ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙΣ
Ζουν μια ζωή γεμάτη προνόμια. Παχυλοί μισθοί, συνεργάτες, αυτοκίνητα, γραφεία, παροχές. Έχουν προσωπική ασφάλεια. Έχουν ασυλία. Είναι οι πιο ευνοημένοι απ’ όλους τους πολίτες. Είναι οι εκπρόσωποί τους. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ εύκολο για κάποιον που έχει μια υπεροπτική θεώρηση της ζωής να “καβαλήσει το καλάμι” όπως λέει ο λαός μας. Χρειάζεται μεγάλο αυτοέλεγχο για να μείνει κάποιος ταπεινός σε ένα περιβάλλον που τον ωθεί συνεχώς προς το αντίθετο.
Κάπως έτσι σφηνώνεται στο μυαλό τους ότι κάποιοι μπορεί να είναι σημαντικότεροι απ’ όλους τους υπόλοιπους. Αυτή η ιδέα τους δηλητηριάζει το μυαλό σαν εθιστικό ναρκωτικό και σιγά σιγά τους κάνει ακόμα πιο αλαζόνες, ακόμα πιο υπερφίαλους. Όμως έρχεται η ώρα που η αλαζονεία γίνεται τόση, που πιστεύουν ότι είναι υπεράνω του νόμου. Ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να τους υπηρετούν.
Έτσι περνάνε τα κόκκινα φανάρια σε κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, έτσι πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα είναι υποχρεωμένα να περιμένουν την αφεντιά τους, έτσι χειροδικούν στους υπαλλήλους, έτσι χλευάζουν τα όργανα της τάξης, έτσι καταλήγουν να τους ρωτάνε “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”. Κι εκεί έρχεται η ρήξη με την πραγματικότητα.
Τα περιστατικά αυτά δεν είναι απλά μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντιθέτως, αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης κουλτούρας αλαζονείας και κατάχρησης εξουσίας που διεισδύει σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής. Όταν δημόσιοι λειτουργοί θεωρούν ότι είναι υπεράνω των νόμων, καταστρέφουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία.
Η αλαζονεία της εξουσίας έχει βαθιές ψυχολογικές ρίζες. Η ανάγκη για εξουσία και έλεγχο κατά βάση προέρχονται από αισθήματα ανασφάλειας και ανεπάρκειας. Οι άνθρωποι που αναζητούν εξουσία συχνά το κάνουν για να αντισταθμίσουν εσωτερικές ανασφάλειες και να επιβεβαιώσουν την αξία τους. Η εξουσία τους παρέχει μια αίσθηση ανωτερότητας και ελέγχου, μειώνοντας προσωρινά τα αισθήματα κατωτερότητας. Ένας ιδιόμορφος ναρκισσισμός που μόνο ζημιά κάνει τόσο στους ίδιους όσο και στην κοινωνία.
Η πραγματική φύση της ενασχόλησης με τα κοινά είναι η διάθεση για προσφορά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Κάτι που φυσικά στις μέρες μας το βλέπουμε όλο και πιο σπάνια. Πολιτικοί κορδωμένοι σαν τα αρσενικά παγώνια σε περίοδο αναπαραγωγής περιφέρονται με τις κουστωδίες τους, αγνοώντας ή περιφρονώντας παντελώς το γεγονός ότι είναι υπηρέτες του λαού. Υπερφίαλοι, αλαζόνες και υποκριτές στο μεγαλύτερο μέρος τους, καμώνονται πως νοιάζονται για τα προβλήματα του λαού ενώ το μόνο που τους νοιάζει είναι το φαίνεσθαι και η επανεκλογή τους, ώστε να μπορούν να χαίρονται για πολύ καιρό ακόμα τα προνόμιά τους.
Δεν είναι μόνο οι πρώην υπουργοί που έχουν κρίση ταυτότητας και ρωτάνε συνεχώς αν ξέρουμε ποιοι είναι. Είναι ο κάθε παραγοντίσκος που έχει “βιδωθεί” σε μια καρέκλα και διοικεί μια μερίδα ανθρώπων. Η ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος τους χρωστάει την ύπαρξή του και ότι όλα γυρίζουν γύρω απ’ αυτούς. Γι’ αυτό και στη δύση της καριέρας τους πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη, όταν διαπιστώνουν τελικά ότι ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει και να δύει χωρίς αυτούς και πως ξεθωριάζουν τα “πλουμιστά φτερά” τους μόλις πάρει ένας άλλος το πόστο τους.
Ο Σωκράτης έλεγε: "Τους άδειους ασκούς τους φουσκώνει ο αέρας και τα άδεια κεφάλια τα φουσκώνει η έπαρση." Ποιός είναι όμως ο Σωκράτης που θα μας διδάξει ήθος; Σε αυτή τη χώρα ο κάθε ηγεμόνας της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας και των σχεδιασμάτων (δανείζομαι τα λόγια ενός πρώην υπουργού) πιστεύει πως μπορεί να σώσει τη χώρα από την κατάντια της. Μια κατάντια που την προκάλεσαν οι όμοιοι του και που την διαιωνίζουν για να μην μείνουν ανεπάγγελτοι, όταν όλοι μας κατανοήσουμε μια μέρα το μεγαλείο της ανυπαρξίας τους.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ
