Κάθε φορά που σβήνει, χάνεται ένα από τα μέλη της Μενεδιάτικης παροικίας γινόμαστε πιο λίγοι, ενώ νιώθουμε απέραντα φτωχοί και μόνοι, σαν να συνειδητοποιούμε την πικρή αλήθεια της ζωής και να θέλουμε, ξανά και ξανά, να καταραστούμε τον άδικο χάρο.
Πως όμως να περιγράψεις το στερνό ταξίδι του αγαπημένου φίλου, Ηλία Χαλκιά.
Ο Ηλίας, που δεν λογάριαζε το χρόνο, όποτε έβαζε μπροστά τη λέξη Μενετές, με μιάς όλα έσβηναν, σαν να τα έπαιρνε μακριά ο Μενεδιάτικος Μπονέντης.
Ήταν τέτοια πάστα ανθρώπου, που στα κοινά έμπαινε μπροστά, πραγματικά όχι για κείνον, αλλά για να καμαρώνει, όλο και πιο ψηλά το τόπο του, τον τόπο μας.
Λιγομίλητος, εργατικός, προσηνής και μετρημένος, αυτός είναι ο Ηλίας.
Για εκείνους που δεν τον καλογνώρισαν, έμοιαζε λίγο σοβαρός, ίσως και δύσκολος, και πράγματι ήταν. Άνθρωπος της ευθύνης, έπαιρνε πάνω του ζητήματα και θέματα, με ντομπροσύνη και καθαρότητα, ενώ προσπαθούσε να δώσει λύσεις, μέσα από συνεργασίες και ισότιμο, ουσιαστικό διάλογο.
Αν όμως χασομερούσες μαζί του, έβλεπες τον αιώνιο έφηβο, που έκρυβε μέσα του.
Διασκέδαζε σαν παιδί, με τα αστεία και τα χωρατά και χαιρόταν το χαμόγελο των φίλων, όσο για τις μικροκακίες, ούτε που έδινε σημασία, προσπερνούσε με ένα κούνημα κεφαλιού κι ένα τρυφερό κοίταγμα προς τα πέρα, προς τον Αδριάντα ή την Αγία Τριάδα.
Τέτοιος ήταν ο Ηλίας, που στα μικρά του ήθελε να γίνει ναυτικός, τον συνάρπαζε τόσο η θάλασσα, μα και πως αλλιώς, αφού έτρεχε μέσα στις φλέβες του, καθάριο το Καρπάθιο πέλαγος.
Αυτές τις ώρες φορτώνει το μυαλό σαν μηχανή που μπουκώνει,
τι να πρωτοβγάλει, αφού όλα τριγυρνούν και δαγκώνουν, ξεσκίζουν οι φλύαρες μνήμες, κάνουν τα μάτια και μυαλό να τρέχουν ασταμάτητα ολόγυρα του.
Πόσες ιστορίες δεν μοιράστηκε για τα περασμένα, πόσους συγχωριανούς δεν τίμησε, και πάνω από όλα τον πατέρα του, το δάσκαλο Νικόλα, που καμάρωνε τόσο για αυτόν και δεν έχανε στιγμή να μην τον αναφέρει.
Στα συλλογικά, μοιάζει ατέλειωτος ο δοσμένος, χαρισμένος χρόνος του.
Ποτέ δεν έκρυψε την αγωνία και το πάθος, να κρατήσουμε ήθη και έθιμα, να βγάλουμε τον πολιτισμό μπροστά και να τον παραδώσουμε στους νεώτερους, πάντα με μέτρο και τη σύνεση, που να ταιριάζει στην δύστροπη, στραβή εποχή μας.
Ποτέ δεν σκέφτηκε τον εαυτό του, ποτέ δεν έβαλε μπροστά τα δικά του θέλω, ποτέ δεν χρωμάτισε κουβέντες με κρυφούς στόχους. Έτσι γνώρισα τον Λιάκο, που όταν μιλούσε για το χωριό έβλεπες τη λάμψη να φωτοβολεί μέσα στα μάτια του.
Όσο πάλεψε για την οικογένεια του σε Αμερική και Αθήνα, πάλεψε για την παροικία, για τις Μενετές, για όλη τη Κάρπαθο.
Για μας, τους Μενεδιάτες, μένει στη μνήμη η σθεναρή αντίσταση του στην ονομασία του αεροδρομίου του νησιού, στον Μενεδιάτικο Αφιάρτη. Εκεί ο Ηλίας, ευτυχώς, δεν κρατήθηκε, έδειξε εκείνο το σπουδαίο, ηγετικό κομμάτι του χαρακτήρα του, που τόσο είχαμε ανάγκη.
Επίτροπος, μερδικάρης στο εκκλησάκι του Χριστού, ήθελε στη μεγάλη γιορτή, στις 6 του Αυγούστου, να πλημμυρίζει από κόσμο το χωριό και να είναι όλοι ικανοποιημένοι, όσο δεν έβλεπε νέους, για να το παίρνουν πάνω τους, να βοηθούν, γκρίνιαζε και στεναχωριόταν, αλλά δεν εγκατέλειπε, δεν τα παρατούσε.
Θα ήθελα να σε ξαναβρώ καθισμένο στο καφενείο, να χασομερήσουμε και να μοιραστούμε ένα σωρό ξένες έγνοιες,
έφυγες και νιώθουμε, στ΄αλήθεια γινήκαμε απέραντα φτωχοί, απομείναμε ακόμη πιο μίζεροι και θλιβερά μονάχοι.
Σίγουρα θα μας μελετάς από ψηλά, σίγουρα θα βλέπεις τα στραβά μας, και με κάποιο τρόπο, κομψά, θα θέλεις να το πείς, να μας το δείξεις.
Είναι κάτι παιδιά, κάτι σπουδαίοι άντρες, που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά...
Αντίο φίλε, πρόεδρε Ηλία,
δεν ξεχνάμε τη φωνή και το συνετό χαμόγελο σου.
Σύλλογος Απανταχού Μενετιατών Καρπάθου. Manolis Dimellas
