ΜΙΛΑΝΕ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ
- Στον αριστουργηματικό “Νονό” του Κόπολα, ο αείμνηστος Μάρλον Μπράντο λέει την εξής παροιμιώδη ατάκα που έχει μείνει στο πάνθεον του κινηματογράφου:“Όπως βλέπεις έχω μια συναισθηματική αδυναμία στα παιδιά μου και τα κακομαθαίνω. Μιλάνε όταν πρέπει να ακούσουν.”
Καθώς πλησιάζουν εκλογές κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους πολιτικούς μας. Ως πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας τους έχουμε κακομάθει με την σχεδόν παθητική μας στάση και αντί να αφουγκραστούν τα προβλήματά μας, αυτοί επιδίδονται στην προσφιλή τους συνήθεια της ακατάπαυστης φλυαρίας. Μιλούν για όλα, παρουσιάζουν τα αυτονόητα ως επιτεύγματα, διαφωνούν μεταξύ τους για τα πάντα και στο τέλος επί της ουσίας δεν λένε τίποτα.
Η παγκόσμια οικονομική συγκυρία έχει συρρικνώσει τα εισοδήματά μας, με αποτέλεσμα η καθημερινή διαβίωση να είναι ένας πραγματικός μαραθώνιος. Μπορεί κάποια μέτρα που λαμβάνονται να έχουν ένα θετικό πρόσημο. Πόσο περήφανοι όμως μπορούμε να νιώθουμε όταν διανύοντας την τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα χρησιμοποιούμε κουπόνια για τα βασικά είδη διατροφής και ενέργειας;
Αυτό τον εικοστό αιώνα όταν είμασταν παιδιά τον φανταζόμασταν ως μια νέα πραγματικότητα. Μια εποχή που θα είχαμε λύσει τα πρωταρχικά μας προβλήματα και η τεχνολογία θα είχε κάνει τη ζωή μας πολύ ευκολότερη. Φανταζόμασταν ότι όλοι οι άνθρωποι θα είχαν συμμετοχή στην κοινωνία της πληροφορίας και της γνώσης. Αντίθετα όμως ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση ακόμα σε πόσιμο νερό.
Είναι πολύ όμορφα τα λόγια στις προεκλογικές περιόδους. Δυστυχώς είναι μόνο λόγια. Λόγια που ξεχνιούνται την επομένη ακριβώς των αποτελεσμάτων. Τα όνειρα εξαντλούνται με τη δύση του ηλίου την ημέρα των εκλογών. Αμέσως μετά ξεκινά η σκληρή πραγματικότητα. Εκεί που χρειάζεται πραγματική πυγμή και σχέδιο για να πορευτεί κάποιος και όχι ένα απλοϊκό “παραλάβαμε καμένη γη”.
Το κακοπαιγμένο αυτό έργο συνεχίζεται ακάθεκτο. Οι σκοπιμότητες και οι ανούσιοι διαξιφισμοί έχουν την τιμητική τους. Καμία φαντασία πλέον για το μέλλον αυτής της χώρας. Συνεχώς υπάρχει ένα άγχος για τη σωτηρία της, η οποία μοιάζει με ένα μακρινό όνειρο. Ένα σύγχρονο παραμύθι που μας το λένε καθημερινά από όλα τα μέσα για να μας κοιμίζουν ήρεμους. Διότι σκεφθείτε να μην υπήρχε ένα παραμύθι μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Πώς θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την αγανάκτηση όλων όσων δίνουν τη μάχη με την καθημερινότητα και αδυνατούν να παρέχουν στα παιδιά τους πολλές φορές ακόμα και τα βασικά;
Προφανώς δεν είμαστε η χώρα που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα γεγονότα έρχονται πάντα και μας βρίσκουν. Τις περισσότερες φορές απροετοίμαστους, όπως συμβαίνει και με τις κακοκαιρίες. Ενώ γνωρίζουμε ότι πάντα υπάρχει πιθανότητα να έρθουμε αντιμέτωποι με την καταστροφή, εντούτοις ποτέ δεν είχαμε ένα ενεργό σχέδιο διάσωσης στο συρτάρι μας. Οπότε πηγαίνουμε πάντα ανάλογα με τις συγκυρίες, το οποίο φυσικά μας κοστίζει πάντοτε πανάκριβα.
Πιθανόν δεν ξέρουμε κι οι ίδιοι τι ακριβώς θέλουμε από τους πολιτικούς μας. Το θέμα είναι ότι δεν μας έχουν δείξει και κάτι εξαιρετικό, το οποίο να μας γεμίσει με πείσμα και θέληση να το ακολουθήσουμε. Το κράτος τα τελευταία χρόνια αλλάζει απλά διαχειριστές. Κατά τ’ άλλα λειτουργεί σχεδόν με το ίδιο σκεπτικό που λειτουργούσε δεκαετίες πριν.
Είναι κρίμα πάντως διότι η χώρα αυτή έχει τη δυναμική να καταφέρει πολλά πράγματα, αφού όμως πρώτα κατορθώσει να πετύχει να ενώσει όλα τα γρανάζια της ώστε να δουλέψει η μηχανή στο σύνολό της. Μόνο τότε θα μπορέσει να βγει στο προσκήνιο των εξελίξεων. Το αν θα το καταφέρει ή όχι εξαρτάται μόνο από μια παράμετρο. Να ξεκαθαρίσει το όραμά της και να αποφασίσει επιτέλους να το ακολουθήσει.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
