Ο θυμωμένος ποταμός - Του Θάνου Ζέλκα

Ο ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ
«Κίνησε το ποτάμι μας, κατεβασιά μεγάλη. Σέρνει λιθάρια αρρίζωτα, δέντρα ξεριζωμένα. Σέρνει και μια γλυκομηλιά με μήλα φορτωμένη.» -Δημοτικό τραγούδι.
Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό. Είμαστε όλοι σχεδόν βέβαιοι ότι κάποια στιγμή κάποιος από εμάς θα έπαιρνε τη θέση της «Ιφιγένειας» για να γίνει ούριος ο άνεμος και να ωριμάσει το έργο. Χρόνια ολόκληρα μας την έταζαν αυτή τη γέφυρα της Κρεμαστής και γέφυρα δεν γινόταν. Ολόκληρες προεκλογικές καμπάνιες στήθηκαν πάνω της, αμέτρητα θα, λόγια που τα πήρε ο αέρας.
Σε κάποια άλλη χώρα ενδεχόμενα θα ντρέπονταν σε μια από τις εισόδους ενός τόσο κοσμοπολίτικου μέρους να έχουν ιρλανδική διάβαση για μουλάρια και κάρα. Θα ισχυριστεί κάποιος πως υπάρχει παρακαμπτήρια αρτηρία και δεν τη χρησιμοποιεί σχεδόν κανείς. Όμως μια παρακαμπτήρια αρτηρία έχει λόγο ύπαρξης όταν δεν ταλαιπωρεί περισσότερο απ’ όσο εξυπηρετεί και απ’ όσο αποδείχθηκε με τη φονική καταιγίδα ακόμα και αυτή η αρτηρία ήταν εξίσου επικίνδυνη με την ιρλανδική διάβαση.
Περιμένω από τότε που έγινε το κακό να βγει κάποιος κιμπάρικα και μπεσαλίδικα να πει πως το σφάλμα είναι δικό του, πως ζητάει συγνώμη, πως τέλος πάντων θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να επανορθώσει. Ουδείς. Το αιώνιο ελληνικό πρόβλημα. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Η φονική καταιγίδα, ο στρατηγός άνεμος, η καταραμένη στροφή, η μαύρη μας η μοίρα, οι ξένοι που μας ζηλεύουν. Ποτέ κάποιος από μας. Προσφιλές το σπορ να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού.
Στα μέρη που καταστράφηκαν από τις πλημμύρες ήταν μπαζωμένα τα ποτάμια. Δεν έφταιγε ούτε η τρόικα, ούτε ο Όλι Ρεν, ούτε η Μέρκελ, ούτε εγώ. Κάποιος τα μπάζωσε για τους δικούς του λόγους και τελικά κατέστρεψε τον τόπο του. Δεν ήταν εξωγήινος. Ήταν κάποιος με ονοματεπώνυμο. Ή πολίτης ή πολιτικός ή κοινοπραξία αυτών. Αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν. Όχι μόνο γιατί εγκλημάτησαν κατά των συμπολιτών τους αλλά και για παραδειγματισμό. Να νιώσει κι αυτός ο «ηλίθιος» ο νομοταγής πολίτης, που πληρώνει τους φόρους, που βγάζει άδειες για να χτίσει, που δεν σκαρφίζεται κάποια «κομπίνα» εις βάρος του κράτους του, ότι κάποιος τελικά τον προστατεύει.
Ακούστηκαν πολλές κορώνες αυτές τις ημέρες, όπως κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή. Και άντε τις ζημιές θα τις φτιάξουμε σιγά σιγά και οι άνθρωποι που πλήρωσαν τις αμαρτίες άλλων θα βρουν και πάλι το βηματισμό τους. Αυτούς που έφυγαν δεν μπορούμε να τους φέρουμε πίσω. Τέσσερις άνθρωποι πλήρωσαν την δική μας ανευθυνότητα, τα δικά μας πασαλείμματα, τις δικές μας ελλείψεις. Αυτοί σίγουρα δεν έφταιγαν. Βρέθηκαν την μοιραία στιγμή στο λάθος μέρος που όφειλε κάποιος νοήμον νους να έχει κλείσει εφόσον περιμέναμε μια τόσο μεγάλης κλίμακας καταιγίδα.
Το φαινόμενο ήταν ισχυρό αλλά δεν αποτελεί άλλοθι για την προχειρότητα. Επίσης το να υπάρχει εικοσιτετράωρη φύλαξη της γέφυρας κατόπιν εορτής είναι τουλάχιστον αστείο. Θα ήταν αρκετό ένα οδόφραγμα το πρωί της περασμένης Παρασκευής σ’ αυτόν τον κόμβο του παραλόγου που είναι εστία ατυχημάτων από τότε που φτιάχτηκε.
Μέσα σ’ αυτή την τραγωδία και τον παραλογισμό που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες, καλό θα ήταν να κρατήσουμε αυτές τις εικόνες μέσα μας και να υποσχεθούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε να τις ξαναζήσουν τα παιδιά μας. Είναι ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας, να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε για να κάνουμε έργα ουσίας γι’ αυτόν τον τόπο με επίκεντρο τον άνθρωπο. Καλές οι ασφαλτοστρώσεις και τα πεζοδρόμια αλλά ακόμα καλύτερα τα έργα υποδομής. Κι ας μη δίνουν «ψηφαλάκια» στο τέλος της μέρας. Κάποια πράγματα χρειάζεται να γίνονται χωρίς σκοπιμότητα. Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της πραγματικής προσφοράς στον τόπο. Ιδού η Ρόδος…

Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής