Οι γλάροι βρήκαν επιτέλους τη φωλιά τους…

Ένα από τα ζητούμενα της εποχής μας είναι η αισθητική. Σε μια εποχή αφυδάτωσης και τυποποίησης του μοντέλου «Πολιτισμός» με διάφορα σλόγκαν, η «οπτικοποίηση»  του ωραίου μέσα από μικρά σύμβολα μπορεί να αποδειχθεί το πηγαίο της νίκης της ποιητικής του χώρου. Υπερβαίνοντας την αρχιτεκτονική του εξαναγκασμού και των όρων μπορούμε να περάσουμε στη τέχνη του κάλους, στο διάλογο του δημόσιου χώρου ως στοιχείο επαφής και κοινωνικής ευθύνης.
Σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση, αφήνοντας πίσω δυσαρέσκειες και μεμψιμοιρίες και αναγνωρίζοντας την αποτελεσματικότητα του Δήμου Ρόδου να εκδηλώσουμε την εκτίμηση  μας στην άμεση τοποθέτηση του έργου των «Τριών Γλάρων» του καλλιτέχνη Κώστα Νεόφυτου στη θέση του Νεωρίου Ρόδου, έναντι του φυλακίου του Λιμενικού Σώματος. Θέλουμε να πιστεύουμε στη συνέχιση εκ μέρους της Δημοτικής  αρχής  τέτοιων πρωτοβουλιών.
Ο δημιουργός, είμαστε σίγουροι ότι απολαμβάνει το έργου του να δεσπόζει σε μια περιοχή που η αλμύρα της θάλασσας και το μελτεμάκι αποδίδουν στο έργο το οξυγόνο για να επανέρχονται οι θύμισες των τριών παλικαριών που χάθηκαν για την πατρίδα τις σκοτεινές ώρες του Ιανουαρίου του ’96 στα Ίμια, «πρόσωπα» που συμβολίζουν οι τρεις γλάροι.  
Ο καλλιτέχνης, ντόπιος την καταγωγή, σήμερα εκτός των πολλών έργων που εκθέτει στο ροδιακό κοινό, παρουσιάζει αυτές τις ήμερες και δυο μεγάλες συνθέσεις στην μεγάλη  έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθήνας. Και όπως λέει ο ίδιος: «Δημιουργώντας ένα έργο τέχνης, το κατευθύνω και με κατευθύνει. Το παγαίνω και με πάει. Η τέχνη είναι φωτιά και δώρο, είναι φαρμάκι και φάρμακο».
Με τον Κώστα Νεοφύτου εύκολα καταλαμβάνεις κανείς ότι: Πλάθει το όνειρο, σμιλεύει το σήμερα, δομεί το χθες. Ξεπερνώντας οικονομικές δυσκολίες και με την ουσιαστική αρωγή της σημερινής δημοτικής αρχής αποκαταστάθηκε το «περιπετειώδες» έργο εκπληρώνοντας «το φτερούγισμα του Πολιτισμού, τη σύλληψη της μαγείας, την ιστορική συνείδηση».
Γιατί, το να εναποθέτεις μια δημιουργία σ΄ ένα ανοικτό διάλογο δεν είναι μόνο μια «τυποποίηση ενός τόπου» για εμπορικότητα και σύλληψη του εφήμερου,  αλλά είναι και μια κατάκτηση του δημόσιου Λόγου σε μια χωρική ενότητα μιας κοινής διαδρομής στο πέρασμα του χρόνου.
Η Ρόδος, το σταυροδρόμι του πολιτισμού, το νησί της φωτεινότητας και του ήλιου,  μυρίζει πολιτισμό παντού φτάνει ο καθείς να έχει την παιδεία να τα οσφραίνεται, να τα σέβεται και να τα παραδίδει στην επόμενη γενιά.
Ο Λόγος μας δεν είναι μόνο για το σήμερα αλλά είναι διαλεκτικός  για το αύριο και ανατασιακός για το μεθαύριο,  όπως είναι ένα μνημειακό σύνολο, όπως είναι ο δημόσιος χώρος…γιατί αυτά δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά προβάλλονται στον χωρόχρονο…του τόπου μας.

Οι αρχιτέκτονες:
Αγαπητός Ξάνθης
Νίκος Κουμνάκης
Γιώργος Σάββενας
Νεκτάριος Ριζόπουλος
Δημήτρης Μελένος