Εδώ και σαράντα περίπου χρόνια δεν έχω χάσει επίδειξη της σχολής χορού της Έλλης -της Έλλης Παρασκευά. Για να μην πει κανείς πως υπερβάλλω, άντε να μου ‘χει ξεφύγει μια… αλλά είναι μάλλον απίθανο. Ακόμα, στα χρόνια αυτά μου δόθηκε μερικές φορές η εξαιρετική ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί της, δημιουργόντας σκηνικά ή διάφορα έντυπα. Έτσι, έχω μια καλή εικόνα των όσων είναι αθέατα στον κοινό θεατή και που ξεκινούν μήνες πριν την επίδειξη και δεν τελειώνουν παρά μόνο όταν πέσει η τελευταία αυλαία. Την προσπάθεια, δηλαδή, συντονισμού και υλοποίησης μιας πληθόρας παραγόντων σε σχέση με χορογραφίες, μουσική, κοστούμια, σκηνικά, φωτισμούς, την φροντίδα κάθε λεπτομέρειας και την προσπάθεια πρόβλεψης του απρόβλεπτου. Και πάνω απ’ όλα -πράγμα που ιδιαίτερα μ’ εντυπωσίαζε- η καθοδήγηση και η επιβολή τάξης σ’ ένα λόχο απείθαρχης πιτσιρικαρίας. Όλ’ αυτά χωρίς συμβιβασμούς, με υψηλή αίσθηση ευθύνης και επαγγελματικής συνείδησης.
Ύστερ’ απο αυτά θα μπορούσε να πει κανείς πως το αποτέλεσμα της δουλειάς της Έλλης θα ήταν για μένα κάτι το δεδομένο: αναμενόμενα άριστο, χωρίς ίσως εκπλήξεις, καθώς θα πατάει σ’ έναν δρόμο γνώριμο, καλοστρωμένο και πολυπερπατημένο. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι, ε.
Κι όμως! Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη δουλειά της Έλλης που πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει και ν΄ανεβάζει κάθε φορά ψηλότερα την ήδη τόσο ψηλή ποιότητά της. Βρίσκει πάντα τους τρόπους να πρωτοπορεί με τις χορογραφίες, τα θέματα, τις μουσικές της επιλογές και ν’ ανοίγει νέους δρόμους για όσους αντέχουν να την ακολουθήσουν και να παραμένει πάντα νέα, φρέσκια, μέσα στο πνεύμα των καιρών.
Ξέρω πως η Ελλη, σεμνή καθώς είναι, δεν θα συμφωνήσει με πολλά απ’ αυτά που λέω. Θα τα θεωρήσει υπερβολικά και παραπανήσια. Μα εγώ έτσι τα νοιώθω. Τυχερή η πόλη που τα παιδιά της έχουν τέτοιους δασκάλους: που στον εγωϊστικό και ακαλαίσθητο κόσμο μας διδάσκουν αρμονία, ρυθμό, καλαισθησία, την σημασία της συλλογικής δουλειάς, της συνεγασίας με τους άλλους.
Θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα εδώ την τεράστια συμβολή των συνεργάτιδων της Έλλης. Βγαλμένες απ’ τα χέρια της, μεγάλωσαν για να γίνουν κι αυτές δασκάλες πανάξιες. Τα όσα είπα παραπάνω ισχύουν και γι αυτές.
Παραθέτω δυο σκίτσα μου απο τη γιορτή για τα 40 χρόνια της Σχολής. Υποθέτω πως δεν χρειάζονται εξηγήσεις. pavlidiscartoons.com/blog
