Κόκκινο κρίνο στην αλάνα...Του Θάνου Ζέλκα

ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΛΑΝΑ

Όταν είμασταν παιδιά αρκούσε μια μπάλα και μερικά τετραγωνικά μέτρα αλάνας για να ξεκινήσει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Μπορεί κάποιες φορές να κατέληγε σε καβγά αλλά αυτός δεν κρατούσε πάνω από μερικά λεπτά. Την επόμενη μέρα στην ίδια αλάνα, τα ίδια παιδιά το ίδιο παιχνίδι παίζαμε αγνοώντας παντελώς την προηγούμενη μέρα. Το δυστύχημα αυτής της ιστορίας είναι πως στον κόσμο αυτό τα παιδιά μεγαλώνουν.

Μεγαλώνουν και χωρίζονται σε άλλου είδους ομάδες. Ιδεολογικές κυρίως ή φαινομενικά ιδεολογικές. Κάποιες απ' αυτές έχουν ένα πραγματικό υπόβαθρο και μια ουσιαστική συνεισφορά στην κοινωνία. Κάποιες άλλες βασίζονται πάνω σε ιδεοληψίες μίσους. Αυτές είναι και οι πιο επικίνδυνες καθώς “κουμπώνουν” με τα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης του ανθρώπου. Κι όταν τα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια, η λογική εξαφανίζεται. Κι αφού τα ένστικτα επικρατούν οι άνθρωποι χάνουν την οντότητά τους και γίνονται κοπάδια. Ορμάνε σαν τα αφηνιασμένα βουβάλια να παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και μόνο όταν γίνει το κακό κάποιοι κατορθώνουν να ξυπνήσουν.

Φτώχεια, ανέχεια και έλλειψη παιδείας είναι η τροφή των ιδεοληψιών του μίσους. Δεν είναι τυχαίο πως στις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων μαίνεται πόλεμος συμμοριών με πάρα πολλά θύματα κάθε χρόνο. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως αρχίζει να γίνεται κι εδώ. Απλά εδώ έχει τη μορφή πολιτικής διαμάχης. Η ουσία όμως είναι η ίδια. Κάποιοι πίσω απ' αυτόν τον αλληλοσπαραγμό έχουν συμφέροντα και αυτά προσπαθούν να διαφυλάξουν κάθε φορά που “πορώνουν” τους στρατούς τους.

Δεν είναι καθόλου φυσιολογικό στην πιο ωραία ηλικία της ζωής τους, αυτά τα παιδιά να κουβαλάνε τόσα καντάρια μίσους μέσα στη ψυχή τους. Λογικά κάποιος φροντίζει να τους το φυτέψει και να το γιγαντώσει μέχρι να γίνει φονικό όπλο. Κι αφού το κατορθώσει αυτό, χρειάζεται μόνο μια εντολή για να σκορπίσει πανικό και αίμα. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Μάνες μαυροφορεμένες να αναζητούν το γιατί.

Η κατάσταση είναι πλέον επικίνδυνη, ελπίζω όχι ανεξέλεγκτη ακόμα. Σίγουρα όμως ικανή να βυθίσει ολόκληρο το έθνος μέσα στο αίμα. Χωρίς πραγματικό λόγο. Χωρίς ουσία. Απλά για να εξυπηρετηθούν σκοποί άλλων. Όπως συμβαίνει πάντα στη σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας. Κάθε φορά που το έθνος αιματοκυλίζεται, κάποιοι άλλοι τρίβουν τα χέρια τους.

Θα ξαναπάω σ' εκείνη την αλάνα που νοσταλγώ όσο όλοι όσοι βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε. Σ' εκείνη την αλάνα μπορούσες να μάθεις πολλά. Πρώτο και καλύτερο να πιστεύεις στον εαυτό σου και να προσπαθείς για το καλύτερο. Αν δεν μάθαινες μπάλα, δεν μπορούσε κανένα μέσο να σε βάλει “βασικό” στην ομάδα σου. Δεύτερον, γινόσουν μέλος μιας ομάδας και μάθαινες να συνεργάζεσαι μαζί της για να κερδίσεις. Τρίτον, όσο κι αν δεν ήθελες να το παραδεχτείς ήξερες ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης και ήθελες πάντα να γίνεις καλύτερός του. Έτσι μάθαινες να βάζεις στόχους στη ζωή σου.

Το καλύτερο όμως το άφησα για το τέλος. Σ' αυτές τις παιδικές αλάνες μαθαίνεται η αλληλεγγύη χωρίς δασκάλους και κοινωνιολόγους. Αν ένα παιδί χτυπήσει κάπως πιο σοβαρά από τα καθιερωμένα γδαρσίματα, όλα τα υπόλοιπα σταματάνε το παιχνίδι και τρέχουν να το βοηθήσουν χωρίς να τους νοιάζει αν είναι λευκό ή μαύρο, ελληνάκι ή ξένο. Μπορεί την προηγούμενη μέρα να ανταλλάζανε μπουνιές και κλωτσιές μεταξύ τους, αλλά ποτέ κανένα τους δεν θέλει ουσιαστικά το κακό του άλλου.

Οι αλάνες εξαφανίζονται σιγά σιγά. Στις θέσεις τους έχουν χτιστεί πολυκατοικίες. Λυπάμαι τα παιδιά που δεν έχουν την ευκαιρία να πάρουν το πρώτο μάθημα της ζωής τους σε μια απ' αυτές. Αλλά περισσότερο λυπάμαι αυτούς που βρέθηκαν εκεί και στην πορεία ξέχασαν πως κάποτε υπήρξαν παιδιά...


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής