Δεν θα μιλήσω για τον πολιτικό Αριστοτέλη Παυλίδη, είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να έχει πραγματική εικόνα της υπερμεγέθους πολιτικής του δράσης.
Θα μιλήσω για τον Θείο του Φίλου μου, του συναδέλφου μου, του συνεργάτη μου, του συναγωνιστή μου.
Έναν τεράστιο, χαρισματικό ,διαυγή, αισιόδοξο, ανοιχτόμυαλο, μαχητικό και συνάμα ευαίσθητο άνθρωπο.
Ο Θείος του φίλου μου με έκανε να νοιώθω ότι ήταν και δικός μου Θείος. Πάντα με συμβούλευε για την δουλειά μου, τις ανησυχίες μου, τα όνειρα μου, την ζωή μου.
ράφει γι
"Γεώργιε μην εγκαταλείπεις, συνέχισε"...
Κουβέντα του Θείου που στροβιλίζει στο μυαλό μου, κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε δυσκολίες.
Ήταν ο άνεμος, ο ήλιος, ή λάμψη, το στήριγμα μιας μεγάλης αγαπημένης οικογένειας με αξίες και αρχές. Δεν μπορεί το σκοτάδι να σκεπάσει τον άνθρωπο που σκόρπιζε το φώς.
Δεν θα φύγει ποτέ... Γιατί είναι μέσα σε όλους εμάς που συναναστράφηκε... είναι ένα κομμάτι της γης της Πατρίδας μας.
Ο Αριστοτέλης Παυλίδης σήμερα αλλάζει την διάσταση της υπόστασής του, αφήνοντας ταυτόχρονα σε εμάς τους σπόρους της νέας Δημιουργίας.
Γιώργος Σάββενας
