Κώστας Γιαννόπουλος: Ξέμειναν από δικαιώματα οι εργαζόμενοι...

«Επίθεση» σε όλα τα μέτωπα δέχονται οι εργαζόμενοι στην περιοχή μας δηλώνει ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ Κώστας Γιαννόπουλος  και περιγράφει  σε συνέντευξη που παραχωρεί στην Γνώμη με μελανά χρώματα  το εργασιακό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στα χρόνια των μνημονίων. « Απολύσεις, ημιαπασχόληση, πιέσεις για υπογραφή ατομικών συμβάσεων, εργασία χωρίς ασφάλιση» αναφέρει ο κ. Γιάννοπουλος. Εργαζόμενοι πραγματικά, χωρίς δικαιώματα…
Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ συνδέει, και σωστά, την υποβαθμισμένη θέση των εργαζομένων με την περιορισμένη πλέον πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας αλλά στο φάρμακο  που οδηγεί ευθέως στο συμπέρασμα ότι όλα παραχωρούνται στο μεγάλο κεφάλαιο  ενώ ο λαός υποφέρει.
Εκτός όμως από τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους υπάρχει και η ανεργία όπως μας θυμίζει ο κ. Γιαννόπουλος που τσακίζει κόκκαλα και στην περιοχή μας. «Σε σχέση με το 2009 η αύξησή της είναι 100% στο Νότιο Αιγαίο. Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανεργίας είναι στη νεολαία. Συγκυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση εξαγγέλλουν προγράμματα «μαθητείας» για εκατοντάδες χιλιάδες νέους. Ευκαιρίες εργασίας τα χαρακτηρίζουν. Με «ευκαιρίες» όμως δε γεμίζουν στομάχια. Τα προγράμματα αυτά άλλωστε, πέρα από το ότι στέλνουν τους νέους για δουλειά χωρίς δικαιώματα, επιδοτούν τους μεγαλοεργοδότες με τζάμπα εργασία, με χρήματα από τη βαριά φορολογία του λαού. Αυτή είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού που στο όνομά του πίνουν νερό οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που τον στηρίζουν. Αυτή είναι η προοπτική που δίνει ο καπιταλισμός στη νέα γενιά, στους νέους ανθρώπους».
Αναφέρεται στο χώρο των ξενοδοχοϋπαλλήλων και οι διαπιστώσεις του μόνο αισιόδοξες δεν είναι… «Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία συνειδητοποιούν ότι όσα εκατομμύρια τουριστών και αν έρθουν στο νησί η δική τους η ζωή διαρκώς θα χειροτερεύει. Ότι από τον αμύθητο πλούτο που παράγουν οι ίδιοι και τον τσεπώνουν οι μεγαλοξενοδόχοι και οι touroperators δεν πρόκειται να γευτούν ούτε Σεντ. Η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων σε κάθε ξενοδοχείο ξεχωριστά είναι  επιτακτική ανάγκη στην περιοχή μας» λέει.
Το ΠΑΜΕ δίνει καθημερινά αγώνες σε εργασιακούς χώρους και δεν είναι λίγες οι φορές που τα καταφέρνει: «Ναι υπάρχουν αποτελέσματα και σημαντικά. Σε πολλά ξενοδοχεία για παράδειγμα οι εργαζόμενοι με την αποφασιστική τους στάση και κάτω από την καθοδήγηση και τη στήριξη του ΠΑΜΕ πέτυχαν τα αιτήματά τους. Το ίδιο και πολλοί εργαζόμενοι στο εμπόριο και αλλού.
Παρολαυτά το κίνημα σήμερα και στην περιοχή μας είναι πίσω από τις ανάγκες. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων είναι έξω από τα συνδικάτα.Σαν ΠΑΜΕ, παλεύουμε να αντιστρέψουμε αυτούς τους όρους, να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση ενός μαζικού ρωμαλέου εργατικού κινήματος, με βάση την οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς.
Καλεί τέλος τους εργαζόμενους να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης σε δήμο και περιφέρεια όπως και το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ για ριζική αλλαγή της σημερινής κατάστασης που εξαθλιώνει την εργατική τάξη.
1.Πως έχει διαμορφωθεί το εργασιακό τοπίο κύριε Γιαννόπουλε στην περιοχή μας; Δώστε μας την εικόνα που έχετε ως εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στη Ρόδο.
Φύλλο και φτερό πραγματικά. Δεν υπάρχει κλάδος που να μη δέχονται οι εργαζόμενοι επίθεση. Η μια μετά την άλλη επιχείρηση ζητούν από τους εργαζόμενους να υπογράψουν ατομική σύμβαση, να αποδεχτούν αφαίρεση δικαιωμάτων, μειώσεις μισθών. Γίνονται απολύσεις, αντικαθίσταται η πλήρης εργασία με την ημιαπασχόληση ή άλλες ελαστικές μορφές. Θερίζει η ανασφάλιστη εργασία.Ειδικά η νέα βάρδια μπαίνει στην παραγωγή πραγματικά χωρίς δικαιώματα.
2. Ποια είναι σήμερα κατά την γνώμη σας τα μεγαλύτερα προβλήματα των εργαζομένων στο νησί;
Καταρχήν τεράστιο πρόβλημα είναι η εποχικότητα όλων των εργαζομένων στον τουρισμό, είτε είναι εμποροϋπάλληλοι είτε οδηγοί, είτε επισιτιστές, ξενοδοχοϋπάλληλοι ή άλλοι. Μέσα στα χρόνια της κρίσης οι όροι της εποχιακής δουλειάς χειροτέρεψαν δραματικά, λιγότεροι μήνες δουλειάς, εντατικοποίηση, μείωση μισθών, γενίκευση της απλήρωτης δουλειάς, κουτσούρεμα ή και κατάργηση σε πολλές κατηγορίες του επιδόματος ανεργίας. Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η αύξηση των ορίων ηλικίας και των όρων συνταξιοδότησης, αποκλείει στην ουσία τους εποχιακά εργαζόμενους από την προσδοκία συνταξιοδότησης.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν ο αποκλεισμός από την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στο φάρμακο είτε μέσω των περικοπών των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων, που πρέπει όλο και βαθύτερα να βάζουν το χέρι στην τσέπη που είναι άδεια, είτε μέσω των περικοπών στις ίδιες τις μονάδες υγείας, οι απαγορευτικές τιμές των ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, η έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων με τα γνωστά αποτελέσματα και πολλά άλλα που δεν είναι δυνατό να περιγραφούν συνοπτικά, όλα μεγάλα προβλήματα που κάνουν το λαό να υποφέρει, αποτελέσματα μιας πολιτικής που τσακίζει τους εργαζόμενους και τα δίνει όλα στο μεγάλο κεφάλαιο.
3. Η ανεργία πόσο έχει κτυπήσει τους εργαζόμενους; Σε ποιες ηλικίες εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα;
Η ανεργία πραγματικά τσακίζει κόκκαλα και στην περιοχή μας. Σε σχέση με το 2009 η αύξησή της είναι 100% στο Νότιο Αιγαίο. Το πρόβλημα είναι τεράστιο σε όλο το φάσμα των ηλικιών. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανεργίας είναι στη νεολαία, όπως και σε όλη τη χώρα. Η τεράστια ανεργία έχει οδηγήσει ιδιαίτερα τους νέους σε μείωση των απαιτήσεων. Συγκυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση εξαγγέλλουν προγράμματα «μαθητείας» για εκατοντάδες χιλιάδες νέους. Ευκαιρίες εργασίας τα χαρακτηρίζουν. Με «ευκαιρίες» όμως δε γεμίζουν στομάχια λέμε εμείς. Τα προγράμματα αυτά άλλωστε, πέρα από το ότι στέλνουν τους νέους για δουλειά χωρίς δικαιώματα, ότι επιδοτούν τους μεγαλοεργοδότες με τζάμπα εργασία, με χρήματα από τη βαριά φορολογία του λαού, στην πραγματικότητα ανακυκλώνουν την ανεργία. Μετά τους πέντε μήνες οι νέοι πάλι θα ψάχνουν για δουλειά.
Αυτή είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού που στο όνομά του πίνουν νερό οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που τον στηρίζουν. Αυτή είναι η προοπτική που δίνει ο καπιταλισμός στη νέα γενιά, στους νέους ανθρώπους.
Χρειάζεται οργάνωση και για τους ανέργους. Αυτοί που είναι ειδικευμένοι σε κάποιο κλάδο, στο κλαδικό τους σωματείο που θα πρέπει να έχει ειδικό σχέδιο και αιτήματα για τη δράση του στους ανέργους, και όσοι δεν έχουν ακόμη καταφέρει να εργαστούν, με επιτροπές ανέργων.
4. Στο χώρο των ξενοδοχοϋπαλλήλων τι γίνεται;
Πίσω από τις εντυπωσιακές αυξήσεις στις αφίξεις και στα έσοδα, πίσω από τη βιτρίνα της «ναυαρχίδας του Τουρισμού» είναι κρυμμένη η σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων του κλάδου. Γενίκευση της μαθητείας (Ελλήνων και ξένων σπουδαστών) και της ενοικιαζόμενης εργασίας στα ξενοδοχεία, φυσικά με την Περιφέρεια και την Κυβέρνηση να βάζουν πλάτη, μαζική αντικατάσταση των παλιότερων εργαζομένων με νέους χωρίς δικαιώματα, εντατικοποίηση της δουλειάς σε σημείο που οι εργαζόμενοι να λιποθυμούν, να υφίστανται ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, ατομικές συμβάσεις που μειώνουν τους μισθούς. Μιλάμε για πραγματική σκλαβιά του 21ου αιώνα.
Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία συνειδητοποιούν από πρώτο χέρι ότι είτε με ανάπτυξη είτε με κρίση, όσα εκατομμύρια τουριστών και αν έρθουν στο νησί η δική τους η ζωή διαρκώς θα χειροτερεύει. Ότι από τον αμύθητο πλούτο που παράγουν οι ίδιοι και τον τσεπώνουν οι μεγαλοξενοδόχοι και οι touroperators δεν πρόκειται να γευτούν ούτε Σεντ.Η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων σε κάθε ξενοδοχείο ξεχωριστά είναι  επιτακτική ανάγκη στην περιοχή μας.
5. Το ΠΑΜΕ κινητοποιείται συχνά-πυκνά. Υπάρχουν θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους;
Θα έλεγα όχι απλά κινητοποιείται συχνά πυκνά, αλλά δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας των εργαζομένων στην περιοχή από τον οποίο να έλλειψε το ΠΑΜΕ. Σε ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, με την αλληλεγγύη που έδειξαν εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έδωσαν άλλη δυναμική, συχνά οδήγησαν στη νίκη. Ναι υπάρχουν αποτελέσματα και σημαντικά από τα οποία μπορεί κανείς να αντλήσει συμπεράσματα. Σε πολλά ξενοδοχεία για παράδειγμα οι εργαζόμενοι με την αποφασιστική τους στάση και κάτω από την καθοδήγηση και τη στήριξη του ΠΑΜΕ πέτυχαν τα αιτήματά τους. Το ίδιο και πολλοί εργαζόμενοι στο εμπόριο και αλλού.
Παρολαυτά το κίνημα σήμερα και στην περιοχή μας είναι πίσω από τις ανάγκες. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων είναι έξω από τα συνδικάτα, από τους αγώνες. Σαν ΠΑΜΕ, παλεύουμε να αντιστρέψουμε αυτούς τους όρους, να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση ενός μαζικού ρωμαλέου εργατικού κινήματος, με βάση την οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στο ξενοδοχείο, το σούπερ μάρκετ, το εργοστάσιο, το γιαπί το γραφείο.
Ένα τέτοιο κίνημα είναι ικανό να δώσει νίκες σήμερα, εδώ και τώρα στους εργαζόμενους αλλά κυρίως πρέπει να είναι προσανατολισμένο να δώσει την οριστική λύση, να λύσει τη βασική αντίφαση σήμερα, ότι δηλαδή ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζει ο λαός καλύτερα: αμύθητος πλούτος, ικανότητα για αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα, πλουτοπαραγωγικές πηγές, ενέργεια, δυνατότητα για βαριά βιομηχανία, τεχνολογία, τεχνική στην παραγωγή, έμπειρο και μορφωμένο εργατικό δυναμικό, στην πραγματικότητα ο λαός ζει όλο και χειρότερα γιατί όλα αυτά στην ιδιοκτησία τους τα έχουν μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Επόμενα εκτός από μαζικοποίηση του κινήματος χρειάζεται και αλλαγή των συσχετισμών, να απαλλαγεί το εργατικό κίνημα από τις ηγεσίες που του θέλουν υποταγμένο.

6. Η ενότητα στους αγώνες των εργαζομένων και στην περιοχή μας παραμένει ζητούμενο. Γιατί;
Η ενότητα - επιτρέψτε μου την έκφραση - είναιμια «πολυφορεμένη» έννοια! Τη χρησιμοποιούν πολλοί και ο καθένας της δίνει το περιεχόμενο που θέλει.
Εμείς παλεύουμε οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι ένας είναι ο πραγματικός, ο αντικειμενικός διαχωρισμός μέσα στην κοινωνία. Από τη μια μεριά είναι τα μονοπώλια, οι ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρήσεων και το σύστημα που τους στηρίζει και από την άλλη οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως σε ποιο κλάδο δουλεύουν, αν σπούδασαν, τι χρώμα έχει το δέρμα τους, τι θεό πιστεύουν ή τι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν. Στην ίδια μεριά είναι και ο φυσικόςσύμμαχοςτων εργαζομένων, οι αυτοαπασχολούμενοι - μικρομαγαζάτορες, οι φτωχοί αγρότες. Στην πραγματικότητα μόνο το ΠΑΜΕ παλεύει για αυτήν, την πραγματική, την ουσιαστική ενότητα, κόντρα στους πλαστούς διαχωρισμούς.
Για τη σημερινή κατάσταση του εργατικού κινήματος, για το γεγονός ότι βρέθηκε ανέτοιμο να αντιπαλέψει τη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων την ευθύνη τη φέρουν στο ακέραιο οι δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία του όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ηγεσίες που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα να παρουσιαστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση από Ένωση του μεγάλου Κεφαλαίου και των αφεντικών που είναι, στην οποία συναποφασίζονται όλα τα μέτρα που ματώνουν σήμερα τον ελληνικό λαό, ως φιλολαϊκή. Είναι ηγεσίες που όχι μόνο μέσα στα χρόνια της κρίσης αλλά από πολύ παλιότερα έβαλαν πλάτη να περνάνε πολιτικές, ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση ήταν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, που βήμα βήμα ξήλωσαν τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Σε τελική ανάλυση είναι ηγεσίες που πήραν τα αιτήματα των αφεντικών όπως την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα και τα έκαναν αιτήματα του εργατικού κινήματος, δηλαδή προσπάθησαν και προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες να παλεύουν για να αυξάνουν τα αφεντικά τα κέρδη τους! Οι ηγεσίες αυτές έχουν ονοματεπώνυμο: Είναι η ΠΑΣΚΕ(ΠΑΣΟΚ), η ΔΑΚΕ(ΝΔ) και η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ).
Όσοι επικαλούνται συνεχώς αυτή την πλαστή ενότητα από τα πάνω έχουν διπλή στόχευση. Από τη μια να ξεπλύνουν τις βαριές αμαρτίες τους ενάντια στην εργατική τάξη εκμεταλλευόμενοι το κύρος του ΠΑΜΕ ανάμεσα στους εργαζόμενους και δεύτερο να στραβώσουν την ξεκάθαρη γραμμή ρήξης του. Να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους στη μια ή στην άλλη γραμμή διαχείρισης, να γίνουν οι εργαζόμενοι βαστάζοι της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Σε αυτό το τελευταίο πρωτεργάτης το τελευταίο διάστημα μπροστά και στην προοπτική της ανάδειξης στην κυβέρνηση είναι ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι τέτοια ενότητα πλαστή, με τις ηγεσίες που δεν έχουν αφήσει δικαίωμα που να μην το ξεπούλησαν και που οδηγεί στην προδοσία των εργαζομένων δεν πρόκειται να κάνουμε στον αιώνα τον άπαντα.
7. Σε 2,5 μήνες περίπου θα έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές. Συνδέονται οι αγώνες των εργαζομένων με τις εν λόγω εκλογές;
Και βέβαια συνδέονται.Κατ’ αρχήν γιατί όλα τα μεγάλα και οξυμμένα προβλήματα των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που όμως εξειδικεύονται μέσα από την Τοπική Διοίκηση. Ειδικά στην περιοχή μας, Δήμος και Περιφέρεια έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη στήριξη ιδιαίτερα του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου, έβαλαν πλάτη να πέσει η τιμή της εργατικής δύναμης. Έδωσαν πραγματικά γη και ύδωρ.
Οι εργαζόμενοι που το προηγούμενο διάστημα πήραν μέρος σε αγώνες, αλλά και αυτοί που για διάφορους λόγους δεν έκαναν το βήμα αλλά έχουν τη διάθεση για ρήξη, για ριζική αλλαγή της σημερινής κατάστασης που βιώνουν πρέπει να το εκφράσουν και με την ψήφο τους.
Ψήφο καταδίκης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ένωση του μεγάλου κεφαλαίου, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, των μεγαλοξενοδόχων και τωνκομμάτων που τη στηρίζουν και των κάθε λογής «ανεξάρτητων – ακομμάτιστων» σχημάτων στην Τοπική Διοίκηση. Τα βαφτίζουν ανεξάρτητα γιατί οι πολιτικές δυνάμεις που τα απαρτίζουν έχουν φθαρεί στη συνείδηση του λαού. Όμως θα εφαρμόσουν την ίδια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσαν και τα προηγούμενα χρόνια. Είτε πρόκειται για τους παλιούς σωτήρες με πυρήνα τη ΝΔ, είτε για τους νέους με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται λοιπόν ισχυρή, εργατική λαϊκή αντιπολίτευση, να εκλεγούν στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης αγωνιστές που θα γίνουν η φωνή της εργατικής τάξης, του λαϊκού κινήματος.
Τέτοια θα  είναι τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης σε Δήμο και Περιφέρεια, ψηφοδέλτια των εργατών, των αυτοαπασχολουμένων, των ανθρώπων του μόχθου. Τέτοιο θα είναι και το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές.

ΠΗΓΗ: εφημερίδα ΓΝΩΜΗ