Προσδοκώ Ανάσταση - Του Θάνου Ζέλκα

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ-Επί χρόνια η χώρα βρισκόταν υπό ενός ιδιότυπου καθεστώτος. Αυτό της προχειρότητας, της σπατάλης, της ρεμούλας, των “δικών μας” ανθρώπων, του πολιτικού ρεβανσισμού, της έλλειψης μακρόπνοου εθνικού σχεδίου. Σήμερα μετά από όλα τα γεγονότα που μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα και ως χώρα και ως έθνος, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα πόσο λάθος ήταν η πορεία των τελευταίων τριάντα χρόνων. Αν μάλιστα δεν υπήρχε το φιλότιμο ορισμένων ευσυνείδητων λειτουργών και πολιτών, πιθανόν να μιλούσαμε ήδη για μια κατεστραμένη χώρα από άκρη σε άκρη.

Για το ότι δεν βιώσαμε την απόλυτη καταστροφή ευθύνεται ο τουρισμός. Μια παράμετρος που παρότι λειτούργησε ευεργετικά, άλλο τόσο επιζήμια ήταν η παρουσία του. Η ευεργετική δράση του εστιάζεται στην οικονομία. Από τη στιγμή που οι ομορφιές της πατρίδας μας είναι αμέτρητες, σε όποια γωνιά της και αν δημιουργήθηκε τουριστική επιχείρηση δούλεψε και με το παραπάνω. Εδώ όμως είναι που η ευλογία γίνεται κατάρα. Όταν κάτι γίνεται αβίαστα και χωρίς πλάνο, με την ίδια ευκολία μπορεί να καταστραφεί. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οικοδομήθηκε αυτό που λαθεμένα αποκαλούν “βαριά βιομηχανία” της χώρας (καθότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας όσο κι αν δεν το βλέπουμε). Πάνω σε σαθρά θεμέλια, σε τυχαιότητα και κυρίως χωρίς να αποτυπώσει μια κουλτούρα η οποία να αποτελέσει τον κυματοθραύστη στη μεγάλη τρικυμία που κάποια στιγμή θα ερχόταν.

Τα παραδείγματα που αιτιολογούν αυτό το επιχείρημα είναι άπειρα. Δεν θα επιμείνω στα φαινόμενα αισχροκέρδιας, εξαπάτησης και προχειρότητας που συναντάμε κάθε καλοκαίρι. Αυτά που κακώς γίνονται είναι πταίσματα μπροστά σε όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει και η Ελλάδα να μη βίωνε την κρίση με τόσο δραματικούς όρους.

Πρώτα πρώτα τα αξιοθέατα δεν προβάλλονται με τη σοβαρότητα που τους αρμόζει. Σε πολλές περιπτώσεις μάλλον τα υποβαθμίζουμε αφήνοντας τα έρμαια του χρόνου, του καιρού και της άγριας χλωρίδας. Έτσι δεν μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε ως χώρα και τελικά θα έρθουν ξένοι θα τα αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί. Όταν θα βλέπουμε τους ισολογισμούς των εταιρειών που τα εκμεταλλεύονται τότε θα καταλάβουμε τι θησαυρούς είχαμε στα χέρια μας.

Επιπλέον στις τουριστικές περιοχές υπάρχει τεράστια επιβάρυνση των φυσικών και των ανθρώπινων πόρων κατά την τουριστική περίοδο. Η ζήτηση σε νερό για παράδειγμα είναι ιδιαιτέρως αυξημένη ενώ απαιτείται ασταμάτητη λειτουργία του αποχετευτικού συστήματος καθώς και του μηχανισμού καθαριότητας. Για όλες αυτές τις παροχές οι περιοχές δεν αποζημιώνονται. Άρα μιλάμε για ανικανότητα εισροής εισόδων απο μεριάς της τοπικής αυτοδιοίκησης για κάτι που αν δεν υπήρχε δεν θα υπήρχε και τουρισμός. Φυσικό είναι να δημιουργούνται μαύρες τρύπες στην οικονομία όταν ούτε οι επισκέπτες ούτε οι επιχειρήσεις πληρώνουν.

Κι αν όλα τα παραπάνω κοστίζουν, σκεφθείτε την απώλεια που έχουμε από τη μη αξιοποίηση του επιστημονικού προσωπικού αλλά και από τη λάθος αξιοποίηση του ευρύτερου εργατικού δυναμικού. Στις χώρες της δυτικής ευρώπης προσέχουν ως κόρη οφθαλμού τους επιστήμονές τους. Όχι απαραίτητα προσπαθώντας να δημιουργήσουν ταξικές διαφορές, αλλά διότι τους αναγνωρίζουν την επιστημοσύνη τους και στηρίζουν την ευημερία των χωρών τους πάνω στις γνώσεις τους. Δυστυχώς στη χώρα που γέννησε τις επιστήμες, οι επιστήμονες αναγκάζονται να κρύψουν τα πτυχία τους και να δουλεύουν πωλητές σε αλυσίδες πολυκαταστημάτων ή διανομείς φαγητού για να επιβιώσουν, αντί να κρατούν το τιμόνι της χώρας και να την οδηγούν στη νέα εποχή που άρχισε χωρίς να μας περιμένει.

Το δυσάρεστο της ιστορίας δεν είναι η δεινή θέση στην οποία βρεθήκαμε. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που στριμώχθηκαν οικονομικά, ούτε φυσικά είναι και η πρώτη φορά που το πάθαμε αυτό. Το πραγματικά δυσάρεστο είναι ότι οι λάθος νοοτροπίες δεν εγκαταλείπονται και αυτό είναι η τροχοπέδη στην εξέλιξή μας. Κι αν όντως προσδοκούμε μια ανάσταση γι’ αυτή τη χώρα, πρέπει πρώτα να αφήσουμε να πεθάνει ό,τι σάπιο την έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Διότι ανάσταση χωρίς θάνατο δεν υπάρχει.


--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής