Πως η εγκατάλειψη σε τροχαίο μου άλλαξε τη ζωή
Είναι φορές που η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους στις αξίες και στους θεσμούς μας κάνει να φαινόμαστε ανέμελοι και χαρούμενοι μέχρι που έρχεται η ώρα να συναντηθούμε με το «πεπρωμένο» μας και μια στιγμή να μας αλλάξει τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε.
Αναφέρομαι στο τροχαίο που είχα της 2ας Αυγούστου 2019 όταν σε προπόνηση ρουτίνας με το ποδήλατό μου με παρέσυρε και με εγκατέλειψε ασυνείδητος/τη οδηγός. Έκτοτε άλλαξε η ζωή μου αλλά και των γύρω μου. Μπορώ ν’ αναφερθώ σε χιλιάδες λεπτομέρειες για το πώς ήταν η ζωή μου λίγες μέρες πριν το ατύχημα και πως ήταν μετά.
Σε αυτές τις περιπτώσεις της επιβίωσης αναγκαζόμαστε να γίνουμε κυνικοί για να διαχειριστούμε αυτές τις τραγικές καταστάσεις. Γιατί τι ήμουν και τι έγινα δηλαδή από τότε; Τότε μια κοπέλα διαζευγμένη με ανήλικο παιδί που θεωρούσε ότι με λίγη περισσότερη προπόνηση όχι τίποτα ιδιαίτερο θα μπορούσε να τερματίσει σε αγώνα τριάθλου μιας και είχα τότε κι εγώ την ασχολία μου ή χόμπυ ή όπως αλλιώς συνηθίζεται.
Μεγάλη αθλήτρια δεν θα γινόμουν ποτέ αλλά τουλάχιστον λίγο καλύτερα θα τα πήγαινα στον επικείμενο αγώνα του Οκτωβρίου με λίγη προπόνηση, να ξεφύγω από τα συνηθισμένα δηλαδή…
Η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου άλλαξε συλλήβδην μετά το ατύχημα. Για να μην τα πολυλογώ, με σαράντα ράμματα στο πρόσωπο στα χείλη και στο στόμα εσωτερικά και εξωτερικά, φυσικά δεν μπορούσα να φάω, γιατί είχα έλλειμμα στα χείλη αφού κόπηκε κομμάτι και έπεσε στο δρόμο, έπινα μαγιά μπύρας με καλαμάκι για πολλές μέρες δεν είχα γεύση φυσικά και με το ζόρι κατάφερνα να σταθεροποιήσω το φαγητό όποιο κι αν ήταν αυτό για να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. ‘Επρεπε να λέω στο ανήλικο παιδί μου ότι είμαι μια χαρά να μη στεναχωριέται που έμοιαζα σαν την γυναίκα του Πικάσο αλλού η μύτη, αλλού τα χείλη και το βλέμμα απλανές (ρε παιδιά πως έγινε αυτό;). Όνειρα δεν το συζητώ δεν έβλεπα με πονοκέφαλο κοιμόμουν και ξυπνούσα για πολλές εβδομάδες από τη διάσειση, ευτυχώς και το κράνος. Όσο για το ποδήλατο μέχρι να το επαναφέρω και να το ξαναπιάσω ή να το αφήσω εντελώς πέρασε πολύς καιρός για να το αποφασίσω.
Τέλος αναγκαστικά έβγαινα έξω όσο αποκρουστική κι αν ήμουν και για μένα την ίδια, είτε για να συλλέξω πληροφορίες για το ατύχημα, είτε για να πάω στους γιατρούς, είτε πάω στη δουλειά είτε για να προσευχηθώ. Άλλωστε αυτή η νέα μου εικόνα όσο αποκρουστική και αν ήταν θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή από μένα κι από τον κοινωνικό μου περίγυρο εν τέλει. Είχα την ανάγκη να συνηθίσω τις αντιδράσεις των άλλων από την εικόνα μου όποιες κι αν ήταν αυτές. Όσο για το ότι βγαίνοντας προσπάθησα να μακιγιαριστώ λίγο ήταν κάτι τραγικό να μη βρίσκεις στη θέση του το πρόσωπό σου κι επιπλέον να σε πονάει το άγγιγμα από το πινελάκι της σκιάς και του κραγιόν…. Λυπάμαι πολύ που υπήρξα θύμα εγκατάλειψης τροχαίου ατυχήματος παρόλο που δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί τόση ασυνειδησία από οδηγό.
Ευτυχώς δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους παρόλο που υπήρξαν κι αυτοί που με κοίταζαν περίεργα και γελούσαν, τι να πω… Ευτυχώς έζησα και το θεωρώ ένα θαύμα και δοξάζω τον Θεό γι αυτό. Βρέθηκαν πολλοί καλοί γιατροί και άνθρωποι που μου συμπαραστάθηκαν ηθικά και τους ευχαριστώ γι αυτό. Ευχαριστώ και πάλι όσους με βοήθησαν, στήριξαν και με αποδέχτηκαν.
Τέλος εμπιστεύομαι τους θεσμούς και την Ελληνική Διακαιοσύνη.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
