Πίσω στη γενέτειρα, οι πρώτες εντυπώσεις, του Μανώλη Δημελλά

Ουρανοφίλητη και μπονεντολουσμένη! Είναι μόνο δύο, από τα δεκάδες  επίθετα που στολίζουν την Κάρπαθο. 
Βλέπεις οι ποιητές δε σφάλουν, ειδικά όταν αυτοί στέκουν μακρύτερα από τη γη του νησιού, τότε οι μνήμες τους στήνουν χορό κι είναι ικανές να αναστατώσουν την ύπαρξη μας.
Μα όταν φτάνει η ώρα του ταξιδιού, τότε ο ελεύθερος χρόνος, μέσα στο πλοίο, απογειώνει την προσμονή, φορτώνει με μαγικές ιδιότητες τα βράχια και τις πέτρες του τόπου.
Δεν είναι μόνο τα σπουδαία Θεϊκά του δώρα, είναι μια παράξενη 
ικανότητα της Καρπάθου να σε κάνει να ξεχνιέσαι, να αφήνεις πίσω ακόμη και την πρόσφατη καταστροφή, να λιώνεις στο χάδι της. Θυμάμαι ακόμη ένα επίθετο, κάποιοι φίλοι που κυριολεκτικά τη λατρεύουν τη λένε και «γααροκυλίστρα»!
Κάποτε λοιπόν το βαπόρι έδεσε λιμάνι. Μα τι γίνεται με το σχέδιο της επέκτασης του; Προχωρά εκείνο που έχουν διαφωνήσει ακόμη και οι καπεταναίοι που φέρνουν τα πλοία της γραμμής;
Εμείς σα τα μικρά παιδιά πιάσαμε τους εαυτούς μας να κάνουν σχέδια για τις λιγοστές είναι αλήθεια ημέρες παραμονής μας. Το λιμάνι και τα εστιατόρια ήταν γεμάτα κόσμο και από παντού ένιωθες το ζεστό καλοκαιρινό συναπάντημα. 
Μας προσγείωσε απότομα η «μυρωδιά» του λιμανιού. Και εδώ μάλλον θα φταίει ο "στρατηγός άνεμος", αυτός θα φέρνει μέσα τη βρώμα!  
Λίγο πιο κάτω, οδηγώντας το αυτοκίνητο, κάναμε σλάλομ ανάμεσα στους πεζούς, σε έναν στενό δρόμο διπλής κυκλοφορίας, με ζωγραφισμένα πεζοδρόμια. Ο κεντρικός δρόμος στην έξοδο από τα Πηγάδια προς το Απέρι. Μα όσα χρόνια κι αν περάσουν, εκείνος θα έχει χίλιες δυο δικαιολογίες και μικροσυμφέροντα για να μην γίνεται μονόδρομος.
Ας είναι, φτάσαμε στο χωριό μας. Στην πρώτη εικόνα οι Μενετές έδειχναν  φροντισμένες κι αιτία είναι οι εθελοντές, άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο, ενδιαφέρονται και προσπαθούν όπως μπορούν. Όμως τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ήταν, όπως κάθε φορά, στην άκρη του δρόμου, δυσκολεύοντας το πέρασμα μας. Φαίνεται πως αυτή η συνήθεια είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των οδηγών.
Ξημέρωσε Κυριακή, η πρωινή βόλτα έφερνε παλιές απορίες στον αφρό.
Τόσες αδέσποτες αστείρωτες γάτες, λίγοι τις φροντίζουν, κανένας δεν τις μετρά. Ο Δήμος του νησιού αδιαφορεί με σταθερότητα για τις ευθύνες του. Πόσο κρίμα, την ίδια ώρα που όλος ο πολιτισμένος κόσμος μετρά και αγωνιά για την ισότιμη σχέση όλων των πλασμάτων.
Λίγο έξω από το χωριό, εκεί που στέκει το άγαλμα για να μας θυμίζει τον αγώνα των προγόνων μας, για λεφτεριά και ενσωμάτωση, ένας μικρός χωματόδρομος οδηγεί σε μια παράνομη χωματερή, γεμάτη μπάζα και παλιά σκουπίδια. Τα χρόνια περνούν κι όμως όλα εκείνα που ενοχλούν στέκουν δίπλα μας και εμείς πρέπει σιωπηλά να τα αποδεχτούμε!
Τουριστική δύναμη με τεράστιες δυνατότητες, από την άλλη ποιος βλέπει τα όρια του νησιού; 
Οι εξελίξεις κάθε φορά μας προλαβαίνουν κι εμείς ανήμποροι σκαλίζουν τις στάχτες και περιμένουμε έναν από μηχανής Θεό να βάλει το χέρι του. Τελικά είναι πιο εύκολο να κάνεις διαχείριση της επικοινωνίας, παρά να εργαστείς στοχευμένα σε αληθινές δράσεις.