ΜΗΝ ΤΑ ΔΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ-Αν ποτέ φτιαχτεί οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα δεν θα οφείλεται στο ότι το είχαμε ανάγκη εμείς και ότι θα αναβαθμίσει τη δική μας ποιότητα ζωής. Θα οφείλεται στο ατράνταχτο πλέον επιχείρημα ότι θα το δουν οι ξένοι. Γιατί οι ξένοι κρίνουν και κρίνουν αυστηρά, ενώ η δική μας άποψη καταλήγει στις ίδιες εκροές των αποχετεύσεων των σπιτιών μας.
Έχοντας αυτό κατά νου, είναι μάλλον ανούσιο να ζητάμε πράγματα που δεν θα δουν οι ξένοι. Εφόσον το έχουμε αποδεχτεί και δημόσια ότι η βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο τουρισμός, οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να έχει άμεση σχέση με αυτόν. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν με την ίδια στωικότητα που περίμενε το πλεκτό της Πηνελόπης να ολοκληρωθεί.
Άρα λοιπόν και οτιδήποτε ζητήσουμε ως πολίτες οφείλουμε με κάποιο τρόπο να το συνδέσουμε με τους ξένους. Να φτιάξουμε τους δρόμους μας γιατί θα έρθουν οι ξένοι το καλοκαίρι και θα αγανακτήσουν που η Βαγδάτη μετά τους βομβαρδισμούς είχε καλύτερο οδόστρωμα. Αλλά να μην τους φτιάξουμε σωστά με τις κατάλληλες μελέτες και υποδομές γιατί τα έργα μπορεί να πάρουν πολύ χρόνο και θα δουν οι τουρίστες ότι δεν είμαστε έτοιμοι. Να διορθώσουμε ότι προλαβαίνουμε μέσα στο χειμώνα.
Ναι αλλά τα έργα κοστίζουν και χρήματα δεν υπάρχουν για να γίνουν όπως πρέπει. Άρα δύο είναι οι λύσεις. Ή δεν θα τα φτιάξουμε καθόλου ή θα τα κάνουμε με τον ελληνικό τρόπο. Στο πόδι και με δικές μας πατέντες. Και τελικά πατέντα στην πατέντα τόσα χρόνια αν τα είχαμε κάνει σωστά τώρα θα διαθέταμε το καλύτερο οδικό δίκτυο της Ευρώπης.
Υπάρχει φυσικά και η λεγόμενη “άσφαλτος των εκλογών”, η οποία πέφτει παντού και αδιακρίτως προκειμένου να πάμε σαν τα πρόβατα να ψηφίσουμε. Γιατί είναι η τελευταία εικόνα που θα μας μείνει πριν υποθηκεύσουμε για άλλα τέσσερα χρόνια τη ζωή μας. Και ξανά από την αρχή μετά. Λακκούβα, πλημμύρες, σκοτάδια και έχει ο Θεός.
Ας μην παραπονιόμαστε όμως. Οι τουρίστες έρχονται. Και παρά το ότι σε αρκετά πράγματα δεν είμαστε ούτε στο επίπεδο των αφρικανικών χωρών, αυτοί ξαναέρχονται. Αλλά κανένας δεν αναρωτιέται το γιατί. Όλοι νομίζουν ότι έρχονται γιατί πιάνουν τόπο οι θεόπνευστες ενέργειες που κάνουν οι κάθε λογής σωτήρες.
Το σενάριο να έρχονται γιατί στη χώρα τους για να δουν ήλιο πρέπει να κάνουν προσευχές και για να φθάσουν στη θάλασσα πρέπει να ταξιδέψουν δεκάδες χιλιόμετρα το σκέφτηκε κανείς; Το ότι ως λαός είμαστε ακόμα φιλόξενος και τους καλοδεχόμαστε με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από τα προβλήματά τους το σκέφτηκε κανείς; Το ότι ευτυχώς η ιδιωτική πρωτοβουλία επενδύει συνεχώς και κρατάει πολύ ψηλά το επίπεδο το σκέφτηκε κανείς;
Καλώς. Μπορεί να μην μας αρέσει να κάνουμε σύνθετες σκέψεις, αλλά μερικά πράγματα είναι ορατά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού. Ευτυχώς και η φύση που για τους δικούς της λόγους προίκισε αυτή τη χώρα με αστείρευτες ομορφιές. Αλλιώς η κουβέντα θα γινόταν πάνω σε άλλες βάσεις. Πιθανόν να είμασταν ακόμα υπό κατασκευή. Ή υπό μελέτη. Σίγουρα πάντως σε ρυθμούς που θα πλησίαζαν την κύηση ενός μεγάλου θηλαστικού.
Μπορεί να είμαστε και αχάριστοι. Υπάρχουν χώρες που για να έχει κάποιος πρόσβαση σε πόσιμο νερό πρέπει να διασχίσει μια ζούγκλα και να γίνει εν δυνάμει τροφή μιας τίγρης. Απ’ αυτή την άποψη είμαστε τυχεροί. Εμείς μέχρι την κουζίνα μας πάμε και ανοίγουμε μια βρύση. Γιατί κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό και αυτή την ευγνωμοσύνη πρέπει να την εκφράζουμε καθημερινά.
Αν όμως το σκεπτικό είναι αυτό, οφείλουμε να απαντήσουμε σε ένα πολύ βασικό ερώτημα. Τελικά είμαστε αναπτυγμένη χώρα που έχει ως πρότυπο τις πιο αναπτυγμένες ή είμαστε υπό ανάπτυξη που βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα από τις υπόλοιπες και δεν πρέπει να παραπονιόμαστε;
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
