Η Πόρτα του καταλύματος της Ωβέρνης, οδηγός πολιτισμού…(?) Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Περπατώντας στη Μεσαιωνική Πόλη, με πλησίασε ένας μαγαζάτορας και μου ανέφερε ενδεικτικά «γράψε για αυτή την πόρτα, είναι ένα από τα σύμβολα του πολιτισμού μας», αναφερόμενος στην κεντρική πόρτα του καταλύματος της Ωβέρνης που βρίσκεται στην πλατεία Μουσείου.
Ρώτησα με περιέργεια, τι να γράψω; Γράψε, μου απάντησε, την εγκατάλειψη και την αναγκαία φροντίδα τουλάχιστον της πόρτας η οποία αποτελεί το «πρόσωπο» ενός ιστορικού καταλύματος.
Πράγματι η πλατεία Μουσείου την επισκέπτονται πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες έχοντας ένα ειδικό βάρος για τον τουρισμό αλλά και για το τοπωνύμιο του νησιού. Η αισθητική παρέμβαση στην απoκατάσταση της πόρτας, μπορεί  και έχει ευεργετικό χαρακτήρα για όλους μας.  
Ο πολιτισμός είναι μια συνεχή δράση από ξεκινάει από την καθημερινότητα και οδεύει στην αιωνιότητα. Το αποτύπωμα του ανήκεις σε όλες τις γενεές και σπουδαίο είναι η διάρκεια  και η αναγνώριση. Σε  μια κοινωνία που δέχεται χιλιάδες ραπίσματα και υποδέχεται την εμπορευματοποίηση των πολιτιστικών στοιχείων ως διέξοδο οικονόμας, μας απομένει η προφύλαξη των πολιτιστικών στοιχείων, όχι από την πλευρά της συντήρησης αλλά από την πλευρά της βιωσιμότητας. Είναι ανάγκη και ξυπνήσουν οι διανοούμενοι και να δείξουν την άλλη Ελλάδα.
Τη χώρα των πολλών ποιητών, του Σεφέρη και του Ελύτη, του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη, του Ράμφου  και του Καστοριάδη οφείλει να αναδείξει τις διαχρονικές αξίες και να καταπνίξει τις ασημαντότητες προς όφελος της «στροφής». Φροντίδα στο παρελθόν, ανάγνωση στο παρόν και φαντασία για το αύριο.
Τα σχολειά  μας να φύγουν από την μιζέρια της διαχείρισης της σκέψης και να ανακαλύψουν την αποκλίνουσα σκέψη μέσα από την δημιουργία. Η έκρηξη της «στροφής» πρέπει να γίνει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα και από τους εκφραστές του. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ και ΕΥΘΥΝΗ για τις επόμενες γενιές μέσα από ένα ανοικτό δημόσιο διάλογο.  
Ο δημόσιος χώρος οφείλει να επιστέψει στο κοινό, και η πλατεία να αποκτήσει την έννοια της συνάντησης του κοινωνικού διάλογου.  Τα στοιχεία που δομούν την πλατεία οφείλουν να είναι ελεύθερα, προσιτά, ευπρεπή να έχει τα χαρακτηριστικά του «commons» όπως το όρισαν οι πολεοδόμοι. Και η πόρτα του καταλύματος της Ωβέρνης αποτελεί ένα από τα σημαντικά κομμάτια αυτού του διαλόγου. Ας μην του στερήσουμε την χαρά να αναπτυχθεί σε ένα περιβάλλον αγνό, σεβαστό και κυρίως φροντισμένο.
Σε αυτόν που θα διαβάσει το κείμενο, παρακαλώ να ξεπεράσει τη ρετρό προσέγγιση μιας απλή πόρτας  και να στοχαστεί την «στροφή» μέσα από τον εαυτό του και την ευθύνη για το συλλογικό καλό αντικρίζοντας την Πόρτα του Πολιτισμού, την οποία  εγκαταλείψαμε  όπως την πόρτα του καταλύματος.