Όταν η τηλεόραση μπήκε για τα καλά μέσα σε όλα σχεδόν τα σπίτια του ανεπτυγμένου κόσμου δεν είδαμε μόνο τα καλά μας. Καταφέραμε σε μια πρωτοφανή κρίση αυτογνωσίας να δούμε και κάποια άσχημα πράγματα που γίνονταν γύρω μας και ίσως τα αγνοούσαμε ή απλά δεν θέλαμε να δούμε.
Είδαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που στερούνταν βασικά αγαθά που για εμάς ήταν δεδομένα. Κάποιοι δεν είχαν φαγητό ή πόσιμο νερό. Κάποιοι άλλοι αναγκάζονταν να ζούν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Κάποιοι συμφιλιώθηκαν με τον πόλεμο και έμαθαν να ζουν μέσα σε συντρίμμια, φοβισμένοι και κατατρεγμένοι.
Η συνειδητοποίηση ήταν το πρώτο στάδιο της ωριμότητας. Εκεί άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτες βάσεις προς έναν καλύτερο κόσμο. Στραφήκαμε στις επιστήμες και στον ορθολογισμό για να δομήσουμε κάτι πιο ουσιαστικό. Σε έναν μακρύ και δύσκολο δρόμο κατορθώσαμε να πετύχουμε πολλά και να ονειρευτούμε ακόμα περισσότερα.
Θυμάμαι ως παιδί να ακούω μεγαλύτερους να φαντάζονται πόλεις με ιπτάμενα οχήματα, με “έξυπνα” σπίτια και με ανέσεις που θα μας έκαναν να ζούμε μια ζωή βγαλμένη από τον κινηματογράφο. Με ίσα δικαιώματα και με σεβασμό σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Έχοντας λάβει τα μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος και τις όποιες αστοχίες μας.
Δυστυχώς τα μεγάλα όνειρα φέρνουν και μεγάλες προσδοκίες, χωρίς να είναι απαραίτητα υγιείς. Κάποιοι πάντα θα κυνηγούν το κέρδος και θα αδιαφορούν για το καλό της κοινότητας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να εξασφαλίσουν αυτοί την δική τους ευμάρεια και το ευ ζην, ανεξάρτητα αν αυτό μπορεί να κοστίσει ακριβά στους υπόλοιπους.
Σε κάποιο σημαίο η εξέλιξη έχασε λίγο την αρχική της πορεία. Ξεχάσαμε τους βασικούς λόγους για τους οποίους ξεκινήσαμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Ή μάλλον απλά τους θεωρήσαμε πολύ ουτοπικούς και κινηθήκαμε προς άλλες κατευθύνσεις. Κάπου το “χάσαμε”, όπως σωστά λέγεται στην καθομιλουμένη.
Διανύουμε ήδη την τρίτη δεκαετία του αιώνα που περιμέναμε να μας φέρει το μέλλον στην πόρτα μας και κοιτάζοντας γύρω μας γεμίζουμε θυμό και απογοήτευση. Με την απειλή ενός Παγκοσμίου Πολέμου στη γειτονιά μας, όλοι μας νιώθουμε ανασφάλεια. Ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει χωρίς στην πραγματικότητα να μας ενδιαφέρει ποιος φταίει. Γιατί φταίει πάντα αυτός που δείχνει ο καθρέπτης.
Είναι σκληρό αλλά είναι αληθινό. Ένας καθρέπτης δε μπορεί να κρύψει καμιά αλήθεια. Αν τον κοιτάξουμε προσεκτικά θα βρούμε τις βαθύτερες αιτίες και πολλές φορές τις απαντήσεις ακόμα και στα δυσκολότερες ερωτήσεις. Δεν έχει σημασία αν η ευθύνη είναι μικρή ή μεγάλη. Πολλά μικρά φτιάχνουν κάτι μεγαλύτερο.
Υπάρχει όμως πάντα κάτι που μπορεί να γίνει όσο δύσκολα κι αν γίνουν τα πράγματα γύρω μας. Υπάρχει το ένα βήμα πίσω. Όταν όλα δείχνουν παράλογα και τεταμμένα, κάποιος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να πάρει μια ανάσα. Πάντα βοηθάει μια ανάσα. Σταματάει για λίγο το χρόνο και ξεθολώνει το μυαλό. Και μετά ως δια μαγείας όλα πηγαίνουν καλύτερα.
Κι όπως πολύ σοφά το έθεσε ο Κίπλιγνκ:
“αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ, αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις [..] Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!”
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
