Κάρπαθος. Ημερολόγιο Πανδημίας, Ιούνιος 2020, γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

 

Από την προβλήτα νιώθεις τη διαφορά. Η επιβίβαση, στο λιμάνι του Πειραιά, θυμίζει κάτι από ταινίες μεταμεσονύκτιων προβολών, μόνο η σκοτεινιά κι ομίχλη μας έλειπαν. 

Άνθρωποι με καλυμμένα πρόσωπα, στοιχισμένοι στη σειρά, επιβιβάζονται ένας-ένας στο πλοίο. Οι επιβάτες δείχνουν λίγο παραπάνω νευρικοί, ενώ τα μέλη του πληρώματος δίνουν το ρυθμό, κάνουν συστάσεις και απομακρύνουν οποιονδήποτε δε φορά μάσκα. Όσο κι αν ζούμε αυτό το θρίλερ μοιάζει να μη μπορούμε να το χωνέψουμε.

Με το απόπλου οι άνθρωποι θυμίζουν σαλιγκάρια, μπαίνουν στο καβούκι τους και έχουν επαφές μονάχα με κείνους που γνωρίζουν. 

Μόνο ο ήλιος κι η λαδιά της θάλασσας θυμίζουν καλοκαιρινό ταξίδι ενώ η άγονη γραμμή ξεπερνά ακόμη και τις πιο μοντέρνες πανδημίες! Αναχωρήσαμε στις 15.00 και φτάσαμε την επομένη μέρα στις 12.30 στα Πηγάδια της Καρπάθου.

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως όλα, εκτός από τους ανθρώπους, εδώ στην άκρη του Αιγαίου, συνεχίζουν τη ζωή και το πρόγραμμα τους. 

Τα γλαροπούλια παίζουν κόντρα στο ρεύμα του αέρα κι όλα τα στοιχεία της φύσης εξακολουθούν να ερωτοτροπούν και να υποκλίνονται στα βουνά και τις ακτογραμμές της Καρπάθου.   

Οι άνθρωποι στέκουν λίγο παραπάνω σιωπηλοί, κάνουν υπολογισμούς και μισολένε τις εκτιμήσεις τους. Από χρόνια το  νησί έχει διαλέξει τον μονόδρομο της τουριστικής ανάπτυξης κι η νέα πραγματικότητα το βρίσκει ανήμπορο, όπως κι όλο τον πλανήτη, να κρατά την ανάσα του. 

Μα είναι τουλάχιστον στενάχωρο να βλέπεις έναν τόπο που έχεις συνηθίσει τέτοια εποχή να σφύζει από ζωή να παρουσιάζει χειμωνιάτικη εικόνα. Τέτοιες μέρες ο παραλιακός θα ξεκινούσε να γεμίζει κόσμο, σήμερα ανέμελα ήταν λιγοστά μικρά παιδιά με τα ποδήλατα τους. 

Η Κάρπαθος, πέρα από τις πέτρες και τα βράχια της, έχει ταυτότητα τους ανθρώπους της και τις σχέσεις που αναπτύσσονται τόσο με τα ξενάκια της όσο και με τους ταξιδιώτες.  Για αυτό άλλωστε το νησί έχει φανατικούς πιστούς από όλο τον πλανήτη.

Ακόμη μια θλιβερή διαπίστωση, η πανδημία, σε κείνους που δεν είχαν ικανότητες και αποτελεσματικότητα, μάλλον έκανε καλό παρά κακό κι αυτό γιατί έκρυψε τη γύμνια τους.   

Σήμερα, μέχρι να βρεθεί λύση στην αντιμετώπιση της ασθένειας, η ζεστή ανθρώπινη επαφή είναι απαγορευμένη κι ετούτη η ερημιά μπορεί να θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1980 όμως στην πραγματικότητα είναι απίστευτα στενάχωρη. 

Η νέα πραγματικότητα θα περίμενε κανείς να αλλάξει μυαλά, πρώτα στα μοντέλα επικοινωνίας και προβολής κι ύστερα σε κάθε θέμα που αφορά τον τόπο. Να γίνουν όλο και πιο στοχευμένα και πάνω από όλα αψεγάδιαστα.  

Τα μοναδικά στοιχεία του νησιού, η χλωρίδα, η πανίδα και βέβαια η απίστευτη παράδοση, να γίνει γιγάντια σημαία που θα καλύψει εκείνους που έτυχε να μη γνωρίζουν τις αμέτρητες δυνατότητες της Καρπάθου. 

Αν ετούτη η πανδημία μας μαθαίνει κάτι αυτό δεν είναι άλλο από τις αδυναμίες μας που όλα αυτά τα χρόνια είχαμε "εκπαιδευτεί" να τις κρύβουμε με στοργή και  επιμέλεια. 

Αδυναμίες που κάποτε τις αφήναμε στην άκρη, μιας κι είχαμε αμέτρητες δικαιολογίες, γιατί το νησί ήταν φορτωμένο επισκέπτες που διψούσαν για φροντίδα. Σήμερα τι δικαιολογίες υπάρχουν για να μην αντιμετωπίζονται έγκαιρα τα θέματα του απασχολούν τον τόπο; 

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...