ΚΥΡΙΛΛΟΣ
Μητροπολίτης τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Ρόδου, πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν χριστώνυμον λαόν τῆς καθ̉ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
«Ὁ λαὸς εἶδεν, ὁ πρὶν ἠμαυρωμένος, μεθ̉ ἡμέραν φῶς, τῆς ἄνω φρυκτωρίας· ἔθνη Θεῷ δέ, κλῆρον Υἱὸς προσφέρει, νέμων ἐκεῖσε τὴν ἀπόῤῥητον χάριν, οὗ πλεῖον ἐξήνθησεν ἡ ἁμαρτία.»
Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Τό Τροπάριο τοῦτο τοῦ Κανόνος τῶν Χριστουγέννων, ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, περιγράφει τήν κατάσταση τοῦ κόσμου πρίν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τόν τρόπο πού ὁ κόσμος βρῆκε τή λύτρωση ἀπό τίς καταστροφικές συνέπειες τῆς ἁμαρτίας. Μέ τήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Λόγου τοῦ Πατρός, ὁ λαός, πού βρισκόταν «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου», σέ ζοφερή δηλαδή ἀπόγνωση, εἶδε τό φῶς τό ἀληθινό, τό ὁποῖο ἐξακτινώθηκε ἀπό τά οὐράνια καί μεταδόθηκε σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὁ δέ ἐκ Παρθένου τεχθεὶς Θεός, μετά τή γέννησή Του, προσέφερε ὅλη τήν οἰκουμένη στόν Πατέρα Του, δίδοντας σ̉ αὐτήν, μέ τόν τρόπο αὐτό, τή θεία χάρη, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ.
Σήμερα ὁ Χριστός γεννᾶται καί πάλι σ̉ ἕναν κόσμο πού βρίσκεται στό σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἀπορίας, σέ ἕναν κόσμο πού ἔχει χάσει τήν ἐλπίδα του, κυριευμένος ἀπό ποικῖλες ἀγωνίες. Οἱ ἀνήσυχες πολεμικές καταστάσεις γύρω μας καί ἡ ἀπειλή μιᾶς εὐρύτερης ἀνάφλεξης πολέμου, σίγουρα προκαλοῦν φόβο. Οἱ δυσκολίες ἐπιβίωσης πού ἔχουν προκύψει ἐξαιτίας τῆς ἀκρίβειας καί τοῦ πληθωρισμοῦ, ἐπιβαρύνουν τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν ἀνθρώπων σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Οἱ καταστροφές ἀπό τά ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα, μᾶς ἔχουν ἀφήσει ἄναυδους. Ἡ πρόσβαση στήν Ὑγεία ἔχει δυσκολευθεῖ, καί ἡ ἔλλειψη κοινωνικῆς ὑποστήριξης, μόνο μοναξιά καί ἀνημπόρια ἔχει φέρει. Οἱ κοινωνικές καί ἐνδοοικογενειακές ἀναταραχές κλονίζουν τά θεμέλια τῆς κοινωνίας. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει χάσει τήν ἐμπιστοσύνη του στούς θεσμούς ἀλλά καί στόν συνάνθρωπό του, στίς διαπροσωπικές σχέσεις γενικότερα. Τό χειρότερο ἀπ̉ ὅλα εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι ἔχουν χάσει τό αἴσθημα ἀξιοπρέπειας, ἐπειδή ἔχουν χάσει τήν αἴσθηση τῆς ὑπόστασής τους. Δέν γνωρίζουν τόν ἑαυτό τους ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἔχουν χάσει καί τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό.
Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τίς ὑπάρχουσες καταστάσεις πού δημιουργοῦν ἀγωνία, δυσκολίες, πόνο καί δυστυχίες στήν ἀνθρωπότητα. Μέ τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ, ἡ παρουσία Του στόν κόσμο φέρνει αὐτές τίς καταστάσεις στήν ἐπιφάνεια, ἀλλά μᾶς φέρνει καί ἀντιμέτωπους μέ δυό βασικά ἐρωτήματα: Ἄν ὁ κόσμος ἔχει χάσει τήν ἐλπίδα του, σέ τί ἤλπιζε μέχρι τώρα; Σέ τί πιστεύει γενικά;
Συνήθως ἀπαντᾶμε σέ τέτοια ἐρωτήματα μέ γενικές ἀπαντήσεις, τοῦ τύπου: «Ἐλπίζω ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά», «Πιστεύω στόν Θεό», ἤ «Πιστεύω στήν οἰκογένεια». Ἀλλά αὐτές οἱ ἀπαντήσεις δέν διευκρινίζουν ποῦ εἶναι βασισμένη ἡ ἐλπίδα καί τό πιστεύω μας. Τί σημαίνει «καλά»; Σέ ποιό Θεό πιστεύουμε; Ποιές εἶναι οἱ ἀξίες τῆς οἰκογένειας; Ἄν ἔχουμε χάσει τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη μας, εἶναι διότι ἐλπίζουμε σ̉ αὐτά πού εἶναι πρόσκαιρα καί φθαρτά, σέ μιά ζωή ὅπου θά ὑπάρχει μιά συνεχής εὐμάρεια, χωρίς θυσίες, κόπο καί προσπάθεια. Ἔτσι, οἱ σχέσεις γίνονται ὠφελιμιστικές, ὁπότε δέν ὑπάρχει χῶρος γιά εἰλικρίνεια καί συμπόνια, καί γι̉ αὐτό τόν λόγο, δέν μπορεῖ νά δοθεῖ ὑπόσχεση ὅτι θά ὑπάρχει συνέχεια καί συνέπεια στίς σχέσεις μας. Χωρίς τήν προοπτική μιᾶς γνήσιας σχέσης, ὁ ἄνθρωπος χάνει τήν αἴσθηση τοῦ ἐαυτοῦ του καί ἀδυνατεῖ νά βρεῖ νόημα καί ἐλπίδα στή ζωή του.
Σήμερα ὅλα αὐτά ἀναιροῦνται μέ τό μέγα καί παράδοξο θαῦμα πού τελεῖται! Ἡ ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός μέσα ἀπό τούς Προφῆτες, ὅτι θά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἀπόγνωσης, ἐκπληρώνεται! «Σήμερα τίκτει ἡ Παρθένος τόν Ποιητήν τοῦ παντός», «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» καί ἀποκαθίσταται ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό διά τῆς ἀγάπης, καί, μέσα ἀπό αὐτή τή σχέση, ἐνεργοποιεῖται ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα αὐτή δέν εἶναι μιά ἐλπίδα πού θεμελιώνεται σέ ἐπίγειες ἐπιδιώξεις καί ἁμαρτωλές σκοπιμότητες. Εἶναι ἡ ἐλπίδα σέ μιά σχέση, ἡ ἐλπίδα στήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ὡς δημιουργίας καί εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχει ἕνα μέλλον μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀναλλοίωτος καί αἰώνιος. Τώρα ξέρουμε ὅτι ὅποια δυσκολία καί νά ἀντιμετωπίσουμε, ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει. Ὁ ἄνθρωπος δέν θά μείνει μόνος. Ὁ Ἰησοῦς θά εἶναι ὁ συμπαραστάτης μας, ὁ ὁδηγός μας, τροφοδοτῶντάς μας μέ τή χάρη Του διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι βασισμένη σέ αὐτή τή σχέση. Δέν μπορεῖ μιά σχέση νά μείνει στάσιμη. Διαρκῶς διαμορφώνεται καί ἀναπτύσσεται. Κάθε σχέση ἀπαιτεῖ θυσία καί ταπείνωση καί διάθεση προσφορᾶς.
Σήμερα, ὁ Πατήρ προσφέρει τόν Υἱό Του στόν κόσμο, γιά νά γνωρίσει ὁ κόσμος τήν ἀληθινή ἀγάπη καί νά κοινωνήσει τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς. Ὁ Υἱός, πού σαρκώνεται ταπεινά σέ μιά φάτνη, προσφέρει τόν ἑαυτό Του μέχρι σταυροῦ καί θανάτου, γιά νά φανερωθεῖ ἔτσι αὐτή ἡ ἀγάπη, καί ἀνασταίνει τήν ἀνθρωπότητα, δίνοντάς της μιά νέα ζωή πού δέν ἔχει τέλος. Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, μέ τή διαβεβαίωση ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσει πρός τόν Πατέρα Του. Μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐλπίδα διαρκῶς πορεύεται μέσα ἀπό τήν πνευματική ὡρίμανση πού φέρνουν οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα μας σ̉ Αὐτόν δέν μπορεῖ νά μένει στάσιμη. Ἐφόσον Τόν ἀκολουθήσουμε, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, προσφέρει τό Σῶμά Του καί τό Αἷμά Του σέ ἐμᾶς καί συνάμα προσφέρει ἐμᾶς, ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του, στόν Πατέρα, γιά νά ζήσουμε μαζί Του αἰωνίως.
Πῶς μποροῦμε νά συμβάλουμε σέ αὐτή τήν προσφορά; Πῶς μποροῦμε νά εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο γιά τή λύτρωση ποῦ μᾶς χαρίζει; Ὅπως ὁ Χριστός προσφέρει τόν ἑαυτό Του διά τῆς φιλανθρωπίας Του, ἅς προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας σ̉ Αὐτόν προσφέροντας φιλανθρωπία καί συμπόνια ὁ ἕνας στόν ἄλλον, ὥστε νά φανερωθεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀνακαλύψουμε ἀληθινή καί ζωτική ἐλπίδα στίς δύσκολες μέρες πού βιώνουμε.
Εὐχόμαστε ἀληθινά, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα, μέ εἰρήνη, ἀγάπη, κατανόηση καί εὐαισθησία.
Χριστούγεννα τοῦ δισχιλιοστοῦ, καί εἰκοστοῦ τετάρτου σωτηρίου ἔτους
Διάπυρος πρός Χριστόν τεχθέντα εὐχέτης πάντων ἡμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΡΟΔΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ