Πριν ακόμα το συναίσθημα γίνει θρήνος και δάκρυα, η Κάρπαθος γίνεται μια τραγική μάνα. Μια κόρη, μια νέα, σαραντάχρονη κοπέλα, η Ε. σκοτώνει τη μάνα της και αυτοκτονεί.
Στα ξαφνικά, αυτό το πρωινό, της Πέμπτης 29 Μαϊου, δεν είναι πολύ ώρα που οι γιατροί έφυγαν από το σπίτι του φονικού, στο χωριό Όθος, που βάφτηκε απότομα στα μαύρα.
Η Ε. Βρέθηκε τυλιγμένη με το καλώδιο της τηλεόρασης στον λαιμό, η άλλη άκρη ήταν ακόμα συνδεδεμένη με την TV.
Περιγράφουν με κλειστά τα μάτια την εικόνα που αντίκρυσαν, δεν θέλουν, δεν αντέχουν την επανάληψη των δυό νεκρών ανθρώπων.
Δεν αποτυπώνεται στα λόγια, ένα τέτοιο μακελειό, το ξεκλήρισμα οικογενειών και ανθρώπων.
Εύκολα γυρνούν οι γλώσσες στα ψυχολογικά προβλήματα, η κοπέλα είχε θέματα, είχε ανοιχτά ζητήματα και μπαινόβγαινε αναζητώντας θεραπεία. Μιλούν λες και ξέρουν τι γινόταν μέσα στο σπίτι, περιγράφουν σαν να στάθηκαν, να χασομέρησαν για να βοηθήσουν.
Κουνάμε το κεφάλι αρνητικά, δεν είμαστε ειδικοί, ούτε έχουμε ικανότητες, εκείνη τη γνώση για να αντιμετωπίζουμε τις δύστροπες ανθρώπινες αδυναμίες.
Πανηγυρίζουμε όμως, πάνω στις υπογραφές του καινούριου νοσοκομείου κι ας μην υπάρχει ψυχολόγος ή ψυχίατρος, σε ένα τόπο που τα φαρμακεία θησαυρίζουν από τα ψυχοφάρμακα.
Κάθε τόσο, στον μικρό τόπο, έχουμε ένα σκληρό περιστατικό, γίνεται κάτι και εμείς σφαλίζουμε πιο γερά τα μάτια. Θα περάσει αρκεί να μην είμαστε μέσα στον κυκλώνα, κούνα που μας κούναγε, στο κέντρο είμαστε όλοι.
Τα δημαρχεία, η περιφέρεια, οι βουλευτές, οι υπουργοί, όλοι τους, τρελαίνονται για φιοριτούρες και κουστούμια, κόβουν κορδέλες, άντε τίμουν και τους ήρωες, επαναλαμβάνοντας με νόημα ότι αυτό είναι το ύψιστο καθήκον τους.
Ναι, φυσικά και θυμούνται πάνω σε νεκρούς, τη λέξη καθήκον, αντίθετα για τους ζωντανούς, γράφονται μόνο υποχρεώσεις, είναι η Ευρώπη, είναι τα μνημόνια, είναι η πουτάνα η ζώη, που κοιμάται πάντα με άλλον.
Σιωπή, δεν κάνει να μιλάς, ακόμη νωπό είναι το αίμα.
Μα δεν κάνει να τα λες αυτά παιδί μου, σκάσε, είναι ντροπή, τώρα περιμένουμε και τουρίστες, να κρύψουμε τον άρρωστο, να πετάξουμε τον παραμορφωμένο να εγκαταλείψουμε τον άνθρωπο.
Μνήμες και πάλι μαυρίζουν τον αφρό...
http://www.aixmi.gr/index.php/stontopo-mou-aytoktonoun-pwsna-tokrypsw/ Manolis Dimellas
