Έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε. Άλλοτε κρουνηδόν (ή κουρνηδόν που ‘λεγε ο δεκανέας μου στο Μεσσολόγγι) κι άλλοτε ψιλά ψιλά, έτσι που να τρυπώνει στο κάθε κενό, στο παραμικρό άνοιγμα που άφηναν τα ρούχα. Κι η σοροκάδα στο φόρτε της σήκωνε την θάλασσα και την έκανε ν’ αφρίζει μουγγρίζοντας και να θολώνει τα παράθυρα με τ’ αλάτι της.
Κι ύστερα, όπως το’χει συνήθειο στα μέρη μας το γύρισε σ’ ένα τσουχτερό βοριαδάκι που έσπρωξε πέρα τα σύννεφα για να σκάσει μύτη το φως κατά νοτιά μεριά και να κάλμαρει την θάλασσα.
Εμείς αρπάξαμε την ευκαιρία και με το 4×4 σκαρφαλώσαμε ψηλά στον Άη Δημήτρη, τον άγιο με την καλύτερη θέα, στην Νότια Ρόδο τουλάχιστον. Για του λόγου το αληθές, να λοιπόν τι βλέπει ο άγιος.
Ανατολικά, ο Μεσαναγρός – Mesanagros, to the East.
Ο ήλιος σκάει μύτη στον Νοτιά – The sky clearing up to the South
