Δεκαπέντε χρόνια πριν γεννήθηκε μια ιδέα. Μια ιδέα τόσο μικρή όσο ο σπόρος ενός λουλουδιού που τον φυτεύει κάποιος σ’ ένα παρτέρι και περιμένει με ανυπομονησία να ξετρυπώσει από το χώμα και σιγά σιγά να ανθίσει. Μια ιδέα φοβισμένη όπως κάθε μωρό που αντικρίζει πρώτη φορά τον κόσμο και προσπαθεί να καταλάβει που βρίσκεται.
Εκείνη την εποχή όλα κυλούσαν με έναν αλλιώτικο ρυθμό. Το διαδίκτυο ήταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση και οι υπολογιστές δεν είχαν αρχίσει να μπαίνουν μέσα στα σπίτια των πολλών. Οι άνθρωποι ενημερώνονταν από χοντρές τηλεοράσεις που τις στόλιζαν σεμεδάκια νοικοκυρών, από ραδιόφωνα αυτοκινήτων και από εφημερίδες.
Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε, όπου είδε πολλές φορές την ουσία να θυσιάζεται για χάρη της εικόνας, όπου οι λίγες φωνές της λογικής πνίγονταν από τις κραυγές του παραλογισμού και της ευμάρειας, όπου ολόκληρες αυτοκρατορίες στήθηκαν σε πήλινα πόδια κι αργότερα κατέρρευσαν μην αντέχοντας το ίδιο τους το βάρος. Η ιδέα πορεύτηκε με έναν σκοπό, χωρίς να νοιάζεται αν κάποιος θα την παρεξηγήσει. Κατέγραφε μικρές, απαρατήρητες πολλές φορές από το ευρύ κοινό, στιγμές της καθημερινότητας και προσπαθούσε να πείσει έστω και ένα άτομο να τις ξανακοιτάξει με άλλο μάτι. Να τις προσέξει καλύτερα και να αντλήσει το νόημα κάτω από την επιφάνεια που ήταν φανερή σε όλους. Κι αυτό με τη σειρά του να μεταφέρει την εμπειρία του σε κάποιο άλλο, ώστε κάποτε ένα μεγάλο πλήθος ατόμων να μην αρκείται στα πασιφανέστατα αλλά να αναζητά τα κρυμμένα ώστε να χτίσει έναν άλλο κόσμο πάνω σ’ αυτά τα πρότυπα. Καλύτερο.
Στη μέχρι τώρα πορεία της υπήρξαν στιγμές που της έμειναν ανεξίτηλες. Έκλαψε και πόνεσε με τον πόνο ανθρώπων που δεν γνώριζε. Θύμωσε με την αδικία, με την αδιαφορία, με την αναλγησία όσων ήταν επιφορτισμένοι να εξαλείψουν αυτά τα φαινόμενα κι αντ' αυτού τα διόγκωσαν. Φώναξε όταν ένιωσε ότι η αγανάκτιση την έπνιγε. Γέμισε περηφάνια κάθε φορά που κάποιος μικρός αγνόησε το εκτόπισμά του και σήκωσε στις πλάτες του τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού. Μοιράστηκε την αγωνία με εκείνους που ανησύχησαν με αυτά που έμελλε να γίνουν και τελικά έγιναν.
Μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή γνώρισε κι άλλες ιδέες, πολύ πιο μεγάλες και πιο σημαντικές από εκείνην. Υπήρξαν εκείνες που τις θαύμασε και τις ασπάστηκε κι εκείνες που τις έκανε πέρα γιατί ήταν μπλεγμένες με αλαζονεία και αυταρέσκεια. Οι πιο όμορφες όμως ήταν εκείνες που τις έμοιαζαν. Οι μικρές κι ανώνυμες που είχαν έναν ξεκάθαρο στόχο. Που ακόμα κι αν βρήκαν απαντήσεις, δεν σταμάτησαν να ρωτάνε. Που ενώ δικαιώθηκαν όταν επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις τους, εύχονταν να είχαν κάνει λάθος. Που θεωρούν πως η δικαίωση θα έρθει μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι αποκτήσουν πρόσβαση στη γνώση και στις ίσες ευκαιρίες.
Αυτή η ιδέα είναι σήμερα έφηβη και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας της. Είναι ατίθαση και αμφισβητεί τα πάντα. Είναι γεμάτη όνειρα και θέληση ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αρνείται να συμβιβαστεί με όσα βλέπει γιατί θέλει να τα δει όπως τα έχει φανταστεί. Παθιάζεται κι αυτό το πάθος της δίνει τη δύναμη να ξανασηκωθεί όταν την πετάνε κάτω και να αγωνιστεί με πιο μεγάλο πείσμα.
Ήταν καλοκαίρι του 1998 όταν την κράτησα για πρώτη φορά κι ήταν ακόμα δυο τρεις άνθρωποι που πίστεψαν σ’ αυτήν και μας έδωσαν το πρώτο σπρώξιμο για να ξεκινήσει το ταξίδι μας. Μέσα σε μια χάρτινη βαρκούλα φτιαγμένη από τα φύλλα της ΡΟΔΙΑΚΗΣ ξεκινήσαμε εκείνο τον Ιούλιο να γνωρίσουμε τον κόσμο. Κανείς μας δεν γνωρίζει τον τελικό προορισμό. Όμως γνωρίζουμε κι οι δυο πως σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι κι εκείνη η φράση που μας συνοδεύει από την πρώτη εκείνη μέρα. “‘Οποιος δε ζει στον κόσμο των ονείρων του, είναι σκλάβος των ημερών του”.
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
