Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
-Τρέχεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ’ έναν δρόμο που δεν είναι φτιαγμένος για αγώνες. Προκαλείς ατύχημα, τραυματίζεσαι σοβαρά. Δεν φταις εσύ. Φταίει η κακιά η ώρα. Φταίει το αυτοκίνητο που δεν άντεξε σ’ αυτή την ταχύτητα. Φταίει το ανάλγητο το κράτος που δεν φτιάχνει ασφαλείς δρόμους. Εσύ δεν φταις.
Προχωράς μέσα στην πόλη σου. Πετάς τα σκουπίδια σου κάτω. Το ίδιο κάνει και ο διπλανός σου. Η πόλη βρωμίζει. Δεν φταίς. Ούτε ο διπλανός σου. Φταίει ο Δήμος που δε μαζεύει τα σκουπίδια. Φταίνε οι “αργόσχολοι” υπάλληλοι που δεν καθαρίζουν σωστά ενώ πληρώνονται γι’ αυτό. Εσύ όμως ποτέ.
Το παιδί σου προκαλεί συνέχεια αναταραχές στο σχολείο του. Δεν ακούει τους δασκάλους του. Κάνει τη ζωή των άλλων παιδιών δύσκολη. Δεν φταις εσύ. Δεν φταίει το παιδί σου. Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που είναι για λίγους και αν δεν έχεις χρήματα δεν μπορείς να μορφωθείς. Φταίει ο δάσκαλος που δεν έχει μάθει την μέθοδο να ελέγχει τα παιδιά με εγκεφαλικά κύματα και να τα ηρεμεί. Εσύ είπαμε δεν φταις ποτέ.
Αυτό το ανυπάκουο παιδί μεγάλωσε. Παρανομεί. Μπλέκει σε κυκλώματα του υποκόσμου. Καταλήγει στη φυλακή. Δεν φταις εσύ. Δεν φταίει το παιδί. Φταίει η κοινωνία που είναι φτιαγμένη για εκείνους που είναι μέσα στο σύστημα. Φταίει ο αστυνόμος που το συνέλαβε ενώ τα “μεγάλα ψάρια” είναι έξω. Φταίει ο δικαστής που του επέβαλε την ποινή ενώ μπορούσε να το αθωώσει. Σε καμία περίπτωση δεν φταις εσύ.
Είναι ένας πολιτικός που σου λέει ψέμματα. Αλλά είναι με το κόμμα σου. Τον ψηφίζεις. Του δίνεις την εξουσία. Τώρα είναι παντοδύναμος. Κάνει ό,τι θέλει. Με τις αποφάσεις του σου καταστρέφει τη ζωή. Θυμώνεις μαζί του γιατί σου είπε ψέμματα. Σε εξαπάτησε. Αλλά εξακολουθεί να σου λέει ότι δεν είχε κακή πρόθεση και αν τον ξαναψηφίσεις θα τα διορθώσει όλα. Και τον ξαναψηφίζεις γιατί είναι του κόμματος. Και κάνει χειρότερα. Δεν φταις εσύ. Φταίνε οι πολιτικοί που μόνο να εξαπατούν ξέρουν. Φταίνε τα κόμματα που τους καλύπτουν. Φταίνε οι φρουροί που τους φυλάνε. Μη σου περάσει από το μυαλό ότι φταις εσύ.
Είναι διαχρονική η ευθύνη των άλλων τόσα χρόνια. Πάντα οι άλλοι έφτιαχναν τη ζωή μας. Είναι γνωστό αυτό. Οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι σκοτεινές δυνάμεις. Όλοι θέλουν το κακό μας. Μας πολεμάνε, μας ζηλεύουν. Εμείς τα κάναμε όλα σωστά. Δεν φταίμε για τίποτα. Δεν δώσαμε ούτε ένα δικαίωμα, ούτε μια αφορμή. Όλα έγιναν βάση ενός σκοτεινού σχεδίου.
Το μεγάλο μας λάθος ήταν πάντοτε ότι ποτέ δεν αναγνωρίσαμε τους εαυτούς μας μέσα στα κακώς κείμενα αυτής της χώρας. Ποτέ δεν νιώσαμε την ευθύνη να μας βαραίνει και την ανάγκη να κάνουμε μια αυτοκριτική. Απλά και γενναία. Έτσι όπως αρμόζει στους απογόνους αυτών που επικαλούμαστε. Γιατί είναι γενναιότητα να παραδέχεται κάποιος το λάθος του και να προσπαθεί να το διορθώσει.
Δυστυχώς πάντα κάποιον ψάχνουμε να του φορτώσουμε την ευθύνη. Όταν κερδίζουμε, η νίκη οφείλεται σε εμάς. Όταν χάνουμε, η ήττα βαραίνει πάντα τους άλλους. Γιατί κανείς μας δεν ξέρει να χάνει. Κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αξία του αντιπάλου. Πουθενά. Ούτε στο σχολείο, ούτε στα αθλήματα, ούτε στην πολιτική, πολλές φορές ούτε καν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Όσο αρνούμαστε να μάθουμε από τα λάθη μας, είμαστε καταδικασμένοι να τα βιώνουμε ξανά και ξάνα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται όχι γιατί αποτελεί μια νομοτελειακή ανάγκη, αλλά γιατί δεν μπορούμε να διακρίνουμε έγκαιρα τα σημάδια και να προχωρήσουμε. Γιατί μόνο οι σοφοί διακρίνουν τα σημάδια. Και για να γίνει κάποιος σοφός, χρειάζεται να μάθει από τα λάθη του.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
