«Όπου κι αν πάει ο Κρητικός το πάσο του δε χάνει, για δε μπορεί ο κάθα εις τον Κρητικό να κάνει. " -Ο διάσημος Έλληνας τσαγκάρης Μηνάς Πολυχρονάκης, ο άνθρωπος που κατέκτησε τη Νέα Υόρκη και τίμησε την πατρίδα του την Ελλάδα και την γενέτειρά του την Κρήτη, έφυγε από τη ζωή, την περασμένη Τετάρτη. Τον γνώρισα πριν το 2001, σε ένα ταξίδι μου στην Αμερική και σε μία βόλτα στην Νέα Υόρκη, στους Δίδυμους Πύργους, όπου στο ισόγειο ενός εξ αυτών είχε το ξακουστό τσαγκαράδικό του. Ένας μεγάλος πολύβουος χώρος, έμοιαζε στην κυριολεξία με μελίσσι. Υπάλληλοι διαφόρων εθνικοτήτων πηγαινοέρχονταν χαμογελαστοί, γρήγοροι, υπάκουοι. Κυριαρχούσε όμως μία περίεργη ατμόσφαιρα, κάτι ασύλληπτο που προσπαθούσε να εναντιωθεί στο πολυπολιτισμικό περιβάλλον του τσαγκαράδικου και που μόνο ένας Έλληνας θα μπορούσε να αντιληφθεί : Ένας αέρας ελληνικός! Ήταν η αύρα του Μηνά Πολυχρονάκη, που μέχρι τότε δεν τον γνώριζα. Χαμογελαστός, άμεσος, φιλικός, παρατηρούσε τα πάντα χρησιμοποιώντας την σπίθα του βλέμματος του, μια σπίθα εξυπνάδας και καλοσύνης ταυτόχρονα.
Μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά, μας πλησίασε και από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε μία λυτρωτική κουβέντα. Και την χαρακτηρίζω έτσι, αφού πάντα νιώθεις ότι «λυτρώνεσαι», όταν συναντάς ξαφνικά έναν πατριώτη, και μάλιστα στο κέντρο του κόσμου, στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου.
« Έφυγα το 1969 από το χωριό μου, τους Βώρους Ηρακλείου. Για την Αμερική." μας είπε. " Από πολύ μικρός είχα μάθει καλά την τέχνη του τσαγκάρη και αυτό να συνεχίζω να κάνω. Δεν μπορώ μία μέρα να περάσει και να μην κάνω την δουλειά αυτή». Μας έδειξε το κασελάκι του που είχε φέρει μαζί του στην Αμερική και δεν το αποχωριζόταν ποτέ… Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε υποχρεωτικά να τον αποχωριστούμε, για να ανέβουμε στο τέρμα του ουρανοξύστη και να απολαύσουμε την θέα του υπερσύγχρονου πολιτισμού. Δεν ήμασταν όμως οι μόνοι... Περίμεναν αναρίθμητοι τουρίστες και επισκέπτες. Και αίφνης, έγινε υπαρκτό το «ελληνικό μέσο» στην καρδιά της Αμερικής! Ο Μηνάς Πολυχρονάκης ήρεμος και απόλυτα φυσιολογικά, μας οδήγησε στο ασανσέρ, κρατώντας την δική του κάρτα, που προφανώς πιστοποιούσε την επαγγελματική του ιδιότητα στον χώρο , προσπεράσαμε σαν κύριοι τους έκπληκτους τουρίστες και φτάσαμε μια χαρά στο …τέρμα του ουρανοξύστη! Τον ξαναείδαμε στο Σύλλογο Κρητών " Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ" στην Αστόρια ,όπου μας φέρθηκαν με άψογη φιλοξενία.
Κάποια χρόνια μετά, στο άκουσμα του τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου ανησυχήσαμε, δεν ξέραμε τι απέγινε. Αργότερα μάθαμε ότι κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια του και το 2004 άνοιξε το «Minas Shoe Repair». Στο τωρινό άκουσμα της είδησης του θανάτου του λίγα εικοσιτετράωρα πριν, διαβάζω σε εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, κάτι που δεν γνωρίζαμε , που δεν μας είχε πει . Ναι, μας είχε πει ότι ήταν ένα φτωχό παιδί. Ότι ήταν από τους Βώρους Ηρακλείου. Ότι η δουλειά που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο, ήταν η δουλειά του τσαγκάρη. Δεν μας είπε όμως, ότι «ήταν ένας ο διάσημος τσαγκάρης της Wall Street, που είχε πελάτες του, από απλούς Νεοϋορκέζους μέχρι σταρ του Χόλιγουντ που πήγαιναν σε αυτόν για να επισκευάσει τα πανάκριβα υποδήματά τους, αφού είχε ειδικότητα στην επιδιόρθωση ακριβών παπουτσιών.» Τελικά, το να γνωρίζεις έναν μύθο της ελληνικής ξενιτιάς είναι τελικά μεγάλη υπόθεση. Γιατί η ξενιτιά είναι λέξη ελληνική, αφού έχει μέσα της έχει μέσα της πόνο και ιστορία. Μία ιστορία που δεν την σκαρφίστηκε κάποιος λογοτέχνης. Γεννήθηκε μέσα απ’ τα σπλάχνα ενός λαού, του ελληνικού, σε διάστημα 3.000 χρόνων. Και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε και να σβηστεί με τίποτα.
