Κάρπαθος: Ο "γλυκός έρωτας" του Νίκου και της Έντζυ - Του Μανώλη Δημελλά

Κάρπαθος. Ο "γλυκός έρωτας" του Νίκου και της Έντζυ.

Φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη

 

Περίεργο ζευγάρι, από κείνα που όσο κι αν κουτσομπολέψεις, δε μοιάζει να μπορείς να το αγγίξεις, να το ταρακουνήσεις.

Εδώ είμαστε λοιπόν, με  το Νίκο και την Έντζυ.

Έρωτας, που θα μπορούσε εύκολα να γίνει πλουμιστό μυθιστόρημα, ίσως να είχε και χορηγούς τις τηλεφωνικές εταιρίες, αυτές που χρύσωσαν οι δυό τους, πριν είκοσι χρόνια. Από τότε ο Νίκος ζούσε χρόνο-καιρό στο νησί, τη Κάρπαθο, ενώ η Ελληνοαμερικανίδα Έντζυ, μόνο στους προγόνους, θύμιζε κάπως την Ελλάδα, ταξίδευε τα καλοκαίρια για να χορτάσει θάλασσα και φώς.

Αλήθεια υπάρχει φτερωτός Θεός, που να ξανοίει με ανθρώπινα ματάκια;

Η γνωριμία τους ήταν πολύ σύντομη, σα κέρασμα σε πιατάκι του γλυκού, κρέμασε το ζευγάρι πάνω στα τηλέφωνα, σύρματα φέρναν φωνές και αυγάτιζαν τα όνειρα τους.

Δεν άργησαν να δέσουν με τους αιώνιους όρκους. Παντρεύτηκαν και  διάλεξαν να ζουν μακριά από το κέντρο του νησιού, έξω από τα Πηγάδια, να αναπτύξουν το όνειρο τους στον αλμυρό Αφιάρτη.

Μικρό σπιτάκι, δε φαντάζεσαι με τίποτε την χολυγουντιανή υποδοχή.  Μυρωδάτος καφές Starbucks και δορυφορική τηλεόραση, συντονισμένη στο Euronews. Κάπως έτσι μας υποδέχονται οι δυό τους, που είναι οπλισμένοι με τον καλύτερο φακό και κάνουν σινιάλα για να βρούμε το χωμάτινο  παράδρομο.

Κρατούν χαμηλά τη σημαία της ιδιαίτερης τους λατρείας, δεν θέλουν να περάσουν για γλυκανάλατοι ή ξιπασμένοι.

Είναι τόσο διαφορετικοί από το άγριο τοπίο, κάθε που κοιτάς προς τη πόρτα, σκιάζεσαι από τον αέρα, δεν αφήνει ούτε δεντρί, για να κάμει καλιμέντο. Μόνο τα περαστικά πολεμικά αεροπλάνα κάνουν θόρυβο και κάθε τόσο ξεπετάζουν την Έντζυ, μήπως προλάβει μια φωτογραφία τους.

Μόνιμα δικτυωμένοι, παρακολουθούν όλες τις εξελίξεις, προσπαθούν να δουν πίσω από τις λέξεις, όπως όλοι μας, και δε χάνουν ευκαιρία να ψάχνουν για καινούριες γεύσεις.

Αυτό είναι και το σπάνιο ταλέντο που γέννησε το εκπληκτικό-εκρηκτικό μίγμα του ζευγαριού.

Η στοίβα από τα βιβλία μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής κάτι πάει να προδώσει, τα άτιμα τα γράμματα, δεν κρατούν κλειστό το στόμα τους.

Ο Νίκος όμως δε ανοίγει τα χαρτιά του, μισολέει κάτι αόριστο για συνταγές, για αρώματα και χρώματα, όμως σε όλα βάζει φρένο, μια συστολή σα κόφτης, λες και θα τον μαλώσουμε.

Η Έντζυ πήρε τη χάρη τις Αμερικάνας, σε όλα μέσα, όλα τα νιώθει, και τα καλά και τα κακά. Για όλα έχει θέση και άποψη, δεν σε πνίγει, αλλά είναι σκέτος χείμμαρος που παρασύρει μέσα στα τρανταχτά της γέλια.

Είναι τα τελευταία δύο χρόνια, που φορούν πολύχρωμες ποδιές και μπλέκονται στην κουζίνα με πάθος.

Όχι, δεν κλουθούν της μόδας, δεν συναρπάζονται από τις εκπομπές μαγειρικής, ούτε αντιγράφουν μενού διάσημων μαγείρων και ζαχαροπλαστών.

Έπιασα να γράφω για τους φίλους και ξεχάστηκα! Ξεκινήσαμε ανάποδα, πρώτα πιάσαμε τα γλυκά, πήραν φωτιά το μίξερ και τα μπεν-μαρί και έπειτα, όσο ο φούρνος έκανε τη καυτή δουλειά του, "για το καλό"...έφτιαξαν μια ομελέτα που είσαι ή δεν είσαι,

φίλος των αυγών θα χάσεις τα πασχάλια, με την ζουμερή και χυμώδη γεύση της.

Ο Νίκος κάτι κάνει, κάτι περίεργο, σαν μάγος ανακατεύει ελιξήρια και μας το κρύβει!

Αόριστα ψιθυρίζει πως στον Αφιάρτη όλα έχουν κάτι από τη θάλασσα, ο αέρας φέρνει το ιώδιο και το παραχώνει μέσα στα υλικά του.

Έπειτα βγήκαν τα γλυκά...

Cup cake carrot cakes, chocolate devils food cake.

Ευτυχώς είμασταν λίγοι στην κουζίνα, αλλιώς θα βγαίναν μαχαίρια, σίγουρα θα είχαμε καβγάδες για τα κομμάτια από τα κέκια.

Δεν είναι οι συνταγές που ακολουθούν, είναι το μεράκι, το πάθος που ξεκινά πρώτα από τα υλικά.

Στο κέικ καρότο, είναι περήφανος ο Νίκος για το αγνό Καρπάθκο λάδι, τα καρύδια, το αλεύρι, τα καρότα και τη ζάχαρη. Υλικά μακριά από περίεργες χρωματιστές χημείες, αλλά τόσο ζουμερό και δίχως να λιγώνει το αποτέλεσμα, κάνει το ζευγάρι να καμαρώνει για το πάθος που γεμίζει τη ζωή τους.

Ξεκίνησε σαν αστείο, δεν ήθελαν πρώτα από όλα οι ίδιοι, να γεύονται τροφές που δεν έκρυβαν όρεξη και μεράκι.

Τώρα πλησιάζει πια η ώρα, θα τους δούμε να φτιάχνουν τα καλούδια τους για όλους.

Να μπορούμε να τα γευτούμε και να μη τα βλέπουμε σε φωτογραφίες, να ζηλεύουμε και να τρέχουν τα σάλια μας.

Φτάνουν τα μυστικά και οι φάλτσες, χαμηλές αυτοεκτιμήσεις.

Τέτοια σπάνια ταλέντα δεν πρέπει να κρύβονται!

 


DSC_9126d.jpg