Αυτό το καλοκαίρι ήταν πραγματικά μια όαση ελπίδας για όλους μας. Οι επιτυχίες των αθλητών μας στις πανευρωπαϊκές διοργανώσεις κατάφερε να μας κάνει έστω και για λίγο να ξεχάσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε στους μήνες που έρχονται.
Το ίδιο φαίνεται πως νιώθουν και οι ιθύνοντες της Πολιτείας. Της μονίμως απούσας σε υποδομές και προγραμματισμό και της μονίμως παρούσας σε φωτογραφίες και δηλώσεις ύστερα από τις επιτυχίες των αθλητών που τις βαπτίζουν επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού! Του ελληνικού αθλητισμού που οι ίδιοι έχουν απαξιώσει με την προχειρότητα που αντιμετωπίζουν. Που αν δεν ήταν οι χορηγοί να βοηθήσουν τους αθλητές μας δεν θα είχαμε καν συμμετοχή στους αγώνες.
Είναι απόλυτα κατανοητό πως μια χώρα χρεοκοπημένη οικονομικά και κυρίως κοινωνικά, δεν μπορεί να κάνει τεράστιες επενδύσεις στον αθλητισμό. Το πρόβλημα όμως είναι πως ακόμα και οι υπάρχουσες υποδομές που έγιναν λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ρημάζουν γιατί δεν υπάρχει η μέριμνα να τις συντηρήσουμε. Το αιώνιο ελληνικό ζήτημα. Τα φτιάχνουμε πληρώνοντας πακτωλό χρημάτων και μετά δεν τα συντηρούμε γιατί στη συντήρηση δεν κόβονται κορδέλες!
Φυσικά το ίδιο συμβαίνει με όλη τη δημόσια περιουσία. Οι δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μνημεία έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Σαν να μην μας ανήκουν. Σαν να μην μας ενδιαφέρει που τα έχουμε πληρώσει με το αίμα και τον ιδρώτα μας. Τα φτιάξαμε για να υπάρχουν και μετά ας πάνε στην ευχή του Πανάγαθου.
Χρειάζεται προφανώς ιδιαίτερη ευφυία για να καταλάβουμε ότι αν συντηρούμε σωστά όσα έχουμε, δεν χρειάζεται να φτιάχνουμε συνεχώς καινούρια. Πώς όμως θα γίνει αυτό όταν ο οραματισμός, η φαντασία και ο σχεδιασμός δεν υπάρχουν ως έννοιες στην κεντρική πολιτική σκηνή; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι μεν να διατηρήσουν την εξουσία και οι δε να την κατακτήσουν. Γι’ αυτό και το κοινοβούλιο μοιάζει με πειραματική θεατρική παράσταση και μάλιστα με πολύ κακούς ηθοποιούς.
Δυστυχώς την ίδια αντιμετώπιση που έχουν τα κτίρια έχει και το έμψυχο δυναμικό αυτής της χώρας. Αθλητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι έχουν βρεθεί στο περιθώριο, προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα στο πιο τοξικό περιβάλλον που έχουμε ζήσει ποτέ. Στην Ελλάδα που μεταμορφώθηκε σε χώρα των κολλητών και των ανυπόστατων. Στη χώρα που δε μετράει η αξία του ατόμου αλλά οι γνωριμίες που έχει. Που μας παρουσιάζουν τα αυτονόητα ως επιτεύγματα και που για να κατορθώσει κάποιος να διεκδικήσει το δίκιο του, πρέπει πρώτα να περάσει από το βουλευτικό γραφείο για να “δηλώσει υποταγή”.
Πνιγόμαστε από τη μπόχα που έχει συσσωρευτεί από τα χρόνια της ασυδοσίας. Γι’ αυτό και ψάχνουμε εναγωνίως πραγματικούς ήρωες να θαυμάσουμε. Παιδιά αγνά με ιδεώδη, με όνειρα και με πείσμα. Σαν την Αντιγόνη, σαν το Μίλτο, σαν την Κατερίνα, σαν την Ελίνα. Που φοράνε άδολα το εθνόσημο και αγωνίζονται για να νικήσουν τη μετριότητα που τους θέλει καθηλωμένους στη λάσπη της καθημερινότητας. Όσα μπράβο κι αν τους πούμε δεν αρκούν προφανώς για τη δύναμη της ψυχής τους. Ας τους κρατήσουμε ψηλά στη συνείδησή μας γιατί αυτοί είναι πλέον οι μόνοι που δείχνουν το δρόμο προς το καλύτερο.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
