Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πιο τρομακτικά τέρατα δεν κρύβονται κάτω από παιδικά κρεβάτια ή μέσα σε ντουλάπες, αλλά συχνά βρίσκονται δίπλα μας με ανθρώπινη μορφή. Τα περιστατικά κακοποίησης παιδιών που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, δεν είναι απλώς ανατριχιαστικές ειδήσεις. Είναι τα σημάδια μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους. Και η τελευταία τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο αποτελεί μια ακόμη υπενθύμιση της φρίκης που ζουν κάποια παιδιά πίσω από κλειστές πόρτες.
Η κακοποίηση παιδιών δεν γνωρίζει κοινωνικές τάξεις, γεωγραφικά όρια ή μορφωτικό επίπεδο. Εμφανίζεται σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα. Σωματική, ψυχολογική, λεκτική ή σεξουαλική κακοποίηση είναι όλες τους μορφές βίας που τραυματίζουν ανεπανόρθωτα ψυχές που θα έπρεπε να είναι ανέμελες και χαρούμενες. Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, ένα στα πέντε παιδιά στην Ευρώπη έχει βιώσει κάποια μορφή κακοποίησης. Αριθμοί που σοκάρουν αλλά δεν είναι απλά στατιστικές. Είναι παιδικά βλέμματα που φοβούνται να κοιτάξουν το φως.
Το πρόσφατο περιστατικό που συγκλόνισε την κοινή γνώμη δεν είναι ακόμα μια “μεμονωμένη περίπτωση”. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που για χρόνια σιωπά κάτω από το βάρος της κοινωνικής αδιαφορίας, της ελλιπούς πρόληψης και της αμήχανης σιωπής. Τα θύματα σπάνια βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν. Και όταν το κάνουν, χρειάζονται στήριξη, όχι καχυποψία. Η γειτονιά που γνωρίζει “γαργαλιστικές” λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή του καθενός, στις περιπτώσεις αυτές δηλώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα.
Πώς γεννιούνται αυτά τα τέρατα; Πώς μπορεί ένας γονέας, ο άνθρωπος που υποτίθεται πως είναι εκεί για να προστατεύει, να γίνεται ο κακοποιητής; Η απάντηση δεν είναι πάντα απλή. Παιδικά τραύματα που δεν επουλώθηκαν ποτέ, ψυχολογικά προβλήματα, αλλά και άγνοια για τον ρόλο του γονέα. Διότι η γονεϊκότητα δεν είναι απλώς ένα βιολογικό γεγονός. Είναι καθήκον, ευθύνη, γνώση, αγάπη.
Στην εποχή μας εκπαιδευόμαστε για τα πάντα. Από το να χειριστούμε μια νέα συσκευή μέχρι να οδηγήσουμε ένα αυτοκίνητο. Στην πιο σημαντική δουλειά που έχουμε όμως όλοι μας να κάνουμε, πηγαίνουμε ανεκπαίδευτοι στην πλειοψηφία. Ποιός είπε ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι εύκολη υπόθεση; Πρωτίστως απαιτεί κατανόηση των αναγκών του, γνώση της ψυχολογίας του αλλά και αυτογνωσία.
Αν ζούσαμε σε κάποιο άλλο κράτος ενδεχόμενα να μπορούσε αυτό να επιληφθεί μιας γενικότερης προσπάθειας ώστε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές και στοργικό περιβάλλον. Αλλά αυτό το κράτος που μέσα σ’ ένα τρένο χάθηκαν 57 ψυχές, οι περισσότερες εξ αυτών παιδιά, και ακόμα δυο χρόνια μετά προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, εγώ τουλάχιστον δεν θα του εμπιστευόμουν έναν τέτοιο ρόλο.
Ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί αυτό το περιβάλλον είναι από τη ίδια την κοινωνία. Όλοι εμείς οφείλουμε να γίνουμε η φωνή των παιδιών που σιωπούν. Να μην κλείνουμε τα μάτια σε ύποπτα σημάδια, να μην φοβόμαστε να μιλήσουμε, να μην φοβόμαστε να καταγγείλουμε. Εμείς να κρατάμε συνεχώς τις αρχές σε επιφυλακή και τις δομές να μπορούν και να είναι έτοιμες να παρέμβουν άμεσα όπου χρειαστεί.
Τα τέρατα δεν κρύβονται σε λίμνες και σπηλιές. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, πίσω από φαινομενικά φυσιολογικές πόρτες. Δυστυχώς τα θύματα τους είναι κυρίως απροστάτευτα παιδιά. Η προστασία των παιδιών δεν υπάγεται σε κάποια αόρατη αρχή. Είναι ευθύνη όλων μας. Γιατί η παιδική αθωότητα δεν αναγεννάται. Η παιδική ψυχή, όταν ραγίσει, δύσκολα επουλώνεται.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη, όσο αυτονόητη κι αν φαίνεται, χρειάζεται και γνώση. Γιατί για να γίνεις γονιός, δεν αρκεί η βιολογία. Χρειάζεται εκπαίδευση, ενσυναίσθηση, δέσμευση. Και όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο λιγότερα παιδιά θα χρειαστεί να ζήσουν στο σκοτάδι αυτής της εποχής των τεράτων.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
