ΔΕΛΤΙΟ ΥΠΟΥ
Μουσικό αφιέρωμα: «Οι Ελληνίδες Ερμηνεύτριες»
Η Ίρις Μαυράκη με ένα σχήμα εκλεκτών της φίλων μουσικών της Ρόδου θα παρουσιάσουν, μέσα από γνωστά αλλά και λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό τραγούδια, ένα μικρό αφιέρωμα σε σπουδαίες Ελληνίδες ερμηνεύτριες, που άφησαν και αφήνουν παρακαταθήκη την ερμηνεία τους στα τραγούδια τόσο των μεγάλων μας συνθετών και ποιητών – στιχουργών, όσο και σε δημιουργίες δικές τους.
Μικρό αφιέρωμα, γιατί θα χρειαζόντουσαν ώρες και μερόνυχτα, τόσος είναι o πλούτος της Ελληνικής Μουσικής.
Την εκδήλωση θα παρουσιάσει ο γνωστός δημοσιογράφος Αριστείδης Μιαούλης.
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Αντώνης Κολιός: τύμπανα,
Βασίλης Ζαχαρίου: ηλεκτρικό μπάσο - κοντραμπάσο,
Δημήτρης Ιωσήφ: πιάνο - φωνητικά,
Μιχάλης Καλαεντζής: βιολί – φωνητικά
Μιχάλης Χατζηπέτρος: κιθάρες,
Τάσος Νάνος : μπουζούκι – μαντολίνο- κιθάρα – φωνητικά .
Φιλική συμμετοχή Γιάννης Χατζηδιάκος: κλαρινέτο
Η συναυλία πραγματοποιείται με την Στήριξη του Τμήματος Πολιτισμού Δωδεκανήσου της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού και Άθλησις Ρόδου (ΔΟΠΑΡ).
1η Αυγούστου
στο Θερινό Κινηματοθέατρο ΡΟΔΟΝ στις 21. 00
με ελεύθερη είσοδο
Ρόδος 26/7/2013
Από παιδί ήξερα πως αν φυλακίσεις ένα αηδόνι ή ένα σπουργίτι μέσα σε ένα κλουβί, το τραγούδισμά του, το κελάϊδισμα του, θα αλλάξει χροιά, ηχόχρωμα και στο τέλος θα σωπάσει και θα σβήσει.
Αν του κόψεις τα φτερά του και δεν μπορεί να πετάξει, αν χάσει την ελευθερία του, θα αρρωστήσει και θα πεθάνει.
Κάποτε σ’ ένα από τα πολυάριθμα ταξίδια μου, καθώς ως ταξιδιώτης, αλλά και ταξιδευτής, διάβαινα τις υδάτινες πτυχές του Αιγαίου, διασταυρωθήκαμε στο πέλαγος μ’ ένα οχηματαγωγό, που έμοιαζε με πλοίο φάντασμα κι αρμένιζε κατηφορίζοντας προς την Μεσόγειο. Το όνομά του ξεθωριασμένο έγραφε στα αγγλικά “TIBET” (Θιβέτ). Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πλήθος από τα θαλασσοπούλια και τους γλάρους που πέταγαν γύρω του, λες και το συνόδευαν σ’ ένα ταξίδι μυθικό, υπερφυσικό, μιας και φαινόταν (λόγω του ονόματός του) να ξεκίνησε από την ψηλότερη κορυφογραμμή του κόσμου για να έλθει να διασχίσει το πέλαγος του δικού μας τόπου.
Ζήλεψα εκείνα τα θαλασσοπούλια κι ένοιωσα μια παράφορη επιθυμία, όπως στα παιδικά μας παραμύθια και όνειρα, να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε ένα από αυτά. Ζήλεψα τρελά την ελευθερία τους, το πέταγμά τους, τις κραυγές τους, το τραγούδι τους.
Τότε, για άλλη μια φορά, συνειδητοποίησα πως κάποια δώρα που μας χαρίζει η Φύση, όπως η μουσική ευαισθησία, η λεπταίσθητη ακοή, η φωνή, το χάρισμα του τραγουδιού, είναι φτερά που μας δόθηκαν για την απελευθέρωση της ψυχής και το πέταγμα προς την ελευθερία. Συνειδητοποίησα πόσο απόλυτη είναι η επικοινωνία μέσα από την παγκόμια όσο και πανάρχαια γλώσσα που λέγεται μουσική, μέσα από τη φωνή που διαπερνά τα πιο μυστικά, τα πιο ιερά σημεία του «είναι» και μεταφέρει περίεργους κωδικούς, δημιουργεί απρόσμενους κραδασμούς και ρίγη.
Σ’ αυτή τη μυσταγωγία της βαθύτερης σχέσης του ανθρώπου με τη μουσική, ο ερμηνευτής – ια, καθώς απλώνει μπροστά του και ξεδιπλώνει ανεπιτήδευτο και γυμνό το τοπίο της ψυχής του στον έξω κόσμο, στον ακροατή, στον θεατή, είναι το διάμεσο κανάλι αυτής της επικοινωνίας, μέσα από τον λόγο, τον στίχο, τη νότα.
Συχνά βυθίζεται σε κόσμους μυστηριακούς και σκοτεινούς, όπου ψάχνει να βρεί την λύτρωσή του μέσα από τους ήχους, τον χρόνο, τις σκιές, τα οράματα.
Και σ’ αυτή την απολυτρωτική σχέση έκφρασης και επικοινωνίας τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Το τραγούδι γίνεται ελεύθερο κι αφυλάκιστο όπως οι γλάροι και τα θαλασοπούλια εκείνα και το πέταγμα τους.
Ίρις Μαυράκη
