Η σύναξις των αρουραίων - Του Θάνου Ζέλκα

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΟΥΡΑΙΩΝ

Αν και η αποκάλυψη του τελευταίου σκανδάλου στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μπροστά σ' αυτό    του Χρηματιστηρίου μοιάζει με ληστεία περιπτέρου, εντούτοις είναι αρκετό για να βεβαιωθούμε ότι την χώρα επί χρόνια τη διοικούσαν “τρωκτικά” και όχι ευσυνείδητοι κρατικοί λειτουργοί, εκλεγμένοι ή διορισμένοι. Οι δε διορισμένοι ήταν μάλλον η κατάρα του σύγχρονου ελληνικού κράτους καθώς φαίνεται πως δεν λογοδοτούσαν πουθενά. Ή μήπως όχι;

Εντύπωση μάλιστα προκαλεί πως κάποιοι πολιτικοί χαμαιλέοντες, αλλάζουν με μεγάλη ευκολία χρώμα προκειμένου να μη χάσουν την κουτάλα απ' τα χέρια τους. Ήταν μπλε και γίναν πράσινοι, ήταν πράσινοι και γίναν μπλε, ήταν πράσινοι και έγιναν ροζ. Σημασία δεν έχει το χρώμα αλλά ο σκοπός. Κι ο σκοπός ήταν ανέκαθεν να μην αφήσουν ούτε κολυμπηθρόξυλο σ' αυτή τη χώρα που από καμάρι της Μεσογείου την κατήντησαν μίασμα της Οικουμένης.

Κι εφόσον κατασπάραξαν τη χώρα κι ίσως να συνεχίζουν να την κατασπαράζουν, φόρτωσαν και τη “λυπητερή” στις πλάτες του ανώνυμου Έλληνα. Αποκορύφωμα αποτελεί το περίφημο “μαζί τα φάγαμε”. Κι αν όντως τα φάγαμε μεταξύ μας, μπροστά σε αυτό το λουκούλειο γεύμα των κυβερνώντων το ψωμοτύρι δεν το λες δα και σοβαρό δείπνο. Ναι η κλεψιά είναι αδίκημα αλλά εξαρτάται από το αντικείμενό της. Κάποιος που δεν έκοψε μια απόδειξη δεν είναι στην ίδια βαθμίδα με εκείνον που στήνει μια τεράστια κομπίνα και μάλιστα εις βάρος της ίδιας του της χώρας.

Οι πολίτες στενάζουν κάτω από το βάρος των απανωτών χαρατσιών προκειμένου να καλυφθεί αυτό το τοκογλυφικό χρέος της χώρας, που το δημιούργησαν εκείνοι τους οποίους είχαν εμπιστευθεί να τους κυβερνήσουν, την ώρα που τα κλοπιμαία καλύπτουν και με το παραπάνω τα δημοσιονομικά κενά. Σκεφθείτε να μην “έχαναν” το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ πόσα ακόμα θα μπορούσαν να βρουν.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαιρόμαστε με τις αποκαλύψεις όλων αυτών των σκανδάλων ή αν πρέπει να κλαίμε που επί χρόνια αυτά τα “τρωκτικά” μασουλούσανε ασταμάτητα το βιος μας. Γιατί βιος μας είναι οτιδήποτε βρίσκεται πάνω σ' αυτή τη χώρα, άσχετα αν εμείς δεν εκτιμάμε την αξία του. Βιος μας είναι και τα νοσοκομεία και τα σχολεία και η άμυνα. Βιος μας είναι και τα υπουργεία και οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να τα εκμεταλλεύεται προς δικό του συμφέρον.

Είναι απορίας άξιο αν θα καταφέρει κάποτε αυτή η χώρα να απαλλαγεί απ' τα “τσιμπούρια” και τα “τρωκτικά” κι αν όντως το καταφέρει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται. Θα μπορεί άραγε να σταθεί ακόμα στα πόδια της ή θα έχει υποστεί θανάσιμη βλάβη; Θα είναι σε θέση να κρίνει ποιός πραγματικά μπορεί να τη βοηθήσει ή θα πιστέψει για πολλοστή φορά ένα ακόμα παραμύθι; Θα κοιτάξει τα παιδιά της με το ίδιο δέος που κοιτάει τους ξένους ή θα τα στείλει πάλι στις φάμπρικες και στις λάντζες;

Αν όντως αποφάσισε να απαλλαγεί από τα “τρωκτικά” ίσως θα πρέπει να λάβει υπόψη σοβαρά ότι πέραν από φάκες χρειάζεται ένα πιο οργανωμένο σχέδιο μυοκτονίας. Οι φάκες κάνουν τη δουλειά τους σωστά μόνο όταν τα ποντίκια είναι μικρά. Στους αρουραίους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Κι εφόσον το σπίτι μας γέμισε από δαύτους, το να πιάσουμε δυο τρία ποντικάκια μπορεί να μας έχει χαροποιήσει αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Απλά μετατοπίστηκε χρονικά το μοιραίο. Άγνωστο για πόσο. Το σίγουρο είναι πως όσο οι αρουραίοι ροκανίζουν τα θεμέλια, το σπίτι θα πέσει και δυστυχώς θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας...


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής