Της ΑΝΝΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ-Ελευθεροτυπία
Στα 18 της χρόνια η Μαρία Εργά με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια είναι μια χαρούμενη νότα σε μια Ελλάδα που πασχίζει να κρατηθεί στα κύματα. Ειλικρινής, δηλώνει από την πρώτη στιγμή πως τα γράμματα δεν της πολυάρεσαν. Τα χέρια της όμως πιάνουν και το χαμόγελό της είναι τονωτική ένεση αισιοδοξίας.
Τα «Θεσμοφόρια», το περασμένο τριήμερο, υπό τη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, στο περίπτερο του Νοτίου Αιγαίου, είχαν τα τυράκια «Πεύκη» με τη σφραγίδα της.
Η τυροκόμος Μαρία Εργά έκλεψε την παράσταση στα «Θεσμοφόρια», υπό τη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης Η τυροκόμος Μαρία Εργά έκλεψε την παράσταση στα «Θεσμοφόρια», υπό τη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης Γεννημένη στην Κάλυμνο το '95, μεγαλωμένη στην Αστυπάλαια, έζησε πολλές όμορφες στιγμές δίπλα στον παππού Γεώργιο Τρικοίλη, ο οποίος ήταν καπετάνιος με δικό του καΐκι κι έκανε τροφοδοσία ζώων στα Δωδεκάνησα. Κι αν η μοναξιά του χειμώνα είναι δύσκολη, καθώς λυσσομανούν οι αέρηδες του Αιγαίου, ο παππούς της τόλμησε να ζήσει για δυο-τρία χρόνια με τη γιαγιά της στη Σύρνα, ένα νησάκι κοντά στην Αστυπάλαια, που βγήκε στη δημοπρασία ως βοσκοτόπι. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι κάτοικοι στη Σύρνα, αλλά εκείνη απολάμβανε την ένταση και τη μαγεία που τοπίου, αλλά πιο πολύ τα θαυμαστά έργα του παππού της. Είχε κοπάδι με χίλια ζώα στο νησί, άλλα για γάλα κι άλλα για κρέας, μελίσσια, κι έβγαζε δική του παραγωγή. Εβαλε ρεύμα σε δύο σπιτάκια, έφτιαξε μια αποθήκη για τροφές, ανθρώπισε κάπως ο τόπος. Αλλά η Μαρία τα χέρια του κοίταζε, όταν το γάλα έπαιρνε μορφή κι έφτιαχνε τα τυριά του. Μεγάλωσαν οι παππούδες, δεν άντεξαν άλλο τη μοναξιά της Σύρνας κι εγκαταστάθηκαν, πλέον, μόνιμα στην Αστυπάλαια.
Ο καλύτερος έπαινος Α
υτή η σχέση της εγγονής με τον παππού, που έχει πάνω της άδολη αγάπη, γνώση και την αλήθεια του αρχιπελάγους, είναι που την ακολουθεί και θέλει να «χτίσει» στην Αστυπάλαια, στη μοναξιά του Αιγαίου. Ετσι, ψήλωσε κι άλλο πέρυσι το καλοκαίρι, όταν μια μέρα έφτιαξε δικό της τυρί και πήρε τα συχαρίκια του παππού για τη μαστοριά της. Ενιωσε πως έπιασαν τόπο οι αγωνίες της, πως δεν πήγαν στράφι όσα έμαθε στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, μόλις τελείωσε την Α' Λυκείου. Κι υπάρχει μαγιά για κάτι καλύτερο, γιατί η οικογένεια έχει κοπάδι με 350 ζώα κι η Μαρία σκέφτεται πως πρέπει να πάει και στη Σχολή Κρεοπωλών. Στα «Θεσμοφόρια» είδε πρώτη φορά τα τυριά της να σερβίρονται ως «γκουρμέ». Ηταν ο καλύτερος έπαινος, όταν το παραδοσιακό της γιδοτύρι στολισμένο, στη σαλάτα, κέρδισε τα σχόλια των επισκεπτών. Η αδυναμία της, όμως, είναι η ανάλατη μυζήθρα της Αστυπάλαιας, που θέλει να γίνει ΠΟΠ και να τη γνωρίσει ο κόσμος όλος. «Από την ανάλατη μυζήθρα γίνονται οι λαμπρόπιτες, τα πουγκιά, τα κιτρινοκούλουρα της Αστυπάλαιας· μπορεί να μπει στη σαλάτα, στο ελληνικό πρωινό, με ζάχαρη και μέλι», λέει. Κι αν ο πολιτισμός της γεύσης την ακολουθεί και τα κύματα του Αιγαίου είναι στη φωνή της, δεν λείπουν τα όνειρα της ηλικίας της κι οι περιβαλλοντικές ανησυχίες. Γι' αυτό θέλει να φτιάξει «πράσινα» τυριά. Κι όσο κι αν φοβάται τα μεγαλεπήβολα σχέδια, τολμά να ονειρευτεί ότι στο μέλλον θ' ανοίξουν φτερά τα τυράκια της, η μυζήθρα, το λαδοτύρι, η κοπανιστή, το βούτυρο γάλακτος, για άλλη γη, γι' άλλα μέρη, και θα κάνει περήφανο τον παππού, γιατί αγαπάει τη δουλειά και τον τόπο της.
