Η Φούλα Διακομανώλη-Νικολαίδη για τον Γιώργο Κρητικό

Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της ισοπέδωσης για χάριν της καρέκλας και της τσέπης μας, να με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να μείνω αμέτοχη.
Αν και στην οικογένειά μου συνέβησαν πολλά απαράδεκτα, το να κρατηθώ μακριά από την δημοσιότητα ήταν επιλογή μου. Όμως δεν μπορεί να ρίχνονται στην κρεατομηχανή της τοπικής νομεκλατούρας ακόμα και πεθαμένοι. Μάθετε λοιπόν κύριε κόκκινε «ποιος ήτο ο Γεώργιος Κρητικός.»
Ήταν Ιούλιος του 1967 λίγο καιρό μετά την Χούντα. Δύο άνθρωποι έχασαν τότε αμέσως την δουλειά τους… Ο διευθυντής του ΟΤΕ, νομίζω λεγόταν Λαμπριανός, και ο θείος μου από την Γεωργοένωση Μηνάς Αβδελλής.
Οι γονείς μου αγρότες με επτά παιδιά (εγώ ήμουν η πρώτη 13χρονών τότε) μόλις είχαν θερίσει το σιτάρι μας, όπως και όλα τα τριάντα. Όλο το χωριό είχε μαζευτεί στο χωράφι μας περιμένοντας το μηχάνημα για να το αλέσει. Ήταν ζωτικής σημασίας για ‘μας. Ο αείμνηστος Γιώργος Κρητικός ήταν χειριστής του μηχανήματος και πήρε εντολή από την ΕΑΣΔ να μην έρθει να μας αλέσει αλλά να φέρει το μηχάνημα στη Ρόδο. Όταν έφτασε στο Μίρα- Μάρε μόνος του σταματάει και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει.
Είχε πει τότε στον πατέρα μου: «Καλά όλοι οι άλλοι, αλλά  ν’ αφήσω μια οικογένεια με εφτά παιδιά χωρίς ψωμί;»
Ξέρετε κύριε Κόκκινε πόσες φορές στη ζωή μου έφερνα στη μνήμη μου εκείνη τη σκηνή;
Λίγους μήνες αργότερα ο πατέρας μου έφυγε στην Αμερική. Ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό και έπρεπε να δουλέψει. Όταν μετά το τέλος της χούντας επέστρεψε, αυτή η πράξη εξελίχθηκε σε φιλία, όντας ο πατέρας μου υπάλληλος της  CAIR και ο κύριος Κρητικός στο Δ.Σ.
Γιατρέ μου και εσείς ακούτε πρώτη φορά αυτήν την ιστορία. Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, αλλά να ξέρετε ότι και πάλι κάπου στον ουρανό θα κοιτάζουν την Ελλάδα και θα θλίβονται.


Με εκτίμηση
Νικολαΐδη Διακομανώλη Φούλα