Σε τούτο το ταξίδι η καρδιά δεν βρήκε αντιστάσεις, τίποτε δε στάθηκε ικανό να την κάνει να αλλάξει ρότα. Τα μάτια, πιο πεινασμένα κι αχόρταγα από κάθε άλλη φορά, έστεκαν και ρουφούσαν χρώματα κι υπόλοιπες αισθήσεις έδιναν μια και βουτούσαν μέσα στους ήχους και τα αρώματα του νησιού.
Στην πόλη ξεχνάς την Άνοιξη, γίνεσαι πιο σκληρός, παλεύεις να σταθείς σα το ζαωμένο σίδερο κόντρα στο τσιμέντο και στις αδήριτες ανθρώπινες ανάγκες.
Όμως εδώ κάτω, στην άκρη του Νότιου Αιγαίου, μπορεί ώρες-ώρες να σε ξετρυπά η υγρασία, να νιώθεις άβολα με τη μοναξιά, μα κι αυτό γρήγορα το ξεπερνάς, φτάνει να βγεις για αμάραντο κι ασκολόμπρους, να μαζέψεις πατελίες ή αρκεί να σταθείς μοναχά για μια στιγμή στον ήλιο, να νιώσεις το χάδι του μπονέντη.
Και ναι, εδώ κάτω όλα είναι πιο γνώριμα, ειδικά ετούτες τις μέρες έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, με τους υποψήφιους να έχουν βγει στο σεργιάνι για να σε φλερτάρουν για ψήφους, όλα ψάχνουν μια ευκαιρία για μια στάση, για κουβέντα, κάποιες φορές για διακριτική διαφωνία, αφού κάποιοι ακόμη παλεύουν τους ψηφοφόρους μέσα από συγγένειες και σόγια.
Είναι αλήθεια ότι η Άνοιξη τα μαλακώνει όλα, τι κι αν σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης ακόμη φέγγουν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τι κι αν τα αδέσποτα, σκυλιά και γατιά, εξακολουθούν να ψοφούν αόρατα από τον υπεύθυνο Δήμο του νησιού. Μα φτάνει το χαμόγελο ενός ντόπιου ή ξένου μάστορα, για να σε κάμει να βεβαιωθείς ότι έχει μπόλικες ψυχές που εξακολουθούν να πονούν το τόπο.
Την Άνοιξη περιμένεις κάτι καλύτερο, έστω και μάταια γίνεσαι λίγο πιο αισιόδοξος και πιστεύεις ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος δε μπορεί να μη βρει τα πατήματα του! Θα γεμίσει από θετική ενέργεια, ακριβώς όπως συνέβη με το φράγμα Σχοινά, έτσι κι οι άνθρωποι του, θα καταφέρουν να τον κάνουν να πετάξει, θα το αποθεώσουν το νησί τους, γιατί γνωρίζουν ότι είναι μοναδικό.
Άλλωστε είναι η Κάρπαθος δεν είναι εκείνη που άρπαξε τους παλιούς Θεούς;
