Οι καλές ειδήσεις - Του Θάνου Ζέλκα

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ-Οι Αμερικάνοι λένε ότι οι καλές ειδήσεις δεν αποτελούν καν ειδήσεις. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό είναι μια πραγματικότητα. Φαίνεται πως το δράμα, ο πόνος, το αίμα είναι αυτά που τραβάνε περισσότερο την προσοχή των μαζών και όχι το χαμόγελο και οι επιτυχίες. Ίσως γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κατάφερε επί της ουσίας να αποτάξει τα κτηνώδη του ένστικτα. Ίσως γιατί χειραγωγείται έτσι από τα κέντρα εξουσίας με μια μακιαβελική λογική που επιδιώκει μια ζοφερή πραγματικότητα, ώστε οι λιγοστές μικρές αναλαμπές τους να φαντάζουν πυροτεχνήματα.

Στη μεγάλη οικογένεια της Ροδιακής ήρθα πριν δεκαεπτά χρόνια. Λίγα μπροστά στα εκατό που μετρά η εφημερίδα. Μάλλον πολλά για τα δικά μου δεδομένα. Μπορώ να θυμηθώ πάρα πολλά πράγματα από την ειδησεογραφία στα χρόνια που πέρασαν, παρότι δεν υπήρξα ποτέ στην πρώτη γραμμή της μάχιμης δημοσιογραφίας. Δυστυχώς κι εγώ τα κακά έχω αποτυπώσει περισσότερο. Είναι σχεδόν αδύνατο να νικήσει κάποιος τα αισθητήρια του χώρου.

Yπήρξαν στιγμές που η πραγματικότητα ξεπέρασε κι εμένα και όλους τους συναδέλφους. Στιγμές που η γραφειοκρατία στέρησε ζωές, στιγμές που η αποξένωση μας έκλεισε τα μάτια και δεν είμασταν ικανοί να αντιληφθούμε τι γίνεται γύρω μας, στιγμές που νιώσαμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ένα αληθινά άγριο θηρίο, πιο αιμοβόρο από τα σαρκοβόρα ζώα της Σαβάνας. Στιγμές όπως αυτή η φωτογραφία της Τουρκάλας δημοσιογράφου που κάνει το γύρο του κόσμου με το άψυχο παιδάκι από τη Συρία στα παράλια της Τουρκίας, που τα γιατί πλημμυρίζουν το μυαλό και η λογική σταματά να υφίσταται.

Δεκαεπτά χρόνια εξοργίζομαι όπου συναντώ την αδικία και την απανθρωπιά. Δεκαεπτά χρόνια χαίρομαι όταν υπάρχουν άνθρωποι που μας σηκώνουν όλους λίγο ψηλότερα, όπως λέει και ο ποιητής. Δεκαεπτά χρόνια ψάχνω ανθρώπους με ανοιχτές καρδιές και θάρρος, που θα μπορέσουμε όλοι να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο ξεκινώντας από το σπίτι μας, από τη γειτονιά μας, από το χώρο που δραστηριοποιούμαστε.

Είναι μια εποχή που η πολιτική απαξιώθηκε παντελώς γιατί όλα αυτά τα χρόνια βασίστηκε στο ψέμα και στην εύκολη παροχολογία. Τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα απέδειξε ότι δε μπορεί να κάνει τις υπερβάσεις της. Άρα αυτές τις υπερβάσεις καλούνται να τις κάνουν οι πολίτες. Να αναδείξουμε πρώτα απ' όλα τις αξίες του έθνους μας αλλά και την αλληλεγγύη, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αναγνώριση των αξιέπαινων.

Αν οι πολίτες γίνουν καλύτεροι θα ακολουθήσουν και οι πολιτικοί. Αν εμείς κρατήσουμε πρώτοι το λόγο μας, τότε κι εκείνοι δεν θα έχουν κανένα πάτημα να μας κοροϊδέψουν. Αν αρνηθούμε να γίνουμε μέρος του συστήματος, τότε αυτό δεν θα μπορεί να τραφεί και να μεγαλώσει. Αν επιβραβεύσουμε τα παιδιά μας για τις καλές τους πράξεις, θα μάθουν να επιζητούν το καλό. Αν πάψουμε να χρησιμοποιούμε τη βία σε οποιαδήποτε μορφή της, τότε δε θα χρειάζεται η βία για την υποταγή.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται εξωπραγματικά και ανεφάρμοστα, γι' αυτό όμως τα αποκαλούν οράματα. Τι είναι όμως καλύτερο; Να είναι κάποιος οραματιστής ή να είναι υπεύθυνος για τα άψυχα κορμάκια των παιδιών στις παραλίες; Να προσπαθεί κάποιος έστω και σε μικρή κλίμακα για το καλό της ανθρωπότητας ή να βλέπει ανήμπορος στην τηλεόραση το θάνατο να απλώνεται από τις εχθροπραξίες;

Όλα τα πράγματα είναι θέμα οπτικής και προτεραιοτήτων. Ένα τέτοιο όραμα για κάποιους που αρέσκονται να ζουν στη δεδομένη πραγματικότητα ενδεχόμενα να αποτελεί μια αστειότητα. Για όσους όμως κρύβουν ακόμα ευαισθησίες και έχουν το κουράγιο να παλέψουν, κάτι τέτοιο τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν. Μπορεί να μην μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο αυτό καλύτερο. Θα έχουμε όμως τη συνείδησή μας καθαρή ότι κάναμε μια μικρή προσπάθεια για να μη γίνει χειρότερος.

--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη Ροδιακή της Κυριακής