο.

Είναι μόνο τρεις, από τους 350 "ενοίκους" του δημοτικού κυνοκομείου της Ρόδου.

Σκύλοι αδέσποτοι, αφού ο εξαιρετικός, ο λατρεμένος δεσπότης τους τελικά δεν φορούσε παντελόνια, απλά τα βαρέθηκε! Και έτσι ξεβράκωτος από συναισθήματα, κάπου στα κρυφά τα αμόλησε, μήπως και βρουν μοναχά το ριζικό τους. Φυσικά στη Ρόδο δεν είναι όλοι ασυνείδητοι, η γνωριμία με την ψυχή του δημοτικού κυνοκομείου, την κα Αναστασία Σταματίου, γίνεται ευκαιρία για να ακούσουμε και να κατανοήσουμε τα δυνατά γαβγίσματα των φιλοξενουμένων της:

"Ο χώρος είναι πια  πολύ μικρός, φτιάχτηκε με πολύ αγώνα για να φιλοξενεί περίπου 50 σκυλιά και τώρα ξεπερνά τα 300, ο Δήμος καταφέρνει να εξασφαλίσει ένα σημαντικό κονδύλι, και μαζί με τους ευεργέτες, που είναι κυρίως ξένοι, βγαίνουν τα ταϊσματα, τα φάρμακα και τα υπόλοιπα έξοδα. Το πιο σημαντικό θέμα είναι ότι οι εθελοντές σπανίζουν, δεν υπάρχει πια όρεξη για προσφορά, απουσιάζουν οι νέοι, εκείνοι που θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση των αδέσποτων. Από την άλλη οι ζωόφιλοι του Σαββατοκύριακου δεν σταματούν να πετούν σκυλιά στο δρόμο".

Μόνη λύση η στείρωση, αλλά κι αυτό κοστίζει! Με προσωπικές γνωριμίες και καλές φιλίες η κα Αναστασία Σταματίου έπεισε μια εθελοντική ομάδα Γερμανών κτηνιάτρων να ασχοληθεί με το θέμα, έτσι μόνο για τη χρονιά που φεύγει, στην Ρόδο έχουν γίνει περισσότερες από 1000 στειρώσεις. Ενώ και για την ερχόμενη Άνοιξη προγραμματίζεται μια νέα ιατρική αποστολή στο νησί. Δεν φτάνουν όμως οι στειρώσεις, ούτε και η αυστηρή νομοθεσία. Όσο πρόστιμα κι αν ρίξουμε στους παραβάτες, κάποιοι θα συνεχίσουν να αγοράζουν κουλούκια με σφραγίδες και πετιγκρί, δίχως να γνωρίζουν πόσο μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν.

Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι του Μιχάλη Γκανά, "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε"! Και εμείς δεν ξέρουμε πως να κοιτάξουμε οτιδήποτε δεν μας μοιάζει.

Να γεννηθείς λοιπόν σκύλος σε έναν κόσμο ταμένο μονάχα σε υγιεί δίποδα στα σίγουρα είναι η μεγαλύτερη κατάρα, μοιάζει με τη χειρότερη μετεμψύχωση, από εκείνες που φέρνουν βαριά χρέη, παρανομίες από τις προηγούμενες ζωές.

Ειδικά σήμερα, που με τα γαβγίσματα δεν διώχνεις ούτε κλέφτη, άντε λοιπόν να είσαι τετράποδος, και να θέλεις να μας πείσεις ότι έχεις ψυχή και δικαιώματα πάνω στον "δικό μας" πλανήτη. Αυτή η μουγγή ατυχία δεν περιγράφεται στον τόπο μας, που με το παραμικρό θα βρεθεί κάποιος σκασμένος από μνημόνια, προσωπικά ή κρατικά, θα αρπάξει μια μεγάλη πέτρα ή ένα σφυρί και θα το κοπανήσει στο κεφάλι ενός τέτοιου λαθραίου τετράποδου, που μπήκε στην αυλή του. Αν είμαστε παιδιά ή μάς περισσεύει μια στάλα συναίσθημα, τότε πρόκειται για ένα κακόμοιρο σκυλάκο, αν πάλι μάθαμε να τα κλωτσάμε ή είμαστε οι συνήθως πολυάσχολοι αδιάφοροι, πρόκειται για βρώμικα κοπρόσκυλα, εστίες μικροβίων, που δεν χωράνε τριγύρω από τα μπετόν-αρμέ της ζωής μας.

Ούστ παλιόσκυλα, και μη σας ξαναδώ από τη πεντα-κάθαρη γειτονιά μου γιατί θα σας φολιάσω...εμείς είμαστε, οι πολιτισμένοι, τα εξελιγμένα μοντέλα των δεινόσαυρων, εμείς οι άνθρωποι!