ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ ΒΟΛΕΜΑΤΑ - ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΙ ΜΠΕΛΑΔΕΣ
- Η πολυπραγμοσύνη του Έλληνα αποτελεί ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για τον ίδιο. Ευχή διότι τον έχει βοηθήσει πολλές φορές στην επιβίωσή του. Κατάρα διότι κάποιες φορές τον οδηγεί λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης σε μεγάλες περιπέτειες. Το μεγάλο του πρόβλημα όμως παραμένει η διαχείριση αυτής της πολυπραγμοσύνης. Αν είναι συνετή μπορεί να τον κάνει να μεγαλουργήσει. Αν είναι παρορμητική μπορεί να τον οδηγήσει στην καταστροφή.
Από την εποχή του Ομήρου μιλάμε για τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Εκείνον που κέρδισε τον παντοδύναμο εχθρό με τη δύναμη του μυαλού αλλά κι εκείνον που έφτιαξε μόνος του την σκαλιστή του κλίνη σαν έργο τέχνης. Ως απόγονοι του κουβαλάμε κι εμείς μέρος του DNA του. Έχουμε κατορθώσει ως έθνος μέχρι σήμερα να επιβιώσουμε μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις, απλά διότι καταφέρναμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω.
Το θέμα μας όμως είναι ότι δεν χρησιμοποιούμε πάντα για καλό αυτό μας το χαρακτηριστικό. Συνήθως το κάνουμε μόνο όταν οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες. Εκεί που γνωρίζουμε δηλαδή ότι δεν έχουμε πλέον να χάσουμε τίποτα και σκεφτόμαστε ανατρεπτικά χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος. Σκεφτείτε να το χρησιμοποιούσαμε και στην οργάνωση του κράτους ή της καθημερινότητάς μας - με σκοπό όμως να ωφεληθεί το ευρύτερο σύνολο - σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε.
Δυστυχώς το χρησιμοποιούμε με λάθος τρόπο και για τους εντελώς λάθος λόγους. Το κράτος μας δουλεύει στο περίπου και οι πολίτες προσπαθούν να το ξεγελάσουν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Σε μια δαιδαλώδη γραφειοκρατία με νόμους ξεχασμένους, γεμάτους “παραθυράκια” και με διαφθορά που θυμίζει λατινοαμερικανικές χώρες, είναι προφανές ότι όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί κατατροπώνεται.
Και ποιός φταίει τελικά; Το κράτος ή ο πολίτης; Ερώτημα που θυμίζει τη σοφιστεία με την κότα και το αυγό. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Προφανώς το κράτος δεν είναι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να έχουμε. Είναι όμως οι πολίτες οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε ή μήπως κι αυτοί βολεύονται μέσα στο χάος; Και τελικά το κράτος είναι ένα απρόσωπο τέρας ή μήπως αποτελείται από όλους εμάς που απλά αδιαφορούμε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του;
Χρειάστηκε να μπούμε σε όλη αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία του εγκλεισμού λόγω της υγειονομικής κρίσης για να προχωρήσει η ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Για να μπορούμε δηλαδή να εκδώσουμε ηλεκτρονικά ένα πιστοποιητικό από το σπίτι μας, χωρίς να χρειάζεται να μεταβούμε σε κάποια δημόσια υπηρεσία και να ταλαιπωρούμαστε κι εμείς και οι υπάλληλοι της. Αυτό για παράδειμα, ο πολυμήχανος Οδυσσέας θα το είχε εφεύρει από τότε που το διαδίκτυο μπήκε σε κάθε σπίτι. Ο απόγονός του όμως προτιμούσε επί χρόνια να συντηρεί μια στρατιά κρατικοδίαιτων για να μπορεί να κερδίζει τις εκλογές.
Προφανώς και μας είναι δυσάρεστα να παραδεχτούμε όλα αυτά, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Τα τελευταία τριάντα χρόνια κερδίζει τις εκλογές όποιος διορίσει περισσότερους στο δημόσιο ή όποιος κάνει τα χατίρια αυτών που μπήκαν στο δημόσιο “για να αράξουν” - όπως με περισσή αυθάδεια δηλώνουν. Ο υπόλοιπος λαός απλά ταλαιπωρείται μεταξύ Άννα και Καϊάφα, διότι δεν έχει μάθει να διεκδικεί και απλά περιμένει. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι τα πρόσκαιρα βολέματα φέρνουν μακροχρόνιους μπελάδες.
Για μια ακόμα φορά είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Λόγω εγκλεισμού και έκτακτων συνθηκών δεν έχει γίνει απόλυτα αντιληπτό. Η επόμενη μέρα χρειάζεται την πονηριά και την ευελιξία του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ήρθε η ώρα να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει σε “υψηλές στροφές” τόσο για την επιβίωση όσο και για το μέλλον μας. Κι αυτό είναι μια πραγματική πρόκληση. Να αποδείξουμε σε όλους αλλά κυρίως σε εμάς τους ίδιους ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
