Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ
- Στο βωμό της επικοινωνίας θυσιάζεται καθημερινά το μέλλον της χώρας με το μεγαλύτερο παρελθόν. Δεν είναι εικασία. Είναι μια θλιβερή διαπίστωση. Η πολιτική εδώ και καιρό υπηρετεί την επικοινωνία και όχι τους πολίτες που είναι και η ουσία της. Οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται με κριτήρια που εξυπηρετούν το προφίλ αυτών που τις λαμβάνουν και όχι τις ανάγκες που έχει η ίδια η κοινωνία. Ακόμα και πάνω στα αποκαΐδια στήνονται επικοινωνιακές φιέστες με ένα πλήρως ελεγχόμενο σύστημα να εστιάζει εκεί που υποδεικνύει η εξουσία.
Κατά ένα παλιό ρητό, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ήταν. Δεν είναι πλέον. Στην εποχή της πληροφορίας, οτιδήποτε γίνεται γίνεται για τον τίτλο της είδησης και όχι για την ίδια την είδηση. Κορδέλες να κόβονται, φωτογραφίες να υπάρχουν κι ας είναι άχρηστο το όποιο έργο μετά από μερικά χρόνια. Διότι ως γνωστόν η πατρότητα του έργου ανήκει σε όποιον το εγκαινιάζει, όχι σε όποιον το συντηρεί ή το επεκτείνει.
Αναζητώ εδώ και αρκετά χρόνια τις ημερήσιες διατάξεις στη δημόσια διοίκηση που περιλαμβάνουν προϋπολογισμούς για τη συντήρηση των έργων που έχουν γίνει. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι διοικούντες δείχνουν να μην τους “καίγεται καρφί” για το αν θα υπάρχει συνέχεια. Έτσι τα φτιάχνουν με το δικό μας ιδρώτα για να τα βλέπουμε όλοι μαζί να ρημάζουν. Μέχρι που η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο και θα πρέπει να φτιαχτούν καινούρια.
Σε αυτή λογική δουλεύει εδώ και χρόνια το πολιτικό μας σύστημα. Οι κυβερνήσεις, σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα, διοικούν προσπαθώντας να είναι αρεστοί στο ακροατήριο τους. Παράλληλα τα “εξαπτέρυγα” που έχουν στο πλάι τους φροντίζουν να παρουσιάζουν ακόμα και τα πιο ασήμαντα ως θεόπνευστα έργα και τις μεγάλες γκάφες προσπαθούν να τις θάψουν. Η αντιπολίτευση από την άλλη καραδοκεί στο λάθος για να πείσει ότι εκείνη μπορεί καλύτερα ή απλά περιμένει στη λογική του “ώριμου φρούτου” να φθαρεί η κυβέρνηση για να έρθει εκείνη στην εξουσία.
Χειρότερο όλων είναι οι θιασώτες και των δύο που όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους σπεύδουν να τον χρεώσουν στον άλλο. Αν δεν είναι κάποιος με τον κουκουλοφόρο είναι με τον αστυνόμο και αντίστροφα. Δεν μπορεί απλά κάποιος να διαφωνεί με τις ακρότητες και να προσπαθεί να ακολουθήσει τη λογική. Πρέπει σώνει και ντε να είναι ταγμένος σε ένα στρατόπεδο.
Το μέτρο έχει χαθεί προ πολλού. Όταν άρχισαν να απομακρύνονται από την πολιτική όσοι θα είχαν πράγματι κάτι να προσφέρουν εξαιτίας των συμπλεγματικών προσωπικοτήτων που κατά κόρον πλέον την απαρτίζουν. Διότι ποιός φιλήσυχος άνθρωπος με ευαισθησίες απέναντι στην κοινωνία και στο περιβάλλον θα θέλει ξαφνικά να βρεθεί σε ένα ανούσιο πεδίο μάχης και να δέχεται πυρά εκατέρωθεν μόνο και μόνο επειδή δεν ταυτίζεται με μια ηλίθια πολιτική κουλτούρα;
Κάπως έτσι η πολιτική σε αυτή τη χώρα δεν έγινε μόνο επιζήμια για τον πολίτη, αλλά κατόρθωσε να γίνει και τροχοπέδη στην ευρύτερη εξέλιξη. Το μόνο που κάνει είναι να βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη και στη δημιουργικότητα των μικρών και να ευλογεί μόνο τους μεγάλους. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα, ήρθε και η πανδημία και τα αποτελείωσε. Κινδυνεύουμε να πάμε σε οικονομική και κοινωνική κατάρρευση επειδή δεν μπορούν 300 άτομα μαζί να καταστρώσουν ένα εθνικό σχέδιο διάσωσης της οικονομίας, της υγείας και της κοινωνίας κατ’ επέκταση.
Ακούγεται όλο και πιο έντονα ότι οδεύουμε προς εκλογές. Θα βγούνε πάλι από τα μπαούλα οι σημαίες και τα λάβαρα. Θα αρχίσουν τα διλήμματα και οι φανφάρες. Στο δίπολο που θα σχηματιστεί θα μαλώσουν οικογένειες και θα χαλάσουν φιλίες. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Δεν νοιάζονται πραγματικά για εμάς. Νοιάζονται για τις θέσεις και για τα προνόμιά τους. Το πραγματικό διακύβευμα των επόμενων εκλογών είναι ένα. Ποιός προτιμάμε να μας φάει; Ο λύκος ή η αρκούδα;
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
