Η Πρόνοια σε αυτή τη χώρα είναι μια πονεμένη ιστορία από πάρα πολλές μεριές. Καταρχάς γιατί στηρίζεται στην αγαθοεργία ορισμένων συμπολιτών μας και κατά δεύτερον γιατί ποτέ δεν την εξετάσαμε με την αρμόζουσα σοβαρότητα. Σκεφτείτε ότι για χρόνια η Πρόνοια ήταν χρηματοδοτούμενη από τα έσοδα των τυχερών παιγνίων. Ακόμα κι αν ήταν σοβαρά τα ποσά, το γεγονός και μόνο αρκεί για να δείξει πόσο πρόχειρα λειτουργούσαν όλα.
Εύλογα θα πει κάποιος ότι σε μια τόσο μικρή χώρα με τόσο στενά δημοσιονομικά πλαίσια και με έναν “ζαβολιάρη” γείτονα είναι εξαιρετικά δύσκολο να καθιερωθεί μια σταθερή προνοιακή πολιτική. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι είναι έτσι. Από εκεί και πέρα όμως τι γίνεται; Οι αναξιοπαθούντες που φιλοξενούνται σε ιδρύματα πώς θα κατορθώσουν να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση;
Στον ορισμό ενός σύγχρονου κράτους η Πρόνοια κατέχει δεσπόζουσα θέση, διότι ο πολιτισμός και η κουλτούρα αντικατοπτρίζονται μέσα από αυτήν. Τα προνοιακά ιδρύματα δεν είναι ούτε αποθήκες ψυχών ούτε σωφρονιστικά καταστήματα. Οι τρόφιμοι που βρίσκονται σε αυτά, βρίσκονται για κάποιο λόγο και εμείς οφείλουμε να τους προσέξουμε σαν δικούς μας ανθρώπους. Σε αντίθετη περίπτωση είμαστε μια ανάλγητη κοινωνία που υπηρετεί μόνο την οικονομία και όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν.
Αν η Πολιτεία δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να φροντίσει γι’ αυτόν τον τόσο ευαίσθητο τομέα, οφείλει να ζητήσει την αρωγή άλλων φορέων. Δε νοείται όμως επουδενί να αφήσει την ευθύνη σε τρίτους. Ακόμα κι αν η συμβολή τους είναι τεράστια, η έννοια της Πρόνοιας οφείλει να είναι πάντοτε υπό τη σκέπη του κράτους.
Στην υπόθεση της Κιβωτού πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται, όπως κάθε φορά που ξεσπάει μια ανάλογη υπόθεση. Σίγουρα όλοι μας κρατήσαμε την ανάσα μας στο άκουσμα της είδησης. Σίγουρα κλονιστήκαμε και νιώσαμε μια πικρή γεύση. Ας μη βιαστούμε όμως να σηκώσουμε τις πέτρες. Ας δώσουμε χρόνο στη διαλεύκανση της στενόχωρης αυτής υπόθεσης. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει καταγγελίες για τον οποιοσδήποτε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι πάντοτε αληθείς.
Προφανώς καπνός χωρίς φωτιά δεν υφίσταται. Όταν κάτι μεγαλώνει και γιγαντώνεται, παρεισφρύουν μέσα του και στοιχεία που είναι εντελώς ξένα με το αρχικό όραμα. Κάποιοι πάντα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες για να υπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα. Δεν είναι όμως κανείς από εμάς αρμόδιος για να καταδικάσει εκ των προτέρων πρόσωπα και καταστάσεις. Ας δώσουμε χρόνο κι αν όντως αποδειχθεί ότι έχουν διαπραχθεί κακουργηματικές πράξεις, να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης.
Υπάρχει όμως κάτι πραγματικά δύσκολο να ξεπεραστεί μετά τα απόνερα που θα αφήσει αυτή η ιστορία. Το γεγονός ότι χάθηκε η αθωότητα και η αρχική φλόγα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, όλος ο κόσμος γίνεται λίγο πιο σκοτεινός και το χειρότερο είναι πως τελευταία έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε στα σκοτάδια. Ας ελπίσουμε πως κάποτε το φως θα επιστρέψει γιατί μέσα στα σκοτάδια παραμονεύουν κι άλλοι μεγαλύτεροι κίνδυνοι.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
