ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ-Πριν λίγες μέρες ένας καλός φίλος βρήκε τα κατοικίδια γατάκια του νεκρά από δηλητηριασμένη τροφή (φόλα) που κάποιοι έριξαν μέσα στην αυλή του, ακριβώς για να προκαλέσουν την εξόντωση τους. Είναι ένα από τα δεκάδες περιστατικά που έλαβαν χώρα τους τελευταίους μήνες στον τόπο μας, πράγμα που αποτελεί ντροπή και αίσχος, δεδομένου μάλιστα του γεγονότος ότι η Ρόδος διεκδικεί τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021.Ένας τίτλος που δεν θα χρησίμευε σε τίποτα απολύτως αν αυτά τα περιστατικά συνεχιστούν.
Πολιτισμός χωρίς ευαισθησία σε θέματα ζωοφιλίας, κοινωνικής πρόνοιας και μέριμνας καθώς και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή δεν υφίσταται. Ο πολιτισμός δεν είναι σαλάμι να το κομματιάσουμε και να επιλέξουμε τα κομμάτια που μας βολεύουν. Ο πολιτισμός δεν είναι μόνο οι μουσικοχορευτικές παραστάσεις, το θέατρο και γενικά ό,τι σχετίζεται με τη βιομηχανία του θεάματος. Ο πολιτισμός αντανακλάται εξίσου στην καθημερινότητα του καθενός μας, με τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία του, με τις πράξεις και την αντιμετώπιση των συνανθρώπων του.
Θεωρώ αδιανόητο το γεγονός ότι δεν έχουν καταδικαστεί επίσημα τα γεγονότα δηλητηρίασης των ζώων από τις αρχές του τόπου και εξίσου απαράδεκτο το γεγονός ότι δεν έχει απασχολήσει ούτε μια φορά το δημοτικό συμβούλιο. Πιθανόν να θεωρούν τέτοια θέματα ήσσονος σημασίας μπροστά στα υπόλοιπα και να απαξιούν ακόμα και να τα συζητήσουν. Μπορεί απλά να το αγνοούν.
Σε κάθε περίπτωση δικαιολογία δεν χωρά. Η Ρόδος ως ναυαρχίδα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος (όπως αρέσκονται να τη λένε οι ταγοί μας) δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοεί τέτοιου είδους θέματα. Πριν μερικά χρόνια κάποιος ασυνείδητος κρέμασε με συρματόσχοινο κάποια αδέσποτα σκυλιά γιατί πίστευε ότι ενοχλούν τους τουρίστες. Για κακή του τύχη κάποιος ρεπόρτερ μιας αγγλικής εφημερίδας σήκωσε το θέμα πολύ ψηλά. Αν ασπαζόμαστε τη θεωρία ότι ακόμα και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση, τότε καλώς καθόμαστε άπραγοι και απαθείς όπως σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αν όμως πονάμε αυτό τον τόπο δεν μπορούμε συνέχεια να περιμένουμε να γιγαντωθεί ένα γεγονός για να το αντιμετωπίσουμε.
Σε όσους παρακάμπτουν τέτοιου είδους γεγονότα τίθεται ένα απλό ερώτημα: Αν στη θέση του οποιουδήποτε κατοικιδίου ή αδέσποτου ζώου ήταν ένα μικρό παιδί που έβαλε στο στόμα του το δηλητήριο, τι θα έλεγαν; Θα ήταν το ίδιο αδιάφοροι και το ίδιο ανεκτικοί με τους “φονιάδες” ή θα ζητούσαν την παραδειγματική τους τιμωρία; Οι αρχές θα έσπευδαν να καταδικάσουν το γεγονός και να πάρουν δραστικά μέτρα ή θα συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο;
Προφανώς τα αδέσποτα ζώα συνιστούν ένα σοβαρότατο πρόβλημα σ’ έναν αστικό ιστό. Αποτελούν εστίες μικροβίων και ασθενειών, ενώ αν μείνουν για μέρες πεινασμένα γίνονται επιθετικά και αποτελούν απειλή για τους πολίτες. Σε καμία όμως περίπτωση η θανάτωσή τους με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Σε μια συντεταγμένη κοινωνία τα αδέσποτα καταρχάς στειρώνονται ούτως ώστε να μην πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Κατά δεύτερον το κράτος δίνει κίνητρα στους πολίτες να τα υιοθετήσουν, σε περίπτωση που το ίδιο δεν διαθέτει τις δομές για να φιλοξενήσει. Κατά τρίτον οργανώνει εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών του. Το δικό μας αγρόν ηγόραζε.
Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια αυτές τις ημέρες να σωθούν οι τράπεζες ως πυλώνες της ελληνικής οικονομίας. Δεν είδα ποτέ καμία ευαισθητοποίηση ανάλογου βεληνεκούς για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Μήπως τελικά τα κέρδη μπήκαν πάνω από τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες; Μήπως χάνουμε μέρα με τη μέρα την ουσία και ασχολούμαστε μόνο με αριθμούς; Μήπως θα έρθει η ώρα που θα μετανιώσουμε αλλά δεν θα υπάρχει επιστροφή;
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
