Ανεχθήκαμε πολλά ως λαός, πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ανεχόταν κάποιος άλλος, χωρίς να έχει αναποδογυρίσει το σύμπαν. Κάποιες φορές σε βαθμό που έμοιαζε με λευκή πετσέτα που ρίξαμε αποκαμωμένοι από την εξάντληση και την απάθεια που δημιουργεί αυτή.
Ίσως αυτή η σχεδόν μοιρολατρική μας στάση δημιούργησε την πεποίθηση στους κυβερνώντες μας ότι μπορούμε να δεχτούμε τα πάντα. Ακόμα και όταν συντελείται το μεγαλύτερο έγκλημα, να θεωρούν ότι δεν θα αντιδράσουμε και δεν θα πούμε λέξη για όλα τα ψέματα που μας σερβίρουν.
Ανεχτήκαμε κάθε λογική ή παράλογη δικαιολογία για την υποβάθμιση του επιπέδου ζωής μας. Μας εξηγούσαν ότι για την εξωφρενική ακρίβεια στη χώρα ευθύνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι διεθνείς οικονομικές συγκυρίες ή ακόμη και η αύξηση της τιμής των καυσίμων. Και τα ανεχτήκαμε, σφίγγοντας τα δόντια μας, γιατί πιστεύαμε ότι έτσι θα ορθοποδήσει η χώρα.
Ανεχτήκαμε τους κομματικούς στρατούς που στελεχώνουν το δημόσιο, δίχως ίχνος αξιοκρατίας και ικανοτήτων, την ίδια ώρα που το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να ζήσει καλύτερη ζωή. Τα τρωκτικά που ροκανίζουν με αδηφαγία ό,τι βρουν μπροστά τους, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ντροπής και μην κρατώντας ούτε τα προσχήματα.
Ανεχτήκαμε να μας φέρονται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες σαν τριτοκοσμικούς πολίτες. Να βάζουν τους γονείς μας σε ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Να αφήνουν τα παιδιά μας να κάνουν μάθημα σε κτήρια που πέφτουν σοβάδες. Να έχουμε δρόμους γεμάτους λακκούβες και να πληρώνουμε το τίμημα με αίμα κάθε χρόνο.
Ανεχτήκαμε να στερούμαστε εμείς πολύ βασικές ανάγκες για να “προκόψει” η χώρα. Βγαίνετε κάθε χρόνο και μας λέτε για την ευημερία του τουρισμού και τα μεγάλα κέρδη που φέρνει στη χώρα. Κέρδη που δεν χαιρόμαστε μαζί. Αυτά είναι για λίγους. Εμείς μοιραζόμαστε μόνο τις ζημιές. Εμείς σώζουμε τις επιχειρήσεις των “κολλητών” από την καταστροφή με τον ιδρώτα μας, αλλά τα κέρδη τους δεν έφτασαν ποτέ σ’ εμάς.
Ένα πράγμα όμως δεν μπορούμε να ανεχτούμε. Να μας σκοτώνετε τα παιδιά μας είτε με τις πράξεις σας είτε με τις αστοχίες και την αδιαφορία σας. Κι ακόμα χειρότερα να μας υποδεικνύετε πως πρέπει να τα πενθήσουμε και πως να σας φερόμαστε. Θαρρείς πως ζούμε σε αριστοκρατικό πολίτευμα και οφείλουμε να σας υπηρετούμε και να σας μιλάμε στον πληθυντικό, “φιλώντας σας την χείρα” με υποταγή.
Μάλλον ξεχάσατε ότι εσείς είστε οι υπηρέτες του λαού. Δεν υπηρετεί ο λαός εσάς. Σας βάλαμε εκεί για να φροντίζετε για τις ανάγκες μας. Θα έπρεπε να μας ευγνωμονείτε που στην πλειοψηφία σας, αν δεν βρισκόσασταν εκεί, δεν θα είχατε στον ήλιο μοίρα. Θα έπρεπε να σας συντηρεί ο ταλαίπωρος πατέρας ή η μάνα σας, γιατί δεν κάνετε ούτε για “σκιάχτρα” στα χωράφια.
Αντί λοιπόν να μας κουνάτε το δάχτυλο, να μας τσουβαλιάζετε όπως σας βολεύει, να μας προσβάλλετε ότι είμαστε όχλος παραπλανημένος, είναι καιρός να καταλάβετε πως ξύπνησαν οι σκλάβοι. Γέμισαν οι δρόμοι και οι πλατείες με την οργή μας. Δεν μπορούμε να πιούμε ούτε μια ακόμα σταγόνα από τα ψέματα, την αλαζονεία και τον ελιτισμό σας.
Νισάφι πια! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανεχτούμε. Μέχρι εδώ ήταν η κοροϊδία και η απαξίωση. Όποιος δεν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά πρέπει να πηγαίνει σπίτι του. Όπως γίνεται σε όλες τις αξιοπρεπείς δουλειές του κόσμου. Δεν σας υποχρεώνει κανείς να βρίσκεστε εκεί. Είναι βαρύ το φορτίο της “καλογερικής”. Όποιος αδυνατεί να το σηκώσει, παίρνει το σαρκίο του και επιστρέφει στα εγκόσμια. Κι αυτό του δίνει αυτόματα πίσω τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Μια έννοια που την έχετε ξεχάσει προ πολλού...
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
