ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ “ΚΡΥΒΟΥΝ”
- Υπάρχει μια κοινώς αποδεκτή μέθοδος στην Επιστήμη που αποτελεί το θεμέλιο λίθος της και δεν είναι άλλη από την τεκμηρίωση. Είναι αυτό που απελευθερώνει αλλά και υποδουλώνει ταυτόχρονα την Επιστήμη από οποιοδήποτε άλλο κλάδο. Με άλλα λόγια ο επιστήμονας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει, να υποστηρίξει το πιο απίθανο πράγμα αλλά γίνεται ευρέως αποδεκτό όταν μπορέσει ή να το αποδείξει με μια πειραματική διαδικασία ή να το τεκμηριώσει με τους υπαρκτούς νόμους.
Η τεκμηρίωση δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια λογική διαδικασία. Λέει κάποιος κάτι. Ποιός είναι ο λόγος που το λέει αυτό; Ποιά αναγκαιότητα καλύπτει; Και το κυριότερο, πού στηρίζει τα λεγόμενά του και πώς αποδεικνύεται ότι είναι αληθές αυτό που λέει; Η διαδικασία αυτή είναι στην πραγματικότητα και η βάση ενός πολύ ουσιαστικού διαλόγου. Το ότι τεκμηρίωσε κάποιος κάτι δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι και σωστό. Μπορεί κάποιος άλλος να τον αμφισβητήσει και ακολουθώντας την ίδια διαδικασία να αποδείξει ότι ο δικός του ισχυρισμος είναι ο σωστός.
Στην καθημερινότητα δεν συμβαίνει αυτό και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει απόλυτα καθώς υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές συμβάσεις πάνω στις οποίες δομείται αυτή. Κάποια πράγματα τα λαμβάνουμε ως δεδομένα προκειμένου να μη δημιουργείται άσκοπη καθυστέρηση σε όλες τις διαδικασίες. Όμως υπάρχει σχεδόν παντού μια στοιχειώδης λογική.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ατεκμηρίωτες ή έστω ελλιπώς τεκμηριωμένες ή ακόμα χειρότερα λανθασμένα τεκμηριωμένες θεωρίες εξαπλώνονται και αναπαράγονται με ρυθμούς πιο γρήγορους από την εξάπλωση του ιού που μας ταλαιπωρεί. Και είναι πρόβλημα διότι κάποιοι το υποστηρίζουν φανατισμένα και δημιουργούνται έτσι μεγάλες μάζες ανθρώπων που είναι ικανοί ακόμα και να θυσιαστούν προκειμένου να υποστηρίξουν την όποια φανταστική θεωρία.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Φανατισμένες θρησκευτικές οργανώσεις, εκμεταλλευόμενες την αοριστία των θεολογικών τους συγγραμμάτων, παρακινούν τους οπαδούς τους σε ιερούς πολέμους. Η ελλιπής μόρφωση αυτών των οπαδών ή σε πολλές περιπτώσεις ο αναλφαβητισμός τους, τους κάνει εύκολα θύματα των όποιων θεωριών συνωμοσίας. Και για να δει κάποιος το μέγεθος της πλάνης που κρύβουν, αν ακούσει τους ηγέτες τους με έκπληξη διαπιστώνει ότι υπόσχονται παραδείσους με όλα εκείνα που υποχρεώνουν τους πιστούς να στερηθούν στην πραγματικότητα.
Με κάποια παρόμοια χαρακτηριστικά εξαπλώνονται όλες οι θεωρίες συνωμοσίας. Η ιδιοτέλεια κάποιων που επιζητούν και επιδιώκουν να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν τον έλεγχο των πραγμάτων, τους οδηγεί στη διασπορά πολύ λογικοφανών θεωριών ή καλοστημένων ψεμάτων. Ευφυείς καθώς είναι, γνωρίζουν ότι στη μάζα αρέσουν οι μύθοι και κυρίως οι ίντριγκες και τα παρασκήνια. Έτσι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να σπιλώσουν συνειδήσεις και να στοχοποιήσουν ανθρώπους επειδή είναι αντίθετοι στα σχέδιά τους.
Κάπως έτσι φθάνουμε στο σημείο να προσπαθούμε να τεκμηριώσουμε την αλήθεια που βιώνουμε καθώς η εξάπλωση της θεωρίας της συνωμοσίας θέτει πλέον σε αμβισβήτηση όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα. Είναι μια τακτική που χρησιμοποίησε με μεγάλη αποτελεσματικότητα εκείνο το μουστακοφόρο κάθαρμα προκειμένου να πείσει τον λαό του, ο οποίος είχε πέσει στη φτώχεια και στην ανυποληψία λόγω του πολέμου, ότι οι σκοτεινές δυνάμεις του το προκαλέσαν αυτό επειδή τον φοβόντουσαν. Κι ο πεινασμένος λαός που έψαχνε να ξεσπάσει, πίστεψε στη ρητορική του παράφρονα κι αντί να τον στείλει σε κάποιο σανατόριο, του έδωσε την εξουσία και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Αγαπώ πολύ τη δημοκρατία καθώς ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει την άποψή του ελεύθερα, ακόμα κι αν αυτή είναι η πιο παράλογη και εξωφρενική που υπήρξε ποτέ. Αγαπώ περισσότερο όμως την αλήθεια. Την αλήθεια που είναι σεμνή και δεν χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και χαρακτηρισμούς. Εκείνη που βρίσκεται στο μειλίχιο λόγο του Καθηγητή Τσιόδρα που έκρουσε νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου και ευτυχώς εισακούστηκε για το καλό όλων μας και όχι εκείνη που τάχα μας “κρύβουν” και προσπαθούν να τη διαδώσουν με τις ίδιες μεθόδους του Χίμλερ και των ταγμάτων του θανάτου.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
