Νούμερα και μεγέθη - Του Θάνου Ζέλκα

ΝΟΥΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΗ
Από την πρώτη στιγμή της ζωή μας μας συνοδεύει ένα νούμερο, μια στιγμή που εκφράζεται με αριθμούς προκειμένου να υπάρχει ένας προσδιορισμός για την οντότητά μας. Μεγαλώνοντας, τα νούμερα στη ζωή μας αυξάνονται προκειμένου να προσδιορίσουν  επιπλέον χαρακτηριστικά, κυρίως επιδόσεις. Και καθώς η κοινωνία μας είναι άκρως ανταγωνιστική αυτοί με τα «καλύτερα» νούμερα βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες ενώ οι υπόλοιποι κατανέμονται στα διάφορα επίπεδα αυτής της νοητής πυραμίδας των αριθμών.
Η ομαδοποίηση ήταν ανέκαθεν μια έμφυτη ανάγκη της ανθρωπότητας. Αρχικά για λόγους επιβίωσης και αναπαραγωγής και αργότερα για να μπορεί να αντιμετωπίσει της κακουχίες της καθημερινότητας. Όσο το ανθρώπινο γένος εξελισσόταν, η ομαδοποίηση έγινε συνώνυμο της ισχύος. Οι περισσότεροι επικρατούσαν των λιγότερων. Αυτός λοιπόν που μπορούσε να διευθύνει τους πολλούς γινόταν αυτόματα ο ισχυρός. Κάπου εκεί σταμάτησε η εξέλιξη.
Η αρχέγονη ανάγκη έγινε αυτοσκοπός. Η αλληλοσυμπλήρωση των ανθρώπων έγινε αριθμολαγνεία. Η απληστία έγινε το κύριο χαρακτηριστικό του είδους μας. Να μαζέψουμε χρυσάφι, χρήματα, κοσμήματα. Να πάρουμε τα πάντα εμείς, άσχετα αν ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Να μεγαλώσουμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς, να δούμε τα μηδενικά να αυξάνονται και κάπου αλλού ας πεθαίνουν γιατί τους λείπουν τα βασικά. Να ελέγχουμε τα πάντα. Τροφή, νερό, αέρα, χώμα άσχετα αν μια μέρα όλοι την ίδια κατάληξη θα έχουμε.
 Κι αυτό το αίσχος του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, του Πολιτισμένου, επικράτησε παντού με την παγκοσμιοποίηση. Μανιασμένοι όλοι με τους αριθμούς ψάχνουν το νόημα της ζωής προσπαθώντας να βελτιώσουν τα νούμερά τους. Άλλοι τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, άλλοι τα ακίνητά τους, άλλοι την επιροή τους στα μέσα για να μπορούν να επιβληθούν στους υπόλοιπους πιο εύκολα.
Κι είναι κι αυτοί με τις «μεζούρες» που μετρούν όχι το μέγεθος, όχι το εκτόπισμα αλλά τους αριθμούς. Στο παιχνίδι της εξουσίας δεν μετρά η ποιότητα. Η ποσότητα μετράει. Θα χρηματοδοτηθεί αυτός που θα τρέξει γρηγορότερα από ένα αυτοκίνητο κι ας έχει καταπιεί δυο εργοστάσια χάπια και όχι αυτός που θα σταματήσει να τρέχει για να βοηθήσει τον διπλανό του που έπεσε. Ο πρώτος φέρνει τα λεφτά. Ο δεύτερος υπηρετεί μια ιδέα και με τις ιδέες δεν τρέφεται το σύστημα. Το παιδί του ισχυρού θα προχωρήσει πιο εύκολα χωρίς ταλαιπωρία και κακουχίες γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Το παιδί του απλού καθημερινού ανθρώπου με λίγη τύχη θα κατορθώσει να μην τσακιστεί στις μυλόπετρες της ζωής κι αν φθάσει κάπου ψηλότερα ή θα έχει γίνει ένα με το σύστημα ή θα βρεθεί κάποιο κακομαθημένο θρέμμα να το εκτοπίσει.
Τελικά μ' αυτή την υποτέλεια από μέρους των μεγάλων μαζών και με το θράσος από μέρους των “γραναζιών” του συστήματος, η κατάσταση διαιωνίζεται και η κοινωνία δεν κατορθώνει να ξεκολλήσει από τη λάσπη που η ίδια δημιούργησε. Οι περισσότεροι το αποδέχονται και σκύβουν το κεφάλι. Άλλοι προσπαθούν να γίνουν μέρους του συστήματος για να επιβιώσουν και μια μικρή μειοψηφία έχοντας καταλάβει ότι η ουσία δεν είναι στους αριθμούς, αφιερώνει τη ζωή της σε έναν πιο μεγάλο σκοπό.
Κάποιοι ξημεροβραδιάζονται σε κάποιο εργαστήριο για να βρουν το φάρμακο για τον καρκίνο. Κάποιοι άλλοι μελετούν τη φύση για να μας λύσουν τα καθημερινά μας προβλήματα. Κάποιοι γράφουν ποιήματα για να μας κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη. Κάποιοι εμπνέονται από την αρμονία της φύσης και δημιουργούν φιλοσοφικές τάσεις.
Γι’ αυτούς τους παθιασμένους γράφω ετούτες τις γραμμές. Για όσους αρνούνται να συνθηκολογήσουν και να βάλουν τις αξίες τους στο ζύγι. Για τους εραστές της ζωής που δεν βλέπουν νούμερα αλλά μεγέθη…

Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής