Όσοι ζήσαμε από κοντά την καταστροφική πυρκαγιά του περασμένου καλοκαιριού δεν θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Διότι μπορεί να ζήσαμε κι άλλες πυρκαγιές αλλά αυτή ήταν μια στιγμή που άλλαξε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας. Κατά πρώτον, διότι ήταν τρομακτικές οι εικόνες που κατέγραψαν τα μάτια και τα κινητά μας. Κατά δεύτερον, διότι διαπιστώσαμε με κάθε τρόπο την ελλειπή λειτουργία και επιχειρησιακή ετοιμότητα του κράτους μας στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Και μπορεί μεν να τα ακούγαμε από τους συμπατριώτες μας σε άλλες περιοχές, αλλά αδυνατούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσαν.
Δεν ενδείκνυται από επιστημονικής άποψης να αναμασάμε τραυματικές εμπειρίες. Λειτουργεί ως ασθένεια για την ψυχική μας υγεία. Εντούτοις όμως χρειάζεται να μην ξεχνάμε εντελώς τι έγινε, όχι για να αυτομαστιγωνόμαστε αλλά για να μην ξαναπάθουμε τα ίδια. Αυτό που λέει η λαϊκή σοφία κυνικά “το πάθημα να γίνει μάθημα”.
Δυστυχώς, όταν η ιστορία δεν διδάσκει, τότε μάλλον επαναλαμβάνεται ακόμα πιο σκληρή. Ακόμα και ύστερα από τη βιβλική καταστροφή που έπαθε η χώρα από άκρη σε άκρη, δεν φαίνεται η κεντρική εξουσία να κατάλαβε ότι χρειάζεται άμεση ενίσχυση η πρόληψη. Το μόνο που γίνεται για ακόμα μια φορά είναι εθιμοτυπικές επισκέψεις υπουργών και δηλώσεις που τουλάχιστον στερούνται σοβαρότητας.
Διότι όσο συγκινητικά κι αν είναι τα λόγια του εκάστοτε υπουργού, πλέον “έχουν γνώση οι φύλακες” και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι όλα θα λυθούν δια μαγείας, την ώρα που δεν έχει ενισχυθεί το πυροσβεστικό σώμα ούτε με ανθρώπινο δυναμικό, ούτε με επίγεια αλλά ούτε και με εναέρια μέσα.
Αν επαναληφθεί το σενάριο του περασμένου καλοκαιριού, τα ίδια και χειρότερα θα πάθουμε. Κι αυτό δεν είναι ούτε χρησμός της Κασσάνδρας, ούτε χαιρεκακία. Είναι μια μαθηματική πρόβλεψη. Αν σε μια εξίσωση δεν αλλάξει κάποιος όρος, τότε όσες φορές αν βάλουμε τα ίδια δεδομένα, θα προκύψει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα.
Αυτό, ενώ διδάσκεται στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, σε ανώτερα επίπεδα μοιάζει με χρησμό σαμάνου σε κεντροαφρικανική χώρα. Ή τουλάχιστον προτιμούν να πορεύονται με το νόμο των πιθανοτήτων που λέει ότι το ενδεχόμενο να ξανασυμβεί το ίδιο και αυτή τη χρονιά είναι απίθανο, οπότε δεν υπάρχει λόγος να προβούμε σε “άσκοπες επενδύσεις”. Ας ταΐσουμε καλύτερα τους κομματικούς στρατούς μιας και είναι χρονιά εκλογών και “έχει ο Θεός” για όλα τα υπόλοιπα.
Δυστυχώς, φαίνεται ξεκάθαρα πως η “αναιμική” αντιπολίτευση, που δεν έχει καμία στρατηγική, κάνει το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο. Διότι δεν υπάρχει κανένας φόβος από τη μεριά των κυβερνώντων για τις συνέπειες και του λάθους και της ολιγωρίας. Αν και ο φόβος δεν έχει θέση στα Δημοκρατικά πολιτεύματα, εντούτοις σε αυτό το κακέκτυπο αστικής Δημοκρατίας σύμφωνα με αυτό το αξίωμα κυβερνούν.
Έχουμε υποχωρήσει μετά από αιώνες εξέλιξης σε αρχέγονα ένστικτα και το μόνο κριτήριο στη λήψη αποφάσεων είναι το δίκιο του ισχυρού. Έχουν χαλαρώσει τα όρια των εξουσιών, με αποτέλεσμα η Εκτελεστική να ελέγχει όλες τις υπόλοιπες με ιερούς και ανίερους τρόπους. Το ζούμε καθημερινά κι εφόσον ο καθένας από εμάς έχει αυτή την αίσθηση, σύμφωνα και με όσα διαδραματίζονται στη χώρα, τότε είναι σχεδόν αυταπόδεικτο.
Μάντης κακών κανείς μας δεν θέλει να γίνεται, αλλά όσο ασχολούμαστε με φιέστες και με συσκέψεις επί συσκέψεων, είμαστε σχεδόν και πάλι ένα βήμα πριν την επανάληψη της τραγωδίας. Το μόνο που θα αλλάξει είναι ο τόπος, ο χρόνος και τα ανώνυμα θύματα. Οι δικαιολογίες είναι σχεδόν έτοιμες και η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού εκτός από κακόγουστο αστείο θα είναι και πάλι το ζητούμενο. Κι αν είμαστε τόσο τυχεροί που δεν θα γίνει κάτι, για ακόμα μια φορά θα ευλογήσει τα γένια του μέχρι την επόμενη μεγάλη καταστροφή.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
