Ο Ντάφι δεν είναι υποψήφιος, του Μανώλη Δημελλά

 

 

Γεννήθηκα μόλις πριν τέσσερα χρόνια και σχεδόν αμέσως με τράβηξαν με βία από τη μάνα μου, με πέταξαν στους δρόμους της Καρπάθου. Κάποιοι με είδαν και εντελώς τυχαία, άραγε ναναι η μοίρα που εσείς οι άνθρωποι θέλετε να λέτε ότι σας ορίζει, βρέθηκα υιοθετημένος στην Αθήνα.

Εδώ, στη μεγάλη πόλη, πέρασα όλους τους χειμώνες, ενώ τα καλοκαίρια επέστρεφα, πάντοτε παρέα με τους humans μου, στο νησί, στη μικρή αστραφτερή μου πατρίδα, που μέχρι σήμερα δεν βλέπει τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς.

Για τους περισσότερους ανθρώπους είμαι ένα ακόμη κατοικίδιο, όχι βέβαια για κείνους που έχουν ζήσει με ένα πλάσμα του είδους μου. 

Για κείνους είμαι σύντροφος, αληθινός φίλος, πάνω από όλα είμαι μια ψυχή που πονά, χαίρεται, γελά, παθιάζεται, πληγώνεται, όμως αγαπά όλο και πιο δυνατά. Αυτό που θέλω είναι να είμαι χορτάτος, να ζω μαζί, αν είναι δυνατόν κάθε στιγμή, με την οικογένεια μου. Α, κάτι ακόμη, έχω εκπαιδευτεί να δίνω τα πιο γλυκά φιλιά του κόσμου!

Είμαι άντρας κι αν ήμουν άνθρωπος σίγουρα θα ήμουν λευκός και Δυτικός. Πρόκειται για τους εξουσιαστές όλου του κόσμου. Αυτοί δεν έχουν νιώσει ποτέ τις αδικίες που ζουν οι μειονότητες και μπορεί να περάσει μια ζωή χωρίς καμιά συναίσθηση της ανωτερότητας τους. Κι όταν δεν το συνειδητοποιείς, είναι πιο εύκολο να καταπατάς τα δικαιώματα των πιο αδύναμων. Εγώ λοιπόν βρέθηκα να είμαι μέσα  σε αυτή τη βολεμένη ελίτ.

Όσο για τους υπόλοιπους του είδους μου, οι περισσότεροι, από κείνους που ζουν με ανθρώπινες φαμίλιες, είναι κι αυτοί προνομιούχοι. 

Αντίθετα, όσοι δεν κατάφεραν να δεθούν με κάποιον άνθρωπο, ζουν μια κόλαση και μετρούν μέρες μέχρι να έχουν ένα βίαιο και με πολύ πόνο θάνατο.

Στις τελευταίες μου βόλτες μετρώ αμέτρητες αφίσες κι άλλα τόσα πολύχρωμα και γυαλιστερά διαφημιστικά χαρτιά, όλα καμωμένα από επίδοξους νέους κυβερνήτες, από ανθρώπους, που επιμένουν ότι μπορούν να φτιάξουν καλύτερες πόλεις, υπόσχονται να κάνουν τη ζωή των δίποδων πλασμάτων, που κατοικούν μέσα σε αυτές, πιο «ανθρώπινη». Κι αυτό είναι που με φοβίζει ακόμη περισσότερο. 

Γιατί οι άνθρωποι συνήθως ζουν καλύτερα όταν έχουν περισσότερα και τότε τίποτε δεν τους είναι πια αρκετό, γιατί θέλουν ακόμη περισσότερα.

Για παράδειγμα στο νησί μου, μέχρι σήμερα ενδιαφέρονται λιγοστοί ντόπιοι, κυρίως ξένοι ταξιδιώτες έβαλαν και εξακολουθούν να βάζουν πλάτη για τα αδέσποτα ζώα που κατοικούν στους δρόμους της Καρπάθου. Όσο για τον ανήμπορο Δήμο του μικρού τόπου, αυτός ούτε για ένα μπολάκι με νερό δεν κατάφερε να φροντίσει. 

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μην είναι ικανοί να δουν πιο μακριά από τη μύτη τους;

Γιατί πιστεύουν ότι τους ανήκει ολάκερος  ο πλανήτης; 

Σήμερα τα βαριά κομματικά κριτήρια μυρίζουν σάπιο συμφέρον κι έχουν πάει πια περίπατο, όσο για το ήθος, μιλώ για το ανθρώπινο ήθος, αυτό κι αν είναι μια δύσκολη λεξούλα, που πνίγηκε στο συμφέρον, ίσως το πιο σπουδαίο κριτήριο, για να διαλέξετε ανάμεσα στους υποψήφιους, είναι όλα εκείνα που υπόσχονται για τα υπόλοιπα πλάσματα. 

Το χειρότερο κακό που μπορούν να κάνουν τα αδέσποτα φιλαράκια μου είναι τα κακάκια τους που μένουν αμάζευτα στους δρόμους.

Αν λοιπόν δεν έχετε τάξει ψήφο, σε φίλους και γνωστούς, εάν στο μυαλό σας δεν πρωταγωνιστεί το συμφέρον, τότε μετρήστε τους υποψήφιους, προσέξτε πως κοιτούν τα υπόλοιπα πλάσματα, ρωτήστε τους αν τους λείπει η ουρά τους. 

Αποφασίστε με γνώμονα τη στάση της ζωής τους, προσέξτε πως αγγίζουν τα θέματα που αφορούν τα υπόλοιπα πλάσματα, εκείνα που δεν ψηφίζουν.  

Θυμηθείτε, ο παράδεισος δεν είναι  ένας τόπος με αχόρταγα κολοβά δίποδα…

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...