Κάθε χρόνο η ίδια κλισέ ανακοίνωση, με μερικές παραλλαγές για να κάνει εντύπωση, ανασυρμένη από τα αποθηκευμένα αρχεία του υπολογιστή κάποιου γραφείου τύπου. Ανούσια και βαρετή μέχρι θανάτου. Χωρίς φαντασία. Χωρίς καμμία ενσυναίσθηση. Χωρίς ίχνος πραγματικής συμπόνοιας προς τα παιδιά που θυσίασαν δυο τουλάχιστον από τα πιο ζωντανά τους χρόνια σε μια διαδικασία σκληρή και καθοριστική για τη ζωή τους.
Tο τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει κάποιος που απέτυχε στις εξετάσεις είναι έναν ακόμα ξύλινο λόγο από τον εκάστοτε εθνοσωτήρα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτές οι παρηγοριές γράφονται για τους γονείς που «πλήρωσαν» πανάκριβα τη δωρεάν παιδεία και βλέπουν τα παιδιά τους απογοητευμένα. Για να μας δείξουν ότι οι πολιτικοί και οι πολιτευόμενοι είναι μέρος της κοινωνίας και συμπάσχουν.
Η αλήθεια είναι μια. Οι εξετάσεις είναι ένα σκληρό και απαιτητικό εγχείρημα. Πετυχαίνει ο καλά προετοιμασμένος και όποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα ψυχολογικά τη διαδικασία. Οι πανελλήνιες εξετάσεις όμως είναι κάτι άλλο. Είναι η συγκαλυμμένη παραδοχή της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να διοχετεύει σωστά τη γνώση, να δημιουργεί επιστήμονες αλλά και άρτια εκπαιδευμένο τεχνικό δυναμικό απαραίτητο για την λειτουργία της χώρας.
Οι ημέρες των πανελληνίων εξετάσεων μοιάζουν με πολεμική ανταπόκριση. Δημοσιεύονται τα θέματα στον τύπο, κρίνεται η δυσκολία τους, αναλύονται οι απαντήσεις, δίνονται συνεντεύξεις από μαθητές, γονείς και καθηγητές. Κατά τ’ άλλα όμως θέλουμε να δείξουμε στα παιδιά ότι δεν είναι κάτι το τόσο σημαντικό. Ότι δεν χάθηκε ο κόσμος αν αποτύχουν. Παράλληλα γίνεται ιδιαίτερη μνεία στους αριστεύσαντες και στα “μυστικά της επιτυχίας” τους. Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Προφανώς και είναι σημαντικές αυτές οι εξετάσεις, ως ένα εργαλείο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προφανώς η αξιολόγηση των μαθητών είναι κριτήριο για την ακαδημαϊκή τους πορεία. Προφανώς όμως είναι παράλληλα και ένα σύστημα απαρχαιωμένο που δεν προάγει την πραγματική γνώση, αλλά την ικανότητα προσαρμογής σε μια σκληρή εκπαιδευτική διαδικασία.
Σε καμιά άλλη προηγμένη χώρα δεν γίνεται αυτός ο πανικός με την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Στην πραγματικότητα όσοι επιλέγουν να συνεχίσουν την ακαδημαϊκή τους πορεία, το κάνουν συνειδητά. Δεν “παίζουν ζάρια” με το μέλλον τους. Παλεύουν για να πετύχουν εκεί που τους αρέσει, όχι εκεί που θα τους στείλει η βαθμολογία. Και φυσικά όσοι δεν έχουν κλίση στις επιστήμες, το σύστημα τους έχει εξασφαλίσει ότι θα εκπαιδευτούν κάπου που έχουν την διάθεση να συνεχίσουν.
Κάποια στιγμή οφείλουμε να κατανοήσουμε σε αυτή τη χώρα ότι όσο χρήσιμοι είναι ο ιατρός και ο δικηγόρος άλλο τόσο χρήσιμοι είναι ο ηλεκτρολόγος και ο υδραυλικός. Το παζλ της κοινωνίας αποτελείται από πολλά διαφορετικά κομμάτια, ώστε να μπορεί να υπάρχει συνέχεια.
Ας ωριμάσουμε επιτέλους και ας κοιτάξουμε για μια φορά το πρόβλημα στη ρίζα του. Η εκπαίδευση ξεκινά από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Εκεί χτίζονται οι προσωπικότητες και αναπτύσσονται τα ταλέντα των παιδιών. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε και να δούμε πως θα τα βοηθήσουμε να επιλέξουν σωστά αυτό που αγαπάνε και θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.
Για να το πετύχουμε όμως αυτό χρειάζεται να δουλέψουμε όλοι μας στο ίδιο το χάος που έχουμε δημιουργήσει. Να ανακαλύψουμε την αξιοκρατία, την ευγένεια, τη φαντασία, το όραμα, τη δημιουργία, την αποτελεσματικότητα. Έννοιες που μπορούν να κάνουν αυτή τη χώρα αντάξια του παρελθόντος της.
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
