Καλό ταξίδι Κώστα Γρηγοράκη

Έχω καιρό να γράψω στο "επωνύμως".'ίσως δεν χρειαζόταν...Τώρα νοιώθω την ανάγκη να γράψω για την φίλη μου τη Λίτσα, για τον φίλο μου Κώστα που έφυγε έτσι ξαφνικά στο Παρίσι την περασμένη Κυριακή...Νοιώθω την ανάγκη να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου, όπως τότε που "έφυγε" η Μάρω, η μάνα μου...Τον Κώστα Γρηγοράκη τον γνώρισα απο τη Λίτσα,απο την φίλη μου, ενα απο τα σημεία αναφοράς μου στη Κρήτη, ένας άνθρωπος δικός μου που ξέρω οτι πάντα είναι "εκεί". δίπλα μου, και στα καλά και στα άσχημα...Γνώρισα λοιπόν τον Κώστα απο τη Λίτσα, ήταν ζευγάρι. Περάσαμε πολλά, όμορφα και λιγότερο όμορφα, η Λίτσα πάντα με τον Κώστα...Το ΠΑΣΟΚ στα πάνω του και ο Κώστας ονειροπόλος, περισσότερο απο όλους μας..Πέρασαν τα χρόνια και μπήκε στη ζωή μου η Ρόδος. Θυμάμαι να έρχονται με τα δύο πιτσιρίκια τους στο παλιό μου σπίτι...Όμορφες μέρες, μοναδικές...Στρωματσάδα στο καθιστικό και η ζωή να είναι ωραία! Αργότερα ξανά εδώ, διορισμένος καθηγητής. Η Λίτσα πάντα δίπλα στο Κώστα και όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα!Η ζωή κυλούσε και παρά την απόσταση η Λίτσα και ο Κώστας ήταν πάντα στη ζωή μου...Τα λέγαμε με τη Λίτσα, ένα πολιτικό όν, απο τα λίγα που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Τα είπαμε όλα, για τις εκλογές, για τον Κώστα, την Ειρήνη, το Γιώργο, τα παιδιά τους...Τον Γιώργο τον είχα συναντήσει πριν απο δύο χρόνια, υπηρετούσε στη κω, τον υποδέχτηκα στη Ρόδο, ένα μείγμα Λιτσας και Κώστα...Ολα κυλούσαν κανονικά...Μέχρι που κτύπησε το τηλέφωνο την περασμένη Δευτέρα...Η Ελλη απο το Ηράκλειο έφερε το κακό μαντάτο...Ο Κώστας "έφυγε" στο Παρίσι που είχε πάει με την Λίτσα...Έτσι ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση...Τα δύο παιδιά τους τους έβγαλαν τα εισιτήρια με τα πρώτα χρήματα που εισέπραξαν για να κάνουν τις διακοπές τους στο Παρίσι. Να αφήσει για λίγο ο Κώστας το αντίσκηνο και τις φοβερές παραλίες της Κρήτης...Γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου...Το μυαλό μου στη Λίτσα...Μόνη, εκεί στο Παρίσι, χωρίς τον Κώστα...Άργησα να σηκώσω το τηλέφωνό να μιλήσω μαζί της...Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο...Πριν από δύο ώρες το αποτόλμησα...Η Λίτσα ψύχραιμη και εγώ να κλαίω..."Έφυγε ευτυχισμένος" μου λέει...Δίπλα της όλες εμείς που πορευτήκαμε μαζί πολλά-πολλά χρόνια...Σχέση ζωής και κάτι παραπάνω...Όμως δεν είναι το ίδιο...Τρόμαξα έτσι που την άκουγα...Δεν κλαίω Ρένα, σαν να μην με αφορά αυτό που έγινε, ακούω να μου λέει απο την άλλη γραμμή...Μην κλαις, εγώ είμαι ψύχραιμη...Η Λίτσα, η φίλη μου, μου δίνει εμένα κουράγιο...Κλείνω το τηλέφωνο.....Μου έρχεται αμέσως η εικόνα του Κώστα, γελαστός, πειραχτήρι, να μας πειράζει...Πόσο γρήγορα περνά η ζωή...Γλυκόπικρη η γεύση της και εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι...