Στις τελευταίες εκλογές το ποσοστό των ανθρώπων που δεν προσήλθαν στις κάλπες ξεπέρασε το σαράντα τοις εκατό (42.22%). Υποθέτοντας ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του ποσοστού μπορεί να οφείλεται στη μη επικαιροποίηση των εκλογικών καταλόγων, είναι και πάλι τρομακτικό το νούμερο. Τρεις με τέσσερις στους δέκα πολίτες αφήνουν την τύχη τους στα χέρια άλλων μη ψηφίζοντας στις εκλογές.
Η μεγάλη ειρωνεία αυτού του γεγονότος είναι ότι αν όλοι αυτοί οι απέχοντες συμμετείχαν κανονικά θα μπορούσαν πραγματικά να καθορίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Σκεφτείτε για παράδειγμα ένα κόμμα που έλαβε κοντά στη μία ποσοστιαία μονάδα και δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο με τα τελευταία αποτελέσματα. Αν οι απέχοντες πήγαιναν να το ψηφίσουν, τότε το κόμμα αυτό θα ήταν κυβέρνηση. Άρα καταρρίπτεται η ηττοπαθής αντίληψη ότι δεν αλλάζει κάτι με τη ψήφο μας.
Η αποχή από την εκλογική διαδικασία σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα ισοδυναμεί με αυτοχειρία. Πέραν του γεγονότος ότι είναι ασέβεια προς όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να έχουμε αυτό το δικαίωμα, είναι λευκή παραχώρηση σε μια άλλη πλειοψηφία να καθορίσει το μέλλον όλων μας με την επιλογή της. Είναι η μοναδική στιγμή που ο λαός έχει πραγματική δύναμη και η όποια τέτοια παραχώρηση ανοίγει το δρόμο σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Είναι κατανοητή η όποια αγανάκτηση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η αγοραστική μας δύναμη έχει συνθλιβεί, ένας πόλεμος διαδραματίζεται στη γειτονιά μας, η ενέργεια τείνει να γίνει είδος πολυτελείας και είναι απόλυτα δικαιολογημένη η απαισιοδοξία. Εντούτοις όμως το να δίνουμε “λευκή επιταγή” λόγω της απογοήτευσης και μετά να παραπονιόμαστε για το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ανούσιο.
Η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που αντλεί τη δύναμή του από τον ίδιο το λαό. Δεν έχει ανάγκη από πατρονάρισμα ούτε από αυτόκλητους σωτήρες. Μαθαίνει από τα ίδια της τα λάθη και έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί σε όλες τις συνθήκες. Όσο εμείς οι ίδιοι την παραμελούμε, την αφήνουμε έρμαιο σε χέρια που προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν και να τη χειραγωγήσουν.
Η σημερινή μορφή του πολιτεύματός μας είναι μια πολύ κακή εκδοχή της πραγματικής Δημοκρατίας. Δεν φταίει όμως αυτή για την κατάντια της. Το γεγονός ότι έχουμε μετατραπεί σε μια μιντιοκρατία, όπως είχε προβλέψει ο Καστοριάδης και επεσήμανε πριν χρόνια ο Χαραλαμπίδης, είναι αποτέλεσμα της παραμέλησής μας. Αν ο λαός ήταν συσπειρωμένος και αποφασισμένος κανένα κανάλι και καμία μορφή εξουσίας δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ευθύνη δεν βαραίνει τους κυβερνώντες και τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Κανείς δεν έχει άφεση αμαρτιών, ιδίως στις μέρες μας που οι δυνατότητες είναι τεράστιες. Αν είχαν την παραμικρή ευαισθησία για το πολίτευμα δεν θα αναζητούσαν αφορμές για ανούσιους διαξιφισμούς. Αντιθέτως, θα έψαχναν λύσεις μέσα από κοινές δράσεις για την ανακούφιση του λαού.
Παρόλ’ αυτά απέχοντας από τις εκλογές, νομιμοποιούμε κάθε είδους αυθαιρεσία, διαπλοκή και εκμαυλισμό του πολιτεύματος. Είναι καλύτερο να κάνουμε ένα λάθος και να το αναγνωρίσουμε κατόπιν παρά να στρουθοκαμηλίζουμε σε όλα αυτά που συμβαίνουν και να ρίχνουμε συνεχώς την ευθύνη αλλού.
Το γεγονός ότι τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν με τρόπο που προκαλούν στους σκεπτόμενους πολίτες απογοήτευση, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μικρότερα που αξίζουν μια ευκαιρία να εκπροσωπήσουν κάτι το διαφορετικό. Γι’ αυτό είναι το καλύτερο πολίτευμα η Δημοκρατία. Γιατί ακόμα κι ο μικρός μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του. Η αποχή στερεί σε εκείνους τους θαρραλέους μικρούς αυτή τη δυνατότητα. Πριν παραχωρήσετε το δικαίωμά σας την επόμενη φορά ξανασκεφτείτε το.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
